Als twee druppels water van Anna Snoekstra is het eerste boek dat ik recenseer van Harper Collins. En de vraag is: is het voor herhaling vatbaar om een titel van deze uitgeverij te lezen? Lees snel mijn recensie.
‘Ik ben Rebecca Winter, ik ben jaren geleden ontvoerd.’ In de zomer van 2003 verdwijnt de zestienjarige Rebecca Winter spoorloos. Elf jaar later pakt de politie een jonge zwerfster op die beweert Rebecca te zijn – en die inderdaad zo sprekend op het vermiste meisje lijkt dat de familie haar met open armen ontvangt. De vermeende verloren dochter neemt Rebecca’s leven over, slaapt in haar bed, omarmt haar moeder en vader, leert haar tweelingbroers kennen en haar beste vrienden. Hoe intensiever ze zich in haar rol inleeft, des te dieper dringt ze door in Rebecca’s gevoelswereld… en komt ze steeds dichter bij de dodelijke waarheid.
Harper Collins ~ 28 mei 2017 ~300 pagina’s~ ISBN 978 94 027 1720 4
Rebecca Winter verdween elf jaar geleden na haar werk bij de McDonalds. Sindsdien heeft niemand meer iets van haar vernomen. Is ze ontvoerd, weggelopen of meteen vermoord? De vraagtekens zijn in de afgelopen jaren alleen maar groter geworden. Maar daar komt verandering als bij een arrestatie iemand zich meldt die beweert Rebecca Winter te zijn. De gelijkenissen zijn er volop en een expres gefakete DNA-test bevestigt haar verhaal. Alleen heeft deze nep ‘Bec’ (want dat weet je als lezer) geen idee waar ze zich instort. De echte Rebecca is niet zomaar verdwenen en de vernieuwde Bec staat misschien wel hetzelfde lot te wachten.
Ik heb dit boek gekregen van de uitgeverij. Dit beïnvloedt mijn mening niet.
Vergelijking met Orphan Black
Als twee druppels water van Anna Snoekstra trok mij onmiddellijk door de beschrijving. Het deed mij zelfs een beetje denken aan de Netflix Original serie Orphan Black. Ook daar neemt iemand – die verdacht veel lijkt op de ander – het leven van iemand anders over zonder te weten waar zij zich instort. Maar daar houdt de vergelijking ook bij op, want in Als twee druppels water gaat het niet om klonen maar om echte mensen, die geen familie van elkaar zijn. Het gaat om een vermist meisje, die wordt ‘vervangen’ door een zwerver op zoek naar avontuur. Je weet een aantal dingen over de neppe ‘Bec’, maar verder blijft deze actrice maar een schim. Terwijl je de echte Rebecca leert kennen door hoofdstukken met flashbacks naar het verleden.
Langzaam ontvouwt zich een herinnering en ineens weet ik precies hoe ik hieruit moet komen. De impact van wat ik ga zeggen zal enorm zijn. Mijn lichaam reageert alsof ik een shotje wodka achterovergeslagen heb. De spanning in mijn keel neemt af en mijn vingers tintelen. Ik voel me niet langer hulpeloos: ik weet dat ik dit kan. (..) ‘Mijn naam is Rebecca Winters. Elf jaar geleden ben ik ontvoerd.’
Goede uitwerking
Toch vind ik het onderwerp behoorlijk origineel voor een boek en goed uitgewerkt. Ik heb nogal wat kritiek van andere recensenten gelezen dat ze het wel erg makkelijk vonden gaan zoals de zwerfster het leven van Rebecca overnam. En deels klopt dat ook wel – ze nemen geen bloed af, de DNA-test wordt gedaan door plukken haar uit een oude haarborstel te halen (dit verbloemt de zwerfster dan wel weer goed) en eigenlijk worden er geen hele kritische vragen gesteld. Ze lijken immers op elkaar. Behalve agent Andropolis, want hij maakt het leven van de vernieuwde Bec er niet gemakkelijker op. Hij dacht de foto van Rebecca in de afgelopen elf jaar zo vaak te hebben bekeken dat hij al haar geheimen wist. De werkelijkheid blijkt echter anders voor hem. Dat het de neppe Bec in haar nieuwe familie zo makkelijk (en voor sommige lezers te makkelijk afging) stoort mij niet. Het zorgde wat mij betreft juist voor de spanning in het verhaal. (‘zal ze betrapt worden?’). Gecombineerd met de ware gebeurtenissen van de echte Rebecca elf jaar geleden vloog ik bijna door dit boek heen.
Vraagtekens bij het einde
Maar toen kwam het einde, waar ik nog steeds mijn vraagtekens bij heb. Er is voor mij (en met mij vast nog bij meer lezers) nog zoveel onduidelijk. Ik kan natuurlijk niets verklappen over het einde zonder te spoilen en dat vind ik nu best lastig. Wat ik wel kan zeggen, is dat het einde heel onverwachts komt en zeker een goede plotwending heeft. Maar doordat het einde naar mijn gevoel afgeraffeld is (te veel willen vertellen in een paar pagina’s), blijf ik als lezer nu nog met een aantal vragen achter. Ik weet dat ik niet de enige ben hier in, want via Goodreads werden er door meer lezers ook vragen gesteld waar niemand een duidelijk antwoord op kan geven.
Ik voel dat de agenten het liefst zouden willen vragen waar ik gezeten heb al die tijd, maar ze houden zich in. Gelukkig maar, want waarschijnlijk weten zij beter dan ik waar Rebecca Winter de afgelopen tien jaar ongeveer heeft gezeten.
Conclusie
Als twee druppels water van Saskia Snoekstra valt op door een goed uitgewerkt verhaal inclusief spannende plotwending. Het verhaal las lekker snel weg, de hoofdstukken hadden een prima lengte en ook de personages zijn goed uitgewerkt. Maar het einde valt dan in het niet: de schrijfster wilde te veel vertellen in te weinig bladzijdes, waardoor ik nu niet alles weet wat ik eigenlijk had willen weten. En daar baal ik van! Maar mijn algemene mening is zeker niet slecht. Ik heb dit boek dan ook beoordeeld met vier sterren. En dat betekent dat ik zeker nog weleens een boek wil lezen van Uitgeverij Harper Collins.
Heb jij al weleens een boek gelezen van Harper Collins en welke raad je mij aan? Laat het weten in de comments en misschien zie je dat boek binnenkort wel verschijnen op mijn blog.
