10 redenen waarom JIJ The Fosters moet kijken

Door een andere serie kwam ik toevallig op deze serie en ik kan je vertellen: ik ben verslaafd aan.. The Fosters! Er zijn momenten dat ik de serie iets minder vind, maar toch raad ik je deze serie met liefde aan. Waarom? Dat lees je in de onderstaande 10 redenen. 

Beschrijving: The Fosters is een dramaserie over een bijzonder Amerikaans gezin: een interraciaal lesbisch stel die een biologische zoon en een geadopteerde tweeling grootbrengen. Ze nemen ook nog een extra kind in huis, Callie een meisje van 16 met een verleden. Callie zet het gezinsleven van the Fosters volledig op zijn kop.

1. The Fosters gaat over liefde

Je denkt misschien: ja, dus welke serie niet? Maar ik heb het niet specifiek over ‘de liefde’, maar over veel meer dan dat. De intro van The Fosters begint met de zin ‘DNA doens’t make a family. Love does’ en zo is het. Hoewel ik zelf gewoon bij mijn ouders woon, leef je helemaal mee met het pleegkind Callie en haar broertje Jude. Je kunt haar al het geluk van de wereld en dat terwijl ze het toch moeilijk heeft. Deze situatie hoort natuurlijk bij een serie, maar er zijn in Nederland ook veel voorbeelden van kinderen, die dit echt meemaken. 

2. De serie schept een realistisch beeld van de samenleving

Naast het voorbeeld dat ik net gaf, schept deze serie op meerdere gebieden een realistisch beeld. Het gezin wordt geleid door Stef en Lena, twee vrouwen waarvan Lena een andere afkomst heeft. Daarnaast zie je vaker homoseksualiteit terugkomen en voorbeelden van racisme. Natuurlijk draait het daar niet alleen om en heb je ook gewoon heteroseksuele koppels in de serie. Toch zie je homoseksualiteit niet heel vaak in series, dus is dat alleen maar prachtig om te zien dat het in deze serie juist veelvuldig voorkomt.

“If you’re taught to hide what makes you different, you end up feeling a lot of shame about who you are. And that’s not okay.” – Lena Adams

3. Je kunt genoeg personages shippen/koppelen

Bij PLL denk je bij shippen misschien meteen aan #haleb, #spoby, #ezria en #emison, maar gelukkig heb je dat bij The Fosters ook. Ik wil niet teveel verklappen over de toekomstige koppels, maar laat ik zeggen dat ik één koppel in het bijzonder heel vaak ship. Dus mocht je al kijken dan wil ik het jou wel laten weten als jij het toevallig niet kan gokken, want zo moeilijk is het niet.

4. Toch zijn er net genoeg personages om niet in de war te raken

Op het begin van elke serie leer je natuurlijk allemaal nieuwe personages kennen. Bij Vampire Diaries raakte ik al heel gauw in de war door de hoeveelheid in personages (en haalde ik Matt en Tyler door elkaar), maar bij The Fosters had ik dat helemaal niet. Al gauw kende ik alle personages van naam en je kijkt dan toch een stuk prettiger als je weet naar wie je zit te kijken én bij welke verhaallijn dit personage past.

5. Het staat niet op Netflix en is dus voor iedereen beschikbaar

Dit kan voor sommige mensen gezien worden als een groot nadeel, want de serie is niet beschikbaar met Nederlandse ondertiteling. Zelf vind ik het ook jammer, want zo is de serie toch een stuk minder succesvol in Nederland dan bijvoorbeeld Pretty Little Liars. Toch is het ook een voordeel voor iedereen die geen Netflix heeft, want op deze manier kun je het gewoon online kijken en hoef je er geen abonnement voor te nemen.

6. De cast heeft onderling een prachtige chemie

Bij sommige series kun je nog weleens in twijfel trekken of de castleden buiten de set ook met elkaar praten. Hoewel er één karakter in het nieuwste seizoen opeens is vervangen, heeft de rest een geweldige chemie binnen en buiten de set. Dat is zeker een voordeel, omdat je dan ook echt kan meeleven en de serie een stuk realistischer kan worden. Vooral Brandon, Callie en Mariana gaan volgens mij buiten de set ook nog eens goed met elkaar om.

7. Sommige acteurs/actrices kunnen ook nog eens geweldig zingen

Hoewel ik dit typ met een musicalaflevering in het vooruitzicht heeft de serie al een prachtig liedje voortgebracht. Brandon kan goed gitaar spelen en Mariana kan (blijkbaar) dus heel goed zingen. Ik stond er op het begin versteld van, maar één nummer is dus ook echt uitgegeven. Het liedje gaat ook echt over een koppel uit de serie en dat was juist één van mijn favorieten verhaallijnen. Dit geeft weer een extra dimensie aan de serie, net zoals Rikki uit Goede Tijden, Slechte Tijden ook liedjes uitbracht.

8. Het is een serie om lekker bij weg te dromen

Natuurlijk bevat The Fosters genoeg drama om lekker bij weg te dromen, waardoor je eigen problemen/taken even op de achtergrond geschoven kunnen worden. Lekker wegdromen bij de problemen en liefdes van de personages mag toch ook wel eens? Ik vind van wel, dus dat ga ik zeker ook doen.

9. Als je toch oplet, leer je ook nog eens dingen.

Toch is het soms ook wel verstandig om op te letten, want de serie leert je nog eens een hoop dingen. Zo krijg je dingen mee van het systeem, waar pleegkinderen zich in kunnen bevinden. Hoewel het een Amerikaanse serie is, is het in Nederland misschien wel vergelijkbaar: niet alle kinderen worden meteen geadopteerd door een lief gezin, maar komen ook weleens in verschrikkelijke opvanghuizen terecht of bij gezinnen, die ze teveel vrijheid geven. Dit feit kwam ook voor in Life Unexpected (wederom een aanrader).

10. Je kunt er dan sowieso met iemand over praten (ME!)

Soms kun je uren doorpraten over een serie, zoals theorieën over Pretty Little Liars, de afleveringen van GTST nabespreken in de bus/trein of wat dacht je van WIDM? Op dit moment ken ik niemand uit mijn omgeving die deze serie kijkt, dus al mijn frustraties, gevoelens bij een aflevering of hoop voor één koppel kan ik met niemand bespreken. Als jij deze serie kijkt of gaat kijken dan heb jij dat probleem niet.

Heb jij deze serie al eens gezien of ga jij dat toevallig naar aanleiding van dit artikel nog doen? Laat het weten in de comments, want ik ben heel benieuwd.