Karen Swan nam me in het verleden al eens mee naar het prachtige Noorwegen door haar boek ‘Een Noorse winternacht’, maar zat er in het boek ‘De Ierse Erfenis’ ook een reisje Ierland in? Dat vertel ik je hieronder!
De zussen Ottie, Pip en Willow komen na de dood van hun vader samen in het familiekasteel. Daar horen ze tot ieders verrassing en ontsteltenis dat Willow, de jongste dochter, het kasteel erft. Waarom zij? Willow vertrok drie jaar eerder naar Dublin en is vervreemd geraakt van haar ouders en zussen. Als ze vervolgens aankondigt het kasteel te verkopen, lijkt dit dan ook een poging tot wraak. Haar beslissing drijft Ottie en Pip – die hun eigen plannen in duigen zien vallen – tot het uiterste: Pip riskeert alles om haar eigen toekomst veilig te stellen en Ottie neemt een beslissing die levens zou kunnen ruïneren. De zussen moeten hun verleden onder ogen zien als ze elkaar niet voorgoed willen verliezen…
Xander Uitgevers ~ 480 pagina’s ~ december 2020 ~ ISBN: 9789401613477 ~ Bol.com
De drie zussen Willow, Pip en Otti zijn radeloos als ze na een gezellig feestje op Lorne Castle in het Ierse Kilmally worden opgeschrikt door het plotse overlijden van hun vader Declan Lorne, de laatste ridder van Ierland. Althans, twee van hen worden opgeschrikt. De jongste dochter Willow heeft namelijk enkele jaren de keuze gemaakt om haar familie de rug toe te keren en bevindt zich dan ook op een festival in Dublin. Toch twijfelt ze geen moment als ze een belletje krijgt van het thuisfront. Ze pakt haar spullen en vertrekt naar waar ze vandaan komt. Op tijd om afscheid te nemen van vader komt ze echter niet, maar ze ontdekt al vrij snel dat hij haar niet vergeten is als blijkt dat zij het grote maar vervallen kasteel erft. Leuk? Nou, niet bepaald. Deze keuze zet namelijk de verhoudingen tussen de zussen en tussen Willow en haar moeder nog meer op scherp. En daar zit eigenlijk niemand op te wachten…
Ik heb dit boek gekregen van de uitgeverij. Dit beïnvloedt mijn mening niet.
‘De Ierse Erfenis’ – Karen Swan
Karen Swan wist mij alweer een paar maanden geleden te overtuigen met ‘Een Noorse winternacht’, een heerlijk meeslepend boek dat mij alleen al door de winterse beschrijvingen en spannende taferelen kippenvel op mijn armen bezorgde. Mede door deze fijne ervaring was ik benieuwd naar meer. Zou het deze auteur namelijk nog een keer lukken om mij te overtuigen? Met die gedachte pakte ik ‘Een Ierse Erfenis’ op en het antwoord is: ja!
Ik moest wel even inkomen, maar voor ik het wist had Karen Swan mij te pakken. Ik raakte betrokken bij de levens van zussen Ottie, Pip en Willow die alle drie anders omgaan met de dood van hun vader en de daarbij komende erfenis. Dat is ook logisch: waar Ottie en Pip allebei hun eigen stukje erven van het immens grote landgoed, wordt de jongste zus Willow (die zich al tijden had ontvreemd van haar familie) opgezadeld met het dure en vooral kostbare kasteel. Ze wil hem het liefst verkopen om zo direct van alle schulden af te zijn, maar die keuze valt zeker niet bij iedereen in goede aarde.
De brief glipte uit het boek als een vallend blad uit de boom, geruisloos als een jacht dat loskomt van zijn ankerplaats en over het water wegglijdt. Uitdagend en vrij. Ze staarde ernaar. Het handschrift was bekend en toch kon ze het niet plaatsen. De bovenrand van de envelop was gekwarteld waar hij haastig was opengescheurd.
Beschrijvende schrijfstijl
Doordat Karen Swan de tijd neemt om alle karakters goed uit te werken en ze ook allemaal een eigen perspectief te geven, is het niet moeilijk om met ze mee te leven. Stukje bij beetje leer je ze kennen, ontrafel je hun geheimen en het belangrijkste van alles: je leert ze vooral begrijpen. Zo houdt Ottie er een relatie op na met een getrouwde man, wil je weten waarom Willow eigenlijk al die jaren heeft besloten om zich ergens anders terug te trekken en dan heb je Pip nog.
Zij kan behoorlijk eigenwijs zijn, maar heeft daarnaast ook een enorme liefde voor paarden. Zo erg zelfs dat ze af en toe niet door heeft wat er om zich heen gebeurt. Het leuke van deze drie karakters is dat ze allemaal weer iets heel anders meebrengen naar dit verhaal. Saai is het ‘De Ierse erfenis’ dan ook zeker niet. Iedere pagina valt er weet iets nieuws te beleven en door de makkelijke schrijfstijl vlieg je er bijna doorheen.
Langdradig maar betoverend
Maar nu hoor ik je wel denken: was dan alles echt en koek en ei bij dit boek? Als ik heel eerlijk ben, heb ik toch een klein kritiekpuntje. Dat heeft te maken met de lengte van dit boek. ‘De Ierse erfenis’ telt 480 pagina’s en persoonlijk heb ik het idee dat dit korter had gekund. Er zitten hier en daar net wat te lange beschrijvingen in en ook waren sommige verhaallijnen zo voorspelbaar dat je ze beter niet had kunnen toevoegen.
Maar eigenlijk is dat in dit geval maar één detail (of nou ja, officieel twee details). Ik moet hierbij echter niet vergeten dat ik dit boek in pakweg twee dagen alweer uit had. En toen ik me dat realiseerde, wist ik dat Karen Swan mij had betoverd. Op dezelfde manier als iemand als Lucinda Riley dat kan. Of je dat nu namelijk wil of niet, ze sleept je mee het verhaal in en laat je pas op het einde weer los. Als je dat als auteur voor elkaar krijgt, moet je wel van heel goeden huize komen. Ik kan dus nu ook niet wachten tot meer. Laat ‘De Griekse ontsnapping’, ‘Het winterse avontuur’ & ‘De Schotse ontdekking’ maar komen.
‘Het is papa!’ riep Ottie uit. ‘Hij gaat dood.’ Wat? De muziek maakte plaats voor stilte, de druk van de mensen om haar heen viel weg, de zwaartekracht had even minder vat op haar. Ze voelde zich licht, vlucht. Aan de andere kant van de lijn, tweehonderdnegentig kilometer bij haar vandaan in county Cotk, barstte Ottie in een droevig snikken uit.
Conclusie
Zoek je nog een heerlijk meeslepende familieroman die zich afspeelt in het prachtige Ierland? Staak dan maar gauw je zoektocht en schaf ‘De Ierse erfenis’ van Karen Swan aan. Dit boek zal je betoveren, je meeslepen en vooral je kennis laten maken met drie unieke karakters. Karen Swan geeft ze in dit verhaal allemaal even veel ruimte en dus is het niet moeilijk om stuk voor stuk met ze mee te leven, zowel als je kijkt naar hoe ze in het rouwproces staan als hoe ze met elkaar moeten dealen en met de mensen van buitenaf. En saai? Dat is dit boek ook allesbehalve. Karen Swan gooit er diverse prachtige verhaallijnen in die dit boek naar een nog hoger niveau tillen.
Nu kan ik het dan ook nog wel hebben over het feit dat dit boek – in mijn ogen – nog wel wat korter gekund en dat hier en daar wat verhaallijnen voorspelbaar waren, maar dat is eigenlijk maar bijzaak. Voordat ik het wist – zeg: 2 dagen – had ik dit boek met zijn 480 pagina’s uit. En toen ik me dat realiseerde, wist ik dat Karen Swan mij had betoverd met haar ogenschijnlijk makkelijke schrijfstijl. En hoe! Het is bijna vergelijkbaar met hoe een Lucinda Riley dat kan. En welke auteur kan dat nu zeggen? Ik ben heel benieuwd wat we de komende jaren nog meer van deze auteur kunnen verwachten. Ik laat me in ieder geval graag verrassen.
Welke boeken van Karen Swan heb jij al gelezen? Heb je dan een favoriet? Laat het me vooral weten in de reacties hieronder. Wie weet ga ik die titel dan volgend jaar ook nog wel lezen.
