In de maand december heb ik jullie hopelijk verblijd met een aantal mooie filmrecensies, zoals die van Can you keep a secret?, Last Christmas en Let it Snow. Vanaf deze maand wil ik het anders doen! Aan het begin van iedere maand wil ik terugkijken op de films die ik heb gezien en daar mijn korte en krachtige mening over geven. Benieuwd welke films ik in januari 2020 keek? Lees dan snel door.
April, May en June
Drie halfzussen, met drie verschillende vaders vragen zich bij de naderende dood van hun moeder af: ‘Waar staan we in het leven? Wat hebben we nog met elkaar?’ En vooral: ‘Wat straks te doen met onze autistische broer Jan?’ Als de ernstig zieke moeder van April, May en June zich realiseert dat ze niet lang meer te leven heeft, roept ze haar dochters naar huis. Ze kan dit leven pas met een gerust hart verlaten als ze weet dat er goed gezorgd zal worden voor haar zoon Jan. Maar geconfronteerd met de vraag blijkt al snel dat ze zich alle drie ongeschikt achten. Daarbij merken de zussen dat ze de laatste jaren nogal van elkaar en hun broer vervreemd zijn. De vier zullen elkaar opnieuw moeten leren kennen, willen ze elkaar tot steun zijn in de moeilijke tijd die komt. (Tekst: Pathe)
De eerste film die ik in januari 2020 keek, was gelijk een bijzondere: ‘April, May en June’. Een Nederlandse film waar je als kijker zowel een lach als een traan aan overhoudt. Ik snap wel waarom alles wat Linda (of het team achter o.a. Gooische Vrouwen) aanraakt, verandert in goud. Het is uit het leven gegrepen en door de topcast leef je als het ware mee. Hoe ze erachter komen dat hun moeder ernstig ziek is, dat ze weten dat haar dood in de buurt komt en de onzekerheden over het heden en de toekomst. Natuurlijk valt deze film op door bekende gezichten als Linda de Mol, Elise Schaap en Tjitske Reidinga. Maar er was er voor mij één die daar bovenuit stak: Bas Hoeflaak in de rol van autistische broer Jan. Ik kende de acteur niet (goed), maar hij bracht zijn rol zo overtuigend! Ik dacht bijna echt dat hij in het echt ook een vorm van autisme had (waar niets mis mee zou zijn). Met al zijn maniertjes en dingetjes komt hij zo geloofwaardig uit de hoek, dat je niets anders wilt dan hem een vorm van begrip geven. Ik durf wel te zeggen dat hij zich met deze rol op de kaart heeft gezet als acteur.
Charlie’s Angels
Elizabeth Banks regisseert de nieuwe generatie stoere Charlie’s Angels – Kristen Stewart, Naomi Scott en Ella Balinska – detectives die werken voor de mysterieuze Charles Townsend. De Townsend Agency is wereldwijd aan het uitbreiden en meerdere teams met slimme, zwaar getrainde badass vrouwen worden geleid door verschillende Bosleys. Als een jonge IT-er waarschuwt voor een gevaarlijke technologie, komen de Angels in actie en zetten zij hun levens op het spel om de wereld te redden.
Precies twee dagen nadat ik ‘April, May en June’ in de bioscoop had gezien, was het alweer tijd voor het tweede bioscoopbezoekje van januari 2020. Dit keer bezocht ik de actiefilm ‘Charlie’s Angels’. Nu moet ik eerlijk bekennen dat ik vooraf een beetje mijn twijfels had, aangezien ik normaal niet zo van de actiefilms ben (en sneller een Nederlandse film kijk of een zielige Amerikaanse). Maar wat zat ik fout! Charlie’s Angels is een film voor en over powervrouwen (ook al gaan mannen hier ook wel van genieten)! Goed te volgen, vermakelijk , intrigerend en spannend tegelijkertijd. De actrices die je hierboven ziet (Kristen Stewart, Naomi Scot en Ella Balinska) maken deze film gewoon succesvol. Kristen Stewart – met een totaal andere rol dan we haar uit Twilight kennen – speelt de sexy en wat rebelse ‘Angel’, Ella Balinska de stoere en zelfverzekerde Angel en Naomi Scott is de nieuweling, die hier en daar nog wat fouten maakt. Juist door dat klunzige en ‘menselijke’ weet ze te harten van de kijker te veroveren. Die andere twee doen dat juist door lekker recht door zee te zijn. Het zou me niets verbazen als iedere kijker weer een ander ‘favoriet’ personage heeft. Complimenten voor dit bijzondere trio!
Huisvrouwen bestaan niet
In de komedie Huisvrouwen Bestaan Niet worden twee zussen en hun moeder gedwongen om hun verschillen aan de kant te schuiven en na te denken over het leven en huishouden dat ze voeren. Gijsje is een jonge, ambitieuze controlfreak die niks liever wil dan zwanger worden én carrière maken op het reclamebureau waar ze werkt. Haar oudere zus Marjolein is getrouwd, heeft drie kinderen en is net haar baan als journalist kwijt. Haar nieuwe ambitie: schoolpleinmoeder worden. Hun bohémienne moeder Loes heeft zich met te veel hypotheken op het prachtige familiehuis waar ze woont enorm in de nesten gewerkt. Gijsje en Marjolein vinden het idee dat ze hun familiehuis verliezen onverteerbaar en zoeken naar mogelijkheden om het te behouden. Alleen de bonus die Gijsje kan verdienen met een gouden idee voor een reclamecampagne kan hen uit de financiële problemen helpen. Hiervoor moet zij zich met haar aantrekkelijke collega Dominique verdiepen in ‘de huisvrouw anno nu’; een opdracht die meer teweegbrengt dan de drie dames ooit hadden gedacht. (Pathe)
Over Nederlandse films gesproken: naast ‘April, May en June’ keek ik er in januari 2020 nog één: Huisvrouwen bestaan niet. Het tweede deel draait nog in enkele bioscopen, maar ik had tot voor kort deel één nog niet eens gezien. Gelukkig staat die sinds kort wel op Videoland en pakte ik mijn kans. Huisvrouwen bestaan niet is vermakelijk, maar het was niet de beste Nederlandse film die ik ooit heb gezien. De film voelde op sommige momenten aan als De luizenmoeder, maar dan zonder de hilarische uitspraken. Genoeg om je wel bezig te houden en je aandacht bij het verhaal te houden, maar het was voor mij persoonlijk net niet grappig genoeg (kan ook door mijn leeftijd komen) en daarnaast schoot het soms alle kanten op. Niet zo gek ook, want er zijn drie hoofdpersonages. De jonge ambitieuze Gijsje (gespeeld door Eva van de Wijdeven), haar oudere zus Marjolein die met moeite haar werk als journaliste en moeder weet te combineren en hun moeder Loes (Loes Luca) die zich financieel behoorlijk in de nesten werkt. Leuke actrices, dat kan ik niet ontkennen, maar ik heb ze alle drie weleens beter gezien.
Holiday in the wild
Kate Conrad (Kristin Davis) uit Manhattan heeft voor zichzelf en haar man een tweede huwelijksreis geboekt. Dit om te voorkomen dat ze niet depressief wordt wanneer haar zoon het nest verlaat om te gaan studeren. In plaats van dankbaarheid te tonen maakt haar man een abrupt einde aan hun relatie. De verstoten Kate besluit om alsnog in haar eentje op safari te gaan in Afrika. Tijdens een omweg door Zambia helpt ze haar piloot Derek Holliston (Rob Lowe) om een babyolifant zonder moeder te redden. Ze verzorgen het dier in een plaatselijk olifantenreservaat en Kate verlengt haar vakantie tot na de kerst. Zou ze met een nieuwe liefde in het vooruitzicht toch terugkeren naar huis? Of maakt ze er een permanent avontuur van? (Netflix)
‘Holiday in the Wild’ stond officieel op mijn lijstje om in december 2019 te bekijken, maar aangezien het daar niet van gekomen is, schoof ik hem gewoon door naar januari 2020. Deze film zou ik vooral willen beschrijven als mooi met goede acteurs. Ik kende de acteurs persoonlijk niet, maar Kate (de vrouw op de foto hierboven) wordt vertolkt door actrice Kirsten Davis. Zij blijkt onder meer bekend te zijn van ‘Sex and the City’ en ‘Journey 2: The Mysterious Island’. De mannelijke hoofdrol wordt vertolkt door Rob Lowe. Ook dat zegt mij vrij weinig (hoewel mijn moeder hem wel kende) maar hij is vooral bekend van zijn rol in ‘Californication’. De acteurs komen geloofwaardig over en lijken oprecht betrokken bij de dieren uit het prachtige Afrika. Met rijke savanne, wilde dieren en mooie sfeerbeelden krijg je bijna het gevoel alsof je daar zelf rondloopt. Toch was het verhaal minder sterk – ik miste wat actie. Er gebeurt nu vooral veel hetzelfde en na het kijken had ik echt zoiets van: is dit het dan? Natuurlijk heb je dan wel dat heerlijke gevoel dat een feelgoodfilm altijd met zich meebrengt, maar de ontknoping kwam wel heel abrupt. En daarmee ging ook de geloofwaardigheid weg. Gelukkig heb ik me wel vermaakt met de mooie beelden.
Welke films heb jij gekeken in januari 2020 en zaten daar nog aanraders tussen? Ik ben tevens heel benieuwd hoe je dit nieuwe concept vindt: leuk of zou je liever langere filmrecensies willen lezen? Laat het achter in de comments hieronder.
