Op deze 30 december deel ik graag mijn allerlaatste recensie van dit jaar. Morgen kunnen jullie nog een blogpost verwachten, waarin ik zowel terugblik op 2019 als vooruitkijk naar 2020! Maar nu eerst de recensie van ‘Kerstmis in het Duincafé’. Benieuwd hoe ik dit boek heb ervaren? Je leest het hieronder.
In het Duincafé, gelegen op een winderige heuvel, wordt het heerlijkste eten geserveerd, zoals versgebakken broden, overvloedige salades en verrukkelijke cupcakes. Voor zowel toeristen als dorpelingen is het rommelige café met uitzicht op het strand een fijne plek vol vrolijkheid, gezelschap en geborgenheid. In het Duincafé is iedereen altijd hartelijk welkom! Becca Fletcher heeft altijd een hekel gehad aan kerst, maar dit jaar ontkomt ze er niet aan. Haar zus Laura heeft haar namelijk uitgenodigd om de feestdagen met haar gezin in het Duincafé door te brengen. Becca’s verwachtingen? Lauwwarme chocolademelk en een marathon van flauwe kerstfilms. Maar wat Becca niet weet, is dat het Duincafé een heel bijzondere plek is. Een plek waar gebroken harten kunnen helen, nieuwe liefdes ontstaan en waar kerstwonderen echt gebeuren, zelfs bij Becca.
Boekerij ~ oktober 2019 ~ 224 pagina’s ~ ISBN: 9789022586730
Laura’s zusje Becca heeft niet alleen al jaren een hekel aan kerst (nadat ze ooit het verkeerde cadeautje kreeg), maar heeft ook besloten om drie dingen niet meer te doen in haar leven: ze drinkt niet, rookt niet en doet ook niet meer aan onenightstands. Van de één op de andere dag heeft ze besloten om het roer om te gooien, maar de vraag is wel of ze hier echt gelukkig van wordt… Als ze door Laura wordt uitgenodigd om de kerstdagen door te brengen op het winderige heuvels gevestigde Duincafé, is dat misschien wel de ontsnapping die ze even nodig heeft. Hoewel ze dan niet ontkomt aan die vreselijke kerstdagen, weet ze wel dat deze plek vol magie zit. Laura ging er namelijk een tijdje geleden samen met haar twee kinderen Nate en Lizzie naartoe en voelt zich nu als herboren. Niet langer is zij de droevige weduwe, maar ze is weer gelukkig: in de liefde, met alle leuke mensen uit het dorp om haar heen en het werk in de Duincafé. Zou Becca – die altijd al de dwarse puber is geweest – ook gemaakt zijn voor het geluk? En zou haar grote liefde ook rondlopen op de plek, die gevuld is met warme chocolademelk, winterse stranden en mensen bij wie je altijd je hart kan luchten? Wie zal het zeggen, als je in een kerstwonder gelooft, kan het nog weleens gebeuren.
Ik heb dit boek gekregen van de uitgeverij. Dit beïnvloedt mijn mening niet.
Heerlijk kerstboek
‘Kerstmis in het Duincafé’ van Debbie Johnson ziet er niet alleen uit als een perfect kerstboek, maar is dat ook daadwerkelijk! Van mooie verhaallijnen over liefde, vriendschap en familie tot humor en emotie, die op een prachtige manier verweven zijn. Dit vindt allemaal plaats op een droomplek. Denk aan: een winderig strand, sneeuw en een café waar je echt gezien wordt door mensen van alle leeftijden. Hoewel ik het eerste boek niet heb gelezen (en dit qua verhaallijn niet erg was), voelde ik mij wel direct op mijn plek in Dorset. Bijna alsof ik er zelf was. Het is namelijk de plaats waar Laura in het eerste boek ‘Zomer in het Duincafé’ totaal gebroken aan kwam, maar waar zij en haar twee schattige kinderen (die in mijn hoofd wat jonger waren dan ze daadwerkelijk waren) hun plek hebben gevonden. Omarmd door mensen die al in het dorp wonen en die dit jonge gezin onder hun vleugels hebben genomen. Die magie gun je Becca, het hoofdpersonage uit ‘Kerstmis in het Duincafé’, ook.
Becca staat in de deuropening, haar handen in haar zij, haar haren wild en verward, haar bruine ogen vol tranen van woede. Ze had waarschijnlijk meer reactie verwacht, maar papa en mama zijn te ‘uitgelaten’ om boos op haar te worden, ook al gedraagt ze zich als een kreng. Een kreng dat graag blondines vermoordt. ‘Jemig,’ zegt papa nahijgend van al het dansen. ‘Dat wordt een leuke anekdote om op je bruiloft te vertellen.’ ‘Ik ga nooit trouwen! En de Kerstman bestaat niet, want als hij wel bestond, zou hij Turtles-speelgoed voor me hebben gekocht! En ik háát Kerstmis.’
Vuurwerk
Je sluit Becca namelijk alleen al in je hart door de eerste scènes. Daarin wordt duidelijk waar haar grote haat voor kerstmis vandaan komt. Voor een toeschouwer is dat hilarisch, maar die hilariteit heeft ook een keerzijde. In het tweede gedeelte van ‘Kerstmis in het Duincafé’ – als Becca zich langzaam durft open te stellen – komt ze met een emotioneel verhaal over haar geschiedenis. Het is hartverscheurend om te lezen wat ze heeft moeten doorstaan. En misschien wel juist daardoor gun je haar het geluk nog net iets meer. Want hoe ‘knap’ het ook is om de drank te laten staan en dat ze niet meer rondfladdert met de mannen, is dit niet waar ze gelukkig van wordt. Je kunt als lezer alleen maar hopen dat ze het vertrouwen in zichzelf durft terug te vinden en het geluk durft aan te pakken als deze op haar pad komt, want dit is precies wat ze verdient. En dat komt er… Laura probeert haar al tijden te koppelen en nu Becca en deze knappe Ierse man elkaar zien, spat het vuurwerk de lucht in. Wat overigens heel begrijpelijk is, als je leest hoe Sam met Becca omgaat en hoe hij eruit ziet. Maar zijn die vuurpijlen wel genoeg om Becca te overtuigen?
Langer de tijd
Toch vind ik het bijna jammer dat ‘Kerstmis in het Duincafé’ slechts 224 pagina’s heeft. Ik vloog door de schrijfstijl van Debbie Johnson (op een gegeven moment) door dit verhaal heen. Alles smakend naar meer. Stiekem baal ik dat ik niet eerst het eerste deel heb gelezen, dan zou ik de personages al kennen. Nu had ik door de hoeveelheid personages soms wat moeite om ze van elkaar te onderscheiden. En dat helpt niet om een echte band met ze op te bouwen. Hier en daar lees je over iedereen wel een detail, maar soms duizelde het mij ook van die hoeveelheid. Daarnaast vind ik het jammer dat dit boek niet nog meer pagina’s telt, omdat de verhaallijnen (en de heftige problemen die worden besproken) nog meer ruimte hadden mogen krijgen. Nu wisselen het huwelijk, Becca’s problemen, kerst, de kinderen, Laura’s verleden, Sams verhaal en alle andere verhalen zich af, maar echt stilgestaan wordt er niet. En dat vind ik wel jammer.
Aan de buitenkant was ik misschien een kreng, maar innerlijk heb ik altijd een code gehad. Ik heb nooit mensen gepest. En ik heb nooit dieren gekweld. Ik heb nooit gestolen. Maar ik heb we alles en iedereen stijfgevloekt, overmatig gedronken, drugs gekocht en gebruikt, gespijbeld van school, leraren en andere autoriteitsfiguren gezegd dat ze konden doodvallen, piercings genomen voor alle anderen, me gekleed als een vampier en rondgehangen met nietsnutten die leken op de cast van een goth-versie van Prisonder: Cell Block H.
Conclusie
Kun jij ‘Kerstmis in het Duincafé’ weerstaan als je naar de cover kijkt? Nee en dat kon ik ook niet! En hoewel de kerst dan wel voorbij is dit jaar, blijft dit boek ook daarnaast perfect. Door de luchtige en fijne schrijfstijl van Debbie krijg je al vanaf het begin een grote glimlach op je gezicht. Misschien wel juist als je leest hoe bijzonder de kerstdagen van Becca de afgelopen jaren zijn verlopen… Niet al te best, dat durf ik je wel te vertellen. Maar ‘Kerstmis in het Duincafé’ bevat nog zoveel meer! Emotionele verhaallijnen over liefde, vriendschap, familie en het er zijn voor je naasten. Ik vond het bijna jammer dat ik het eerste deel niet had gelezen, want doordat je (door de ogen van Becca) over zoveel personages leest, mis je belangrijke details om echt een band met ze op te bouwen. Maar wie weet, gaat dat snel nog gebeuren. Dit keer sloot ik Becca diep in mijn hart en ik hield het hele verhaal door de hoop dat ze zichzelf het geluk ging gunnen en de liefde met open armen zou ontvangen. Of dit ook gebeurt, laat ik natuurlijk nog even in het midden. Het einde – waar ik dan weer niets over wil spoilen – had niet beter kunnen zijn. Maar stiekem hoop ik wel dat er ergens een vervolg komt. Dit verdient niet alleen Becca, maar juist ook de verhaallijnen om tot zijn recht te komen.
Heb jij al begonnen aan de Duincafé-reeks van Debbie Johnson al gelezen? Wie weet zien jullie het eerste deel in het nieuwe jaar wel terug op mijn blog. Ik ben namelijk – door de fijne schrijfstijl in dit boek – wel nieuwsgierig geworden naar meer van deze auteur.
