Blokkenjongen – Keith Stuart

Gisteren las ik dit boek pas uit en vandaag staat voor jullie de recensie alweer online. Ik heb het natuurlijk over Blokkenjongen van Keith Stuart. Ik kan alvast verklappen dat dit boek heel bijzonder is en dat wilde ik dus ook snel met jullie delen. Lees snel verder.

Alex (dertig-en-een-beetje) is ten einde raad. Hij houdt van zijn vrouw Jody (ook dertig-en-nog-wat), maar toch loopt hun huwelijk spaak. Hij houdt ook van zijn zoon Sam (acht), maar het lukt hem niet een echte band met hem op te bouwen. Want voor Sam is de wereld een puzzel die hij niet in zijn eentje op kan lossen. Er moet iets  veranderen. Alex moet nú iets doen om zijn leven weer op de rails te krijgen. Dan ontdekken Alex en Sam Minecraft, een wereld waar ze zich allebei comfortabel in voelen. Langzaam maar zeker leren vader en zoon met elkaar communiceren, op een manier die nog niemand eerder had bedacht. Kan een familie die uit elkaar is gevallen zichzelf weer opbouwen, blokje voor blokje?

HarperCollins ~ maart 2018 ~ 416 pagina’s ~ ISBN: 9789402700817

Alex en Jody houden nog heel erg veel van elkaar. Dat is het ook niet, maar van de een op de andere dag besluiten ze te gaan proefscheiden. De communicatie tussen de twee is weg, want terwijl Alex zich stort op zijn werk, zorgt Jody 24/7 voor hun zoon. Alex weet niet hoe hij met zijn zoon moet omgaan en daar moet verandering in komen. Hoewel hij even opgaat in zijn eigen verdriet nu hij zijn huis uit wordt gezet en bij zijn beste vriend Daniël moet crashen. Maar hij pakt al snel de draad weer op: hij koopt boeken over autisme en over Minecraft, want dat blijkt al snel de favoriete nieuwe bezigheid van zijn zoon te zijn. En laat dat spel nu de oplossing zijn. Het is de manier waarop hij wel met zijn zoon kan communiceren en blokje voor blokje bouwen vader en zoon aan hun band.

Ik heb dit boek gekregen van de uitgeverij. Dit beïnvloedt mijn mening niet.

Meer dan een roman over de liefde

Blokkenjongen van Keith Stuart is meer dan een roman over een gestrand huwelijk. Dit boek gaat namelijk vooral over communicatie en hoe een autistische jongen probeert te dealen met de verwarrende wereld om zich heen. Terwijl zijn vader daar maar weinig begrip voor heeft. Hoofdpersonage Alex stort zich niet zomaar alleen maar op zijn werk. Hij vindt het lastig om met zijn zoon Sam om te gaan. Sam verkeert alsmaar in zijn eigen wereldje, huilt om alles en nog wat en hij kan moeilijk tegen harde geluiden. Zat er maar een gebruiksaanwijzing bij, is vast de gedachte van Alex. Maar als hij op straat komt te staan en bijna verdrinkt in zijn eigen verdriet gaat er een knop op.

Om zijn huwelijk een nieuwe kans te geven en zijn zoon echt te leren kennen, verdiept hij zich in zowel autisme als in Minecraft. Als lezer is het niet moeilijk om mee te voelen met Alex. Hij komt uit een gezin waar communicatie totaal niet aan de orde was  – zo blijkt ook uit zijn zus Emma die ten tonele verschijnt. Je snapt dan ook tot op zekere hoogte Alex’ frustratie als het even niet gaat zoals het moet gaan met zijn zoon, maar aan de andere kant zwelgt hij soms in zelfmedelijden. Als het voor hem al moeilijk is, laat staan voor zijn eigen zoon die niets van de wereld om hem heen begrijpt.

Ik ben uit elkaar. Dat is de eerste gedachte die bij me opkomt wanneer ik het huis uit loop, de straat oversteek en in onze oude, gedeukte stationwagen stap. Natuurlijk zou ik eigenlijk moeten zeggen dat wij uit elkaar zijn, maar dat is, denk ik, voornamelijk mijn schuld.

Fijn sfeertje

Toch heb ik wel een band op kunnen bouwen met zowel Alex en Sam. Ze doen dingen op hun eigen manier en als iets lukt dan kun je dat aan de zijlijn alleen maar toejuichen. Vooral de kleine Sam heeft echt mijn hart gestolen. Hoe hij dingen probeert, toont echt alles van kracht. Wat ik soms wel miste, was wat spanning en echte actie om tot het einde door te willen lezen. De flaptekst bevat namelijk helemaal niet zo veel informatie, dus tot het midden denk je eigenlijk dat je al bijna bij het einde bent. Daardoor merkte ik dat ik dit boek makkelijker weglegde.

Maar het betekende niet dat ik dit boek met tegenzin oppakte. Dat juist helemaal niet. Keith Stuart heeft namelijk een heel fijn sfeertje gecreëerd waardoor je net zoals de mannen in Minecraft echt even werd afgeleid van je dagelijkse bezigheden. Ook steek je er nog wat van op. Voordat ik met dit boek begon, wist ik nauwelijks wat Minecraft was en nu heb ik daar toch een goed beeld van. Het voelt in Blokkenjongen alsof je erbij hoort en ik vond het jammer toen ik dit boek na enkele dagen weer kon dichtslaan (figuurlijk dan, want ik las het e-book).

Uniek op zijn manier

En ik denk stiekem ook wel dat de kracht van dit boek sterker naar voren komt als je dit boek op een rustiger tempo leest. Dit boek bevat enkele prachtige boodschappen zowel gericht op het echte leven (inclusief rouwen) dan op mensen met een zoon of dochter met autisme. Alex maakt zo’n enorme ontwikkeling door als je kijkt naar hoe hij aankijkt tegen sommige dingen, dat je daar als lezer echt iets van kunt leren. Sam is geen blok aan iemands been, hij is uniek op zijn eigen manier.

En de schrijver Keith Stuart heeft dit op een prachtige manier weten te vertellen. Hij weet precies waar hij over praat, zo blijkt wel uit het nawoord. Hij heeft zelf een zoon met autisme die ook verslaafd raakte aan het spel Minecraft. Die wereld kan hij – net zoals Sam in Blokkenjongen – vanaf het begin zelf opbouwen, hij bepaalt zelf wat er gebeurt en dat wordt niet zomaar van hem afgepakt. Hij heeft de controle in handen en dat is precies wat iemand met autisme nodig heeft.

‘Zorg goed voor jezelf, Alex,’ zegt ze. ‘Probeert alsjeblieft alles op een rijtje te krijgen, zoals je jaren geleden al had moeten doen, toen we gelukkig waren. Als je dat had gedaan.. Ik weet het niet. Misschien zouden we dan nu nog gelukkig zijn geweest.’ Haar ogen glanzen; kwaad veegt ze met de rug van haar hand een traan weg. Dan kijkt ze me aan en lijkt de uitdrukking op mijn gezicht – verdriet, schuldgevoel – haar boosheid te verdrijven.

Conclusie

Blokkenjongen van Keith Stuart wist mijn aandacht te trekken door de beschrijving. En hoewel ik lichte twijfels had van tevoren, ben ik zo blij dat ik dit boek een kans heb gegeven. Het draait namelijk niet alleen maar om het gestrande huwelijk van Alex. Juist niet. Het draait om het leren communiceren met de mensen die je liefhebt. Om Alex die vecht met demonen uit het verleden en om zijn autistische zoon Sam die de wereld op zijn eigen manier probeert te ontdekken. En dat leidt nog weleens tot veel onbegrip, huilen, geluidsdichte koptelefoons en zichzelf verliezen in Minecraft.

Blokkenjongen bevat enkele prachtige boodschappen die je meekrijgt als je dit boek niet te snel leest. Dat kan eenvoudig – er zit namelijk niet heel veel actie in en ook mist er soms een spanningsboog. Maar dat is niet erg. Je komt namelijk in een heel fijn sfeertje terecht die jou ook even afleid van je dagelijkse bezigheden. Je sluit zowel Sam als Alex in je hart. En je kunt niets anders dan toejuichen hoe zij langzaam hun weg naar elkaar terugvinden door Minecraft. Hun relatie is ook net Minecraft – ze bouwen blokje voor blokje aan een band die onverslaanbaar is. Ik zeg je één ding: lees Blokkenjongen, want het boek zal je zeker verrassen.

Ken jij het spel Minecraft en snap je wat het kan doen met iemand met autisme? Laat het weten in de reactie. Ik herkende de naam van het spel wel, maar ik heb het nog nooit gespeeld. Lees hier trouwens alvast een voorproefje van Blokkenjongen.