Na het verslinden van ‘Lente in Blueberry Bay’ en ‘Zomer op Buttercup Beach’ kon ik natuurlijk niet om het derde deel van Holly Martins meeslepende Hope Island-reeks heen: ‘Kerst op Mistletoe Cove. Benieuwd? Ik vertel je er meer over!
Eden Lancaster heeft altijd geloofd dat dromen uitkomen als je maar hard genoeg wenst. Maar Edens grootste wens is gelinkt aan haar grootste geheim: ze is al haar hele leven hopeloos verliefd op Dougie Harrison, haar aantrekkelijke en charmante jeugdvriend. Wanneer Dougie zijn succesvolle leven in New York achterlaat om terug te keren naar Hope Island, kan Eden haar gevoelens niet langer negeren. Komt haar romantische droom dan eindelijk uit? Deze kerst zou zomaar alles kunnen veranderen…
Zomer & Keuning ~ oktober 2024 ~ 320 pagina’s ~ ISBN: 9789020555745
‘Kerst in Mistletoe Cove’ van Holly Martin draait om Eden Lancaster, die al twaalf jaar in stilte verliefd is op haar beste vriend Dougie. Ooit deelden ze een hartstochtelijke kus en sindsdien droomt Eden al van een toekomst samen, compleet met huwelijk en kinderen. Maar die droom spatte uiteen toen Dougie kort daarna aankondigde naar New York te verhuizen.
Ondanks de afstand bleven ze echter beste vrienden, en nu hij terug is op Hope Island – dit keer voorgoed – vraagt Eden zich af: is er nog hoop op meer dan vriendschap? Wordt dit de kerst waarin haar diepste wens eindelijk uitkomt? Of kan ze die dromen beter maar voor iemand anders bewaren?
Ik las dit boek via Kobo Plus.
‘Kerst in Mistletoe Cove’ (Hope Island #3) – Holly Martin
Na het ontdekken van ‘Lente in Blueberry Bay’ en ‘Zomer op Buttercup Beach’ van Holly Martin wist ik op voorhand eigenlijk al grotendeels wat ik kon verwachten van ‘Kerst op Mistletoe Cove’: romantische momenten, charmante personages, hier en daar een vleugje drama en en een levendige setting die je als lezer meteen omarmt. Holly Martin weet dan ook nu weer het knusse dorpje op Hope Island zo beeldend te beschrijven dat je niet alleen zelf bijna een ticket zou willen boeken, maar in dit geval ook een wens in de wensbron zou willen gooien.
Bovendien voegt ze deze keer een extra laag toe: het verhaal draait immers niet alleen om de liefde, maar ook om het durven dromen, vertrouwen in jezelf en geloven in wat voorbestemd is – en dat zijn natuurlijk thema’s die perfect passen bij de tijd van het jaar: kerst!
Twijfelgeval
Toch moet ik helemaal eerlijk zijn en zeggen dat dit boek me minder wist te betoveren dan (met name) het eerste deel. Waar ‘Lente in Blueberry Bay’ namelijk nog fris en verrassend aanvoelde, had ‘Kerst op Mistletoe Cove’ een voorspelbare opbouw en weinig nieuws te bieden. De bekende elementen van de reeks – de romantiek, het idyllische decor en de terugkerende personages – bleven leuk, maar eigenlijk voelde het grotendeels een herhaling van zetten van deel twee: net als Eden en Dougie waren Freya en Rome ook al jaren verliefd op elkaar zonder dat te beseffen, voordat ze eindelijk voor elkaar vielen.
Je weet dus ook bij het openslaan van dit boek – zonder teveel te verklappen over het hoe en wat – al hoe het zal eindigen. Natuurlijk weet je dat bij meer boeken binnen dit genre, maar ergens is het niet erg als de weg ernaartoe vol verrassingen zit. Ditmaal ontbrak er echter net die ene sparkel om mij echt over de streep te strekken, waardoor ik ‘Kerst in Mistletoe Cove’ uiteindelijk met slechts drie sterren heb beoordeeld. Alsnog niet slecht, maar één ster minder dan het eerste deel van de alsnog meeslepende Hope Island-reeks.
Conclusie
Ben je op zoek naar een fijn kerstboek dat je een paar uurtjes je eigen sores laat vergeten? Pak dan vooral ‘Kerst in Mistletoe Cove’ erbij, het derde (maar wel los te lezen) deel in de Hope Island-reeks van Holly Martin. Dit boek heeft namelijk alle ingrediënten voor een fijne feelgoodroman: een charmante setting, geliefde personages en een fijn vleugje kerstmagie om je (weer) even in de sfeer te brengen. Holly Martin slaagt er dan ook opnieuw in om haar lezers mee te nemen naar het warme en levendige Hope Island.
Toch wist dit derde deel mij persoonlijk minder te betoveren dan het eerste. De reden? Het voorspelbare verloop en de herhaling van zetten ten opzichte van het tweede deel. Misschien had ik de boeken dan ook niet direct achter elkaar moeten lezen, of bracht het verhaal simpelweg te weinig nieuws. Hoe dan ook, ik sloot dit boek met een lichte opluchting en zonder dat dromerige gevoel waar ik op had gehoopt. Maar dat betekent absoluut niet dat dit boek slecht was: ik was er persoonlijk gewoon net iets minder voor in de mood.
Ben jij al begonnen aan de Hope Island-reeks van Holly Martin? Laat dan vooral hieronder weten wat je mening is. Wie weet denken we er wel anders over!
