Jackie van Laren verraste de fans begin dit jaar met een vijfde deel van de Eilandliefde-serie. Zoals je misschien wel weet, heb ik deze reeks deel voor deel in mijn hart gesloten (Duingras, Stormwind, Springvloed en Tegenstroom), dus ik kon echt niet wachten om dit deel te lezen. Ben je benieuwd of ik opnieuw werd meegesleept door ‘Hoogtij’? Lees dan snel door.
Yvonne, het zusje van Tjeerd, is op zestienjarige leeftijd van het eiland af gestuurd naar haar strenge tante in Leeuwarden, omdat ze als bloedmooie, arrogante puber volkomen onhandelbaar werd. Jaren later heeft ze haar lange blonde haar afgeknipt en haar naam terugveranderd naar Nynke, haar eerste naam. Ze wil actrice worden, maar voordat ze kan beginnen aan haar opleiding wil ze haar jeugdzonden achter zich laten. Daarom keert ze, vroeg in de zomer, stilletjes terug naar het eiland om het goed te maken met iedereen die ze in het verleden heeft gekwetst. In de huisjes bij strandtent Grote Vis logeert Daan (van het bekende duo Daan en Nout), die incognito op het terras van de Vis optreedt. Als Nynke en Daan elkaar ontmoeten is er een klik, maar ze twijfelen aan elkaars motieven: hij is bekend, zij wil actrice worden; zij is mooi, hij is een versierder. Tot een flinke storm voor veel schade zorgt. Het hele eiland is in rep en roer, Daan en Nynke steken de handen uit de mouwen, en dan leren ze elkaar pas echt goed kennen.
Boekerij ~ 352 pagina’s ~ januari 2020 ~ ISBN: 9789022588772
Yvonne was in haar pubertijd echt niet makkelijk. Ze deed van alles wat God verboden had. Van zich arrogant gedragen, kattenkwaad uithalen tot de mannen van het eiland naar haar hand zetten. Ook als ze daarvoor dingen moest doen waar ze eigenlijk geen gevoel bij had. Haar ouders waren op een gegeven moment zo radeloos dat ze haar van het eiland hebben afgestuurd. Yvonne moest toen noodgedwongen bij haar strenge tante gaan wonen. En dat had niet beter kunnen uitpakken. Nu – jaren later – ziet Yvonne, die zich tegenwoordig weer Nynke noemt, in dat ze niet de makkelijkste was. Ze heeft daarom haar lange blonde haar afknipt, draagt een bril en wil voordat ze begint aan de toneelacademie nog één ding doen: haar excuses maken aan alle mensen die ze toen pijn heeft gedaan. Maar als ze eenmaal haar excuses probeert te maken, krijgt ze toch niet de reactie waar ze nu zo op had gehoopt. Gelukkig is daar Daan die een luisterend oor biedt, al dealt hij ook met van alles. Hij is niet voor niets gevlucht van zijn beste vriend Noud en om te schuilen voor de pers. Kunnen die twee wel iets opbouwen met de wetenschap dat er mensen op hen gaan jagen?
Ik heb dit boek gekregen van de uitgeverij. Dit beïnvloedt mijn mening niet.
Thuiskomen
‘Hoogtij’ van Jackie van Laren geeft mij de kans om weer terug te keren naar het eiland. Het voelt als een reünie met alle herkenbare inwoners die ik al eerder in mijn hart heb gesloten. Met Axel, Wende, Vincent, Milena, Mayke, Cam, Martin en Mandy en nu ook met Nynke, haar broer Tjeerd, Greetje en Daan is het feestje vanaf nu compleet! Het is een partijtje van herkenning om weer helemaal terug te zijn. Al was ik soms in verwarring door namen als ‘Tjerk’ en ‘Tjeerd’ en ‘Mandy’ en ‘Mayke’. Maar door de ogen van de teruggekeerde Nynke bekijk je het eiland weer even opnieuw en dat sluit zo mooi aan bij de situatie. Het is namelijk voor mij ook al even geleden dat ik de boeken las. Zo waande ik mij er echt weer even. Uiteraard met diverse bezoekjes aan de Grote Vis, de Boei en alle andere zaken die het eiland rijk is. En dat is natuurlijk heerlijk ontspannend.
Het was vanaf de auditie en de eerste paar stappen op de bühne in de aula meteen duidelijk voor mij. Dit is wat ik moet doen. Dit is waar ik mijn leven aan moet wijden. Maar goed; ik kan dat wel zo voelen, dat wil nog niet zeggen dat andere mensen, mensen die er echt iets van weten, het op dezelfde manier zien.
Herhaling
Ik heb absoluut genoten van het verhaal over voornamelijk Nynke en Daan! Toch, als ik een voorkeur moet uitspreken dan ben ik toch bang dat Hoogtij de andere delen net niet gaat overtreffen. Ik miste op een gegeven moment de connectie met Nynke. Dat komt vooral omdat ze haar schuldgevoel niet kan loslaten. Ook de opbloeiende chemie tussen Nynke en Daan kwam slechts deels op mij over. Op het begin wel – ik zag hoe ze naar elkaar deden en dat er direct íets ontstond, maar de spanningsboog eromheen was wat te zwak. Het is alsof het veel van hetzelfde is. Er gebeurt een ramp, er wordt dagelijks opgeruimd en er zijn hier en daar problemen met meiden (die lelijk worden genoemd vanwege een gebit bijv.). Het verhaal was kort gezegd niet ‘boeiend’ genoeg. Het voelde soms ook aan of het voor de auteur zoeken was hoe ze dit verhaal goed kon vertellen. Helaas gebeurde dat gaandeweg net niet overtuigend genoeg. Ik miste een grote wending of leuke verrassing, maar helaas kwam die niet.
Realistische gesprekken
Hoogtij is ook weer typisch een boek van Jackie van Laren. Dat bedoel ik uiteraard positief. De cover past er weer perfect bij, al is het jammer dat het meisje op de voorkant niet lijkt op hoe Nynke wordt voorgesteld. En dan heb ik het nog niet over de schrijfstijl gehad. ‘Uhs’, ‘hms’ (hi Axel) en zinnen die niet helemaal lekker lopen, maken dit tot een boek dat door de conversaties zo uit het leven gegrepen is. Niemand praat immers perfect. Waarom zou dat in alle boeken dan wel zo moeten zijn? Hoewel ik – en dat zeg ik dan heel eerlijk – er ooit aan heb moeten wennen, zie ik nu wel de kracht erin. Al is dat alleen maar omdat ik dit boek hierdoor ook met een fijne snelheid kan uitlezen. En dan heb ik het nog niet over de intermezzo’s gehad die in dit boek zijn verwerkt. Ze geven je net even dat beetje extra informatie waar je nieuwsgierig naar bent. En zo is ‘Hoogtij’ – ondanks mijn kritiekpunten in de tweede alinea – toch weer een waardig vijfde deel.
Iedereen kent iedereen, alles is bekend, iedereen weet hoezeer ik een mislukking en een teleurstelling voor de familie Olivier moet zijn. En toch, dat is het gekke, vind ik de gedachte dat ik nooit meer terug zou kunnen naar het eiland ook onverdraaglijk. Het zijn toch mijn roots. Ik ben er geboren.
Conclusie
Het lezen van ‘Hoogtij’ van Jackie van Laren voelt alsof je voor de vijfde keer naar dezelfde camping gaat. Je kent de meeste mensen, weet welke leuke dingen er toe doen zijn en welke mooie dingen er te zien zijn. Oftewel het voelt als thuiskomen! Ik vond het zo fijn om te zien hoe het met de karakters ging. Ik voelde me door de realistische schrijfstijl van Jackie weer helemaal één met het boek en zijn personages. Natuurlijk wist ik niet alle details meer, maar dat is helemaal niet erg. Je geheugen wordt namelijk zeker opgefrist. Maar sommige vakanties vallen iets tegen en ook dat gevoel moet ik hier dan delen. Ik vond het verhaal rondom Nynke en Daan net niet sterk genoeg. Het voelde gewoon alsof de auteur zoekende was wat ze met ze aan moest en dat ze me daarom gaandeweg in het verhaal kwijtraakte. Het begin was wel krachtig genoeg (en pluspunten voor toch een divers personage op het eiland, zoals ik in de laatste recensie aangaf) en ik heb me vermaakt. Maar 100% overtuigd? Dat ben ik helaas niet. Al met al blijft dit een fijne serie, maar ik had stiekem meer van ‘Hoogtij’ verwacht.
Heb jij de Eilandliefde-serie of de Q-serie van Jackie van Laren al eens gelezen? Die laatste reeks staat nog zeker eens op mijn lijstje! Mocht jij hem al wel hebben gelezen, laat dan vooral je mening hieronder horen. Ik ben benieuwd.
