Niemands meisje – Lydia Rood

Niemands Meisje van Lydia Rood is het eerste boek dat ik uitlas in 2018. Ik was er al in 2017 mee begonnen, maar toen kwam ik in een grote leesdip die ervoor zorgde dat ik geen boek meer oppakte. Gelukkig heb ik toch doorgezet. Benieuwd wat ik van dit boek vond? Dat lees je vandaag.

Liesbeth is opgenomen. Waarom? Wat is er met haar aan de hand? En wat is er gebeurd op Valentijnsdag?
Uit Liesbeths verhaal rijst een kwetsbaar meisje op. Een meisje dat opgroeit in een bijzonder gezin. En een meisje dat meer ziet en begrijpt dan de mensen om haar heen. Een meisje dat eigenlijk maar één ding wil: iemand die luistert.

Leopold ~ november 2017 ~ 212 pagina’s ~ ISBN: 9789025873936

Liesbeth heeft het niet makkelijk. Ze groeit op bij een autistische moeder, broertje en een zus. Haar vader zou haar redding kunnen zijn, maar daar rekent ze maar niet op. Hij is veel weg voor zijn werk en hij heeft inmiddels al een nieuwe vriendin. Terwijl hij eigenlijk nog gewoon samen is met de moeder van Liesbeth, maar zij accepteert het. Komt niet voor zichzelf op, te bang om een ruzie in het gezin uit te lokken. Liesbeth is zo niet, zij wil juist voor haar moeder opkomen. Alleen wordt ze daarin helemaal niet gesteund. Daarnaast voelt ze zich alleen: ze mag niet studeren, want haar ouders betalen liever geen opleiding, ze moet noodgedwongen vaak voor haar broertje en zusje zorgen en ook haar beste vriendin en mogelijk nieuwe vriendje laten haar in de steek. Al deze gebeurtenissen zorgen voor een noodlottig incident dat ervoor zorgt dat Liesbeth wordt opgenomen.

Ik heb dit boek gekregen van de uitgeverij. Dit beïnvloedt mijn mening niet.

Eenzame Liesbeth

Niemands Meisje van Lydia Rood trok mij meteen aan vanwege de prachtige cover. Je ziet een meisje alleen in het donker, kijkend naar de sterren voor haar. Achteraf gezien blijkt de cover niet alleen mooi door de groenblauwe kleuren, maar bevat het ook iets tragisch. Vooral als je het koppelt aan het verhaal en aan hoofdpersonage Liesbeth. Er heeft een incident plaatsgevonden en Liesbeth is opgenomen voor haar eigen veiligheid. Als lezer weet je niet wat er precies is gebeurd en waarom. Behalve als je het eerste boek Survival van Lydia Rood hebt gelezen (daar kwam ik tijdens het schrijven van deze recensie pas achter door dit artikel van NRC). Je merkt aan alles dat Liesbeth er alleen voor staat in de wereld. Niemand om mee te praten en niemand die haar eens een knuffel of compliment geeft. Je wilt als lezer Liesbeth in de armen sluiten en zeggen dat het goed komt, maar dat gaat niet zo makkelijk.

Niemand zat op mij te wachten. Nu nog steeds niet hoor. Hoezo? Nou, mijn ouders om te beginnen. Voor mijn moeder deug ik sowieso niet. En mijn vader heeft het druk met zijn motor en zijn bijbaantjes en zijn vriendin. En ik mag niet studeren, dat is te duur. Zeker nu ze gaan scheiden.

Transcripties en verslagen

Je krijgt door middel van gesprekken met de psycholoog die je leest door middel van transcripties, de verslagen van een lotgenotengroep waar Liesbeth in komt en door haar eigen notities langzaam maar zeker inzicht in wat er gebeurd is op Valentijnsdag. Ook krijg je antwoord op de vraag wie Liesbeth is en wie ze wil zijn in haar nogal verwarrende leventje. Zo heb je haar moeder Hella die niet goed met haar dochter kan omgaan en vooral bezig is met de autistische tweeling. Dan heb je vader Freddie die vooral stoer probeert te doen om aandacht te krijgen. Hella staat daartegen niet sterk in de schoenen, terwijl Liesbeth wel van zich afslaat. Zoals ik in de inleiding al een beetje aangaf, moest ik echt inkomen in dit boek. Door de verslagen raak je misschien wel betrokken, maar je krijgt moeilijk een band met Liesbeth. Er blijft namelijk een afstand die moeilijk te overbruggen valt.

Geen diepe indruk

Soms had ik gelukkig wel momenten dat ik met haar meevoelde, terwijl ik bij andere situaties mij weer aan kon storen. Zo ging het eigenlijk met ups-and-downs. Wel vloog ik door die verslagen en korte zinnen uit de gesprekken door het verhaal heen. Dit had als nadeel dat ik personages door elkaar ging halen. In de lotgenotengroep zitten veel jongeren, allemaal met een eigen verhaal. En dan heb je nog een vriend (of stiefbroer van Liesbeth) die ook opeens verscheen. Ik kon niet helemaal mijn vinger erop leggen wat hij nu precies was en wat zijn toevoeging aan dit verhaal was.  Mede daardoor denk ik dat dit eerste boek van 2018 niet meer goed in mijn geheugen zit aan het einde van dit jaar. Het heeft op die manier geen diepe indruk op mij weten te maken. Zelfs het einde voelde onafgemaakt. Alsof er nog meer had kunnen komen. Je ziet dat het hoofdpersonage een verandering heeft doorgebracht, maar of ze nu helemaal op eigen benen kan staan.. betwijfel ik.

Wat valt er te onderzoeken? Met mij is niks aan de hand. Even de weg kwijt, is dat nou zo.. Iedereen is weleens even de weg kwijt, toch? Behalve mijn zogenaamde beste vriendin dan. Die al schrikt als iemand een boer laat. Nee, serieus: ik snap niet waar dit gedoe voor nodig is. Honger, oorlog, ellende, kinderen op de vlucht, kinderen mishandeld, verkracht, weet ik veel – en jullie springen met z’n allen boven op mij. Slaat nergens op.

Conclusie

Niemands Meisje van Lydia Rood valt op door de prachtige cover, maar het boek bevat gelukkig nog veel meer goede eigenschappen. Zo lees je het verhaal in een raptempo door de transcripties van meerdere gesprekken en krijg je tot op zekere hoogte medelijden met het hoofdpersonage. Ze staat er helemaal alleen voor in een harde wereld. Aan haar lot overgelaten door haar ouders, haar vrienden en haar mogelijk nieuwe vriendje. Terwijl je haar echt wel al het geluk van de wereld gunt. Helemaal als er iets vreselijks is gebeurd waar je langzaam achter komt wat dat nu precies is.  Maar helaas zijn er ook momenten dat ik mij helemaal niet in Liesbeth kon vinden en dat ik mij zelfs aan haar kon storen. Ook over het einde heb ik wat twijfels. Het voelt net alsof ze nog steeds niet op haar eigen benen kan staan. Wie weet verrast Lydia Rood de lezer nog eens met een vervolg over dit personage. Die optie staat namelijk nog open.

Wat vind jij van een boek dat bijna volledig bestaat uit transcripties van gesprekken? Lukt het jou dan makkelijk om een band op te bouwen met het hoofdpersonage of heb je hier meer moeite mee? Laat het weten in de reacties.