Het duurt niet lang meer voordat ik alle boeken in dit overzicht heb besproken op mijn blog. Echter, jullie hebben nog wat titels van mij te goed. Zo recenseer ik vandaag ‘Festival’ van Iris Hermans. Benieuwd wat ik van dit boek vond? Ik laat het je weten.
Lieve Eli, Ik heb onze foto opgehangen. Je weet wel, die ene. Met een tevreden grijns en grote ogen vol verwachting. Klaar voor het festivalseizoen! Na haar eindexamen gaat Anna naar Barcelona om Spaans te leren. En nog veel meer. Hoe je heimwee op afstand houdt en hoe verslavend muziek blijft. Hoe de scheidslijn tussen lekker gaan en te ver gaan, flinterdun is. Maar vooral: dat schuldgevoel gewoon met je meereist. Waar je ook naartoe gaat.
Uitgeverij Leopold ~ december 2019 ~ 176 pagina’s ~ ISBN: 9789025878573
Anna heeft een moeilijk jaar achter de rug en besluit daarom alsnog haar koffers te pakken om een tussenjaar te nemen in Barcelona. Dit stond al veel langer op de planning, maar een bepaalde gebeurtenis zorgde er bijna voor dat Anna niet wilde gaan. Nu is het tijd om in de Spaanse zon de taal te leren, te genieten van de bezienswaardigheden en nieuwe mensen te leren kennen. Maar het verleden vergeten, is lang niet zo makkelijk als ze misschien dacht. Ze wordt in Spanje namelijk verscheurd door de herinneringen die steeds de kop opduiken. Herinneringen van bijzondere feestjes van vorig jaar, een vriendschap die bijna ten einde leek te gaan en het moment dat daarop volgde. Met de minuut voelt Anna zich schuldiger worden over dat wat is gebeurd. Had ze het kunnen voorkomen, had ze anders moeten handelen of was er niets meer aan te doen? Om niet teveel bezig te zijn met al die zorgen, besluit ze het Spaanse nachtleven te gaan ontdekken. Zou ze net zo kunnen genieten als met haar vaste stapmaatje in Nederland of breekt dit haar helemaal op?
Ik heb dit boek gekregen van de uitgeverij. Dit beïnvloedt mijn mening niet.
Mysterie
Het hoofdpersonage uit ‘Festival’ van Iris Hermans mag dan in Barcelona verkeren, maar ik las dit boek met de Nederlandse stralende zon op mijn gezicht. Ik waande mij op sommige momenten echt even in Spanje – wat voornamelijk komt doordat alle titels in het Spaans zijn met de Nederlandse vertaling eronder – en genoot van alle bezienswaardigheden en de avonturen van Anna. Je merkt direct dat er meer achter haar zit, dat er iets met haar is en dat haar dat zelfs in Spanje nog achtervolgt. Je kunt alleen lange tijd niet precies je vinger erop leggen wat dat ‘iets’ precies is. Door middel van het verhaal van Anna (in de derde persoon), dagboekfragmenten van ene Eliaan en oude dagboekfragmenten van Anna zelf krijg je langzaam inzicht in dat wat er is gebeurd en welke gevolgen dat voor Anna heeft in het dagelijkse leven. Dit houdt je als lezer wel in zijn greep, maar of dat ook voldoende is om dit boek met vier of zelfs vijf sterren te bekronen? Nee, dat helaas niet. Begrijp me niet verkeerd: door de schrijfstijl van Iris en de korte hoofdstukken lees je dit boek zo uit, maar dat was in dit geval niet echt positief.
Ze haalt diep adem en loopt dan naar de douane. Ze zou toch niks meer in haar bh hebben zitten? schiet het ineens door haar hoofd. Koortsachtig denkt ze na. Nee, onmogelijk. Geen xtc-kruimels meer in haar cup V. Alles van afgelopen zomer is weg. Uitgewist.
Drank en drugs
Het miste namelijk wat diepte en uitwerking. Ook het feit dat een deel in de derde persoon is geschreven en de rest in de ik-vorm vond ik alleen maar storend. Dit heeft er helaas voor gezorgd dat ik blij was dat ik het boek uit was. Ik kon mij er gewoon niet goed aan over geven. Het grote thema heeft er dit keer ook niet voor gezorgd dat ik over de streep werd getrokken. Zoals de titel namelijk al doet vermoeden, draait dit boek om festivals. Alleen dan niet om de muziek, de leuke jongens of de vriendschap, maar vooral om drank en voornamelijk drugs. Hier een pilletje, daar een pilletje en dan gaat de één soms verder dan de ander. Ik heb er helemaal niets mee en hoewel ik mijn ogen er wel voor had kunnen sluiten, miste ik een kritische noot over de gevaren van drugs. Het lijkt nu wel of drugs verheerlijkt worden in dit verhaal. De personages zijn volwassen, dus daar is niets over te zegen, maar de doelgroep die dit boek leest niet. ‘Festival’ is namelijk echt voor de jeugd geschreven. Dat zie je aan de prachtige cover (die mij zeker over de streep zou trekken als ik hem in de boekhandel zou tegenkomen) en de schrijfstijl. Het is dus niet onvoorstelbaar als iemand van 12 jaar dit boek op zou pakken. De vraag is dan: moeten deze kinderen nog wel zo bloot worden gesteld aan dit thema? Het zou mij niets verbazen als ze door zo’n boek juist nieuwsgierig worden.
Band met hoofdpersonage
Het zal vast niet de eerste keer zijn dat ze over drugs horen, echt niet. Maar als schrijver heb je wel een verantwoordelijkheid om ze te waarschuwen voor de gevaren (zelfs bij een eerste gebruik). Plus websites bijvoegen voor mensen met een probleem. Dit miste ik jammer genoeg in dit verhaal en is dus een tip aan de uitgeverij. Al dat feesten, de keuze voor de derde persoon en de behoorlijke snelheid die in het boek zit, hebben er dan ook voor gezorgd dat ik geen band op kon bouwen met het hoofdpersonage. Zowel in het verleden als het heden maakt ze keuzes of opmerkingen die ik gewoon jammer vindt. Misschien komt het doordat ze zo anders wordt neergezet als ik zelf ben (al geldt dat wel voor meer boeken, zelfs boeken die ik wel kan waarderen) of dat ze soms te stereotype uit de hoek komt, maar mij echt overgeven aan haar en haar verhaal kon ik helaas niet. Ik zeg hiermee niet dat de hele Gap Year-serie niet aan mij besteed is, maar ‘Festival’ was alleen net niet voor mij.
In de Dixi haalden we het eerste, gele pilletje uit het folie. Was dat SpongeBob? Een tikkeltje zenuwachtig lachten we om het domme, vriendelijke gezichtje en we vroegen ons af of er ook xtc-pillen met Elsa waren, of K3. Ik wilde nog even grappig doen en deed alsof ik het ding liet vallen midden in die smerige bak vol wc-papier, maar jij kent mijn coördinatie als geen ander, griste de pil uit mijn hand en beet er voorzichtig is.
Conclusie
De cover en de flaptekst van ‘Festival’ (Gap Year #1) van Iris Hermans overtuigde mij om dit boek te lezen. Het beloofde immers een boek te zijn over schuldgevoelens, festivals, vriendschap en een bijzonder mysterie. Dat laatste bleek vooral het sterkste te zijn uit het boek zelf. Ik was oprecht benieuwd waar Anna zich schuldig over voelde, wat er was gebeurd dat zoveel indruk op haar heeft gemaakt en wat er van de vriendschap van Anna en de mysterieuze Eliaan over is gebleven. Je weet dat ze nog geen jaar geleden alle festivals onveilig maakte en hier en daar een pilletje namen om zich verbonden te voelen – met de muziek, de andere bezoekers en vooral met elkaar. En laat nu mijn grootste probleem met dit boek bij ‘die pilletjes’ liggen. Natuurlijk zijn er jongeren die drugs gebruiken en natuurlijk mag je hier als auteur over schrijven. Maar wat ik miste waren de gevaren hiervan en een noodpunt. Op het einde van ‘Festival’ wordt er wel deels over gesproken, maar aan de andere kant wordt het ook weer weerlegd. Jammer, juist omdat ‘Festival’ qua schrijfstijl en cover volledig gericht is op deze jongeren. Die schrijfstijl heeft er dan voor gezorgd dat ik dit boek zo uit had, maar ik betwijfel ook of ik dit boek steeds vaker had opgepakt als het te lang zo door was gegaan. Helaas ben ik niet overtuigd door dit boek.
Het hoofdpersonage in dit boek woont in Spanje. Daarom waan je je als lezer daar ook. Naar welk land zou jij willen afreizen door middel van een boek? Ik ben heel benieuwd! Laat het hieronder weten.
