Bijna 2,5 jaar geleden maakte ik voor het eerst kennis met de schrijfstijl van Svea Ersson. Haar debuut ‘Hej Denemarken’ wist me toen helaas niet volledig te overtuigen, waardoor ik lang twijfelde of ik haar volgende boek, ‘Zin in Zillertal’, wel wilde lezen.
Achteraf was die twijfel niet nodig: dit boek is sterker dan zijn voorganger. Toch blijft er nog een kleine ‘maar’.
De kinderen van Katja van Merwede zijn talentvolle skiërs. Om hen optimaal te laten trainen, verhuist Katja naar het Oostenrijkse Zillertal. Terwijl het leven van Myrthe en Rowan zich afspeelt op en rond de piste, probeert Katja een bestaan op te bouwen. Dan duikt er iemand op die haar dringend wil spreken. Het voert Katja terug naar de tijd toen ze zelf aan skiracen deed. Maar die periode uit haar leven wil ze het liefst vergeten…
‘Zin in Zillertal’ van Svea Ersson vertelt het verhaal van Katja, die na haar scheiding besluit haar leven drastisch om te gooien. Samen met haar kinderen verhuist ze naar Oostenrijk, zodat Myrthe en Rowan – beiden talentvolle skiërs – hun vaardigheden verder kunnen ontwikkelen. Wat Katja echter niet had verwacht, is dat haar terugkeer naar haar geboortegrond niet door iedereen met open armen wordt ontvangen.
Vanaf het eerste moment lijkt iemand haar het leven zuur te willen maken. Bovendien verschijnt er een mysterieuze figuur die koste wat kost met haar in contact wil komen. Katja heeft daar absoluut geen behoefte aan – ze is niet van plan om het verleden op te rakelen. Toch heeft ze niet altijd een keuze, want soms dwingt het leven je om de confrontatie aan te gaan. Met alle gevolgen van dien.
‘Zin in Zillertal’ – Svea Ersson
Thrillers vallen of staan bij een sterk eerste hoofdstuk. Een schrijver moet je direct grijpen en nieuwsgierig maken naar wat komen gaat. Zonder teveel weg te geven, kan ik zeggen dat Svea Ersson dit met Zin in Zillertal uitstekend doet. Vanaf de eerste pagina wilde ik weten wat er precies aan de hand was en vooral wat de achterliggende reden was voor de situatie. Ondanks mijn eerdere twijfels begon ik daarna dan ook vol vertrouwen aan de rest van het verhaal – en zoals gezegd: grotendeels werden die verwachtingen waargemaakt.
‘Zin in Zillertal’ blinkt wat mij betreft met name uit door de levendige beschrijvingen die je helemaal meenemen naar het winterse Oostenrijk. Je voelt de kou, ziet de bergen voor je en leeft echt mee met Katja. Want laten we eerlijk zijn: het is nogal wat om alles in Nederland achter je te laten voor een nieuwe start in een land dat je ooit met een goede reden hebt verlaten. Katja wil absoluut niet graven in het verleden – logisch ook als je eenmaal doorkrijgt wat er is gebeurd en hoe ze zich daarbij voelt – maar als ze merkt dat er geen andere optie is, moet ze wel. Daarbij maakt ze soms keuzes die niet altijd even realistisch zijn, en af en toe dacht ik echt: waarom doe je dit? Toch blijf je haar, haar behoorlijk puberende dochter Myrthe en die lieve kleine Rowan een gelukkig leven toewensen.
Spanningsboog
Maar niet te vroeg juichen, zoals ik namelijk al zei, zijn er helaas – wat mij betreft dan – toch ook wat kritiekpuntjes. Het grootste ‘probleem’ vind ik de spanningsboog. Op sommige momenten is het verhaal ontzettend spannend en zit je bijna letterlijk op het puntje van je stoel. Maar er zijn ook stukken waar die spanning volledig ontbreekt. Voor mijn gevoel lag de focus soms net iets te veel op de skilessen van de kinderen en vooral op het commentaar van Rowan op zijn skileraar. Dat is op zich vermakelijk, maar mijn nieuwsgierigheid ging vooral uit naar Katja: wat probeert ze te verbergen? Wat is er in haar verleden gebeurd? En wie heeft het nu op haar gemunt? Al die andere dingen voelden daardoor meer als bijzaak – althans, voor het grootste deel van het verhaal.
Daarnaast heb ik ook een kanttekening bij het einde. Het is een verademing dat de auteur, in tegenstelling tot haar vorige boek, heeft gekozen voor een eenvoudig en helder slot, zonder een wirwar van wendingen waar je de draad van kwijtraakt. Toch schortte het voor mij aan geloofwaardigheid. Nu wil ik daar natuurlijk geen spoilers over plaatsen – aangezien ik dan vast voor wat mensen de pret bederf – maar wat ik er wel over kan zeggen, is dat ik vond dat de uiteindelijke ‘dader’ zijn verhaal te snel en te gemakkelijk uit de doeken deed. Ik vroeg me daardoor af: zou iemand dit in werkelijkheid echt op deze manier doen? Het voelde wat geforceerd en liet me toch nog een beetje met mijn ogen rollen. Hoe jammer ik dat ook vind.
Conclusie
Svea Ersson laat met ‘Zin in Zillertal’ zien dat ze als schrijver gegroeid is. Deze fijne thriller weet je namelijk vanaf het eerste hoofdstuk te grijpen met een sterk begin en een meeslepende sfeer die je echt naar het winterse Oostenrijk transporteert. En daar blijft het niet bij. Katja’s verhaal, vol keuzes, geheimen en een zoektocht naar een nieuwe start, maakt namelijk dat je gaandeweg het verhaal echt met haar en haar kinderen meeleeft en het absoluut niet erg is om bladzijde na bladzijde om te slaan.
Toch zijn er een paar punten die de leeservaring iets minder sterk maken. De spanningsboog is niet altijd consistent, en sommige verhaallijnen – zoals de skilessen van de kinderen – nemen soms onnodig veel ruimte in. Daarnaast laat het einde wat te wensen over. Hoewel het prettig is dat het simpel en overzichtelijk blijft, mist het aan geloofwaardigheid doordat de dader zijn verhaal wel heel snel en onnatuurlijk uit de doeken doet. Maar al met al is ‘Zin in Zillertal’ dus een boek dat grotendeels weet te boeien, maar net niet volledig overtuigt. Het is een stap vooruit ten opzichte van haar vorige werk, maar er is – wat mij betreft ook nog ruimte om te groeien.
Heb jij al eens een boek van Svea Ersson gelezen? Laat dan vooral weten wat jouw favoriet tot nu toe is en waarom. Ik ben heel benieuwd!
