Hoe kun je de laatste maand van 2019 nu het beste beginnen dan met een boek van Christina Lauren? Onlangs ontving ik ‘Ik durf je niet te zeggen’ en ik kon echt niet wachten om dit boek te lezen. Dus zo gedacht, zo gedaan. Benieuwd hoe ik dat heb ervaren? Je leest het hieronder.
Hazel is spontaan, extravert en soms wat onhandig. Josh is met zijn rustige, introverte en rationele karakter compleet het tegenovergestelde. Het klikt heel goed tussen de twee tegenpolen, en daar schrikken ze zelf ook een beetje van. Ze halen alles uit de kast om elkaar aan anderen te koppelen en organiseren de ene blind date na de andere. Want meer dan best friends forever zullen Josh en Hazel nooit worden, toch?
Xander Uitgevers ~ oktober 2019 ~ 300 pagina’s ~ ISBN: 9789401611428
Als er iemand de koningin is van het zichzelf voor schut zetten, dan is het Hazel wel. Maar dat maakt haar helemaal niets uit. Ze trekt haar shirt uit als ze iets teveel gedronken heeft, doet gekke dansjes middenin een kamer en heeft haar hart op haar tong liggen. Totaal zichzelf, maar hiermee heeft ze zichzelf wel ondatebaar gemaakt voor de rustige Josh. Al ligt dat misschien ook wel aan de gênante momenten, waarop ze elkaar ontmoette, toen nog op de universiteit. Zo verklaarde Hazel – in een behoorlijk dronken bui – al eens de liefde aan Josh, waarna ze over zijn schoenen kotste, betrapte hij haar in bed met zijn huisgenoot en stuurde ze hem (als leerlingbegeleider) een mail, terwijl ze onder invloed was van zware pijnstillers. Als ze elkaar na jaren terugzien, is hij die momenten echt nog niet vergeten. Maar wat op het eerste gezicht een match van niets blijkt te zijn, verandert als de twee elkaar wat beter leren kennen en er een mooie vriendschap ontstaat. Maar zit er toch ooit nog kans in dat dit meer wordt?
Ik heb dit boek gekregen van de uitgeverij. Dit beïnvloedt mijn mening niet.
Hilarische situaties
De boeken van Christina Lauren zijn altijd een groot feest om te lezen, maar in vergelijking met de overige titels is ‘Ik durf je niet te zeggen’ qua humor wel de grote winnaar. Je krijgt immers al vanaf het begin een grote glimlach op je gezicht door de spontane basisschooljuf Hazel. In korte zinnen beschrijft ze wie ze is (en vooral wat ze doet als ze dronken is) en hoe ze Josh heeft ontmoet. Het is net of ze mij een kijkje in haar wereld geeft én daar wil ik onderdeel van zijn. Hazel trekt zich niets aan van wat anderen van haar zeggen, kent geen schaamte en heeft geen filter. Dit in combinatie met elkaar levert een hoop hilarische momenten op. Ik denk dat iedereen wel een beetje van die mentaliteit van Hazel kan gebruiken, om soms maar even schijt te hebben aan wat anderen mensen nu daadwerkelijk van je vinden. Als lezer kun je allemaal maar hopen dat Hazel lekker zichzelf blijft – wie ze dan ook ontmoet – en dat iemand ooit ziet wat zij waard is. En wie weet zit dat met de rustige Josh wel goed.
‘Waar hebben jullie het over?’ vraagt een onbekende mannenstem. Emily antwoordt: ‘We hadden het er net over dat Hazel mooiere borsten heeft dan wij allemaal.’ Ik kijk op van mijn drankje om te zien of ik degene ken die nu mijn borsten staat te bestuderen en… O. Oooo.
Onderdeel zijn
Hij is precies de tegenpool van Hazel. Met zijn rustige houding en georganiseerd leventje zit hij eigenlijk niet te wachten op de wervelstorm van Hazel. Maar ze lijken bijna voorbestemd om elkaars leven te veranderen. En dat kan je als lezer alleen maar toejuichen. In korte tijd worden de twee beste vrienden of is er meer aan de hand? Christina Lauren staat altijd bekend om de aantrekkingskracht tussen personages. Dus als je niet al een glimlach op je gezicht krijgt door de gênante momenten van Hazel, dan krijg je het wel door hun band. Maar er zijn wat hobbels op de weg om het tot meer uit te laten draaien, helaas. Zo heeft Josh al enkele jaren een vriendin (die zijn familie niet kan uitstaan) en Hazel heeft zichzelf echt ondatebaar gemaakt. Niet alleen door hem onder invloed van zware medicijnen een gênante mail te sturen (die hij al die tijd heeft bewaard), over zijn schoenen te kotsen, maar misschien ook wel door zichzelf te laten betrappen met zijn huisgenoot. Ja, niet de meest ideale momenten, maar toch hoop je stiekem erop dat die een setje worden. Het knappe van dit verhaal is dat ik zowel Josh als Hazel dus echt letterlijk voor me zag en onderdeel wilde zijn van hun leven.
Te perfecte epiloog
Daar moet ‘Ik durf je het niet te zeggen’ het dan ook van hebben: de kracht van de personages. Het verhaal is verder namelijk vrij simpel, lichtelijk voorspelbaar en heeft weinig diepte in zich. Al hoewel, als je eens goed kijkt naar het gedrag en de opmerkingen van Hazel merk je ook wel dat er onder al die grappen en grollen een diepe onzekerheid schuilgaat. Maar hoe diep het qua onderwerpen ook gaat (of dus niet gaat), dat maakt mij niet uit. Ik genoot van de dubbel blind dates die ze voor elkaar regelen (met gemengde resultaten), hoe de hond van Hazel steeds meer gevoelens krijgt voor Josh en natuurlijk ook hoe Hazel en Josh als vrienden steeds sterker worden. Door de fijne schrijfstijl van Christina Lauren en door de wisseling in perspectief vlieg je gewoon door ‘Ik durf je niet te zeggen’ heen. En dan komt de epiloog. Zo mooi, zo perfect (misschien zelfs iets te) en toch ga ik er verder niets over zeggen. Ik kan alleen maar hopen op nog meer boeken van Christina Lauren. Met wie weet nog ergens een rolletje voor dit prachtige duo.
‘Josh heeft mijn borsten al gezien.’ Het feest valt stil. Je kunt een speld horen vallen. ‘Ik bedoel, niet dat hij ze wílde zien.’ Mijn hersenen proberen dit wanhopig recht te zetten. ‘Ze werden hem opgedrongen.’ In de verte klinkt een treurige windgong. ‘Niet door mij,’ verduidelijk ik.
Conclusie
‘Ik durf je niet te zeggen’ van Christina Lauren is een feelgoodroman ten top. Het kan bijna niet dat je geen grote glimlach aan dit boek overhoudt. En is dat niet wat we allemaal wel kunnen gebruiken nu de dagen steeds eerder donker worden? Ik genoot van alle momenten waarop Hazel lekker zichzelf is en zich niets anders voordoet dan ze werkelijk is. Stiekem kunnen we allemaal wel wat leren van Hazel, ook al zit er achter haar vrolijkheid wel een stukje onzekerheid. Als lezer kun je haar alleen maar in je hart sluiten. Met Josh daar natuurlijk bij! Hij zorgt voor de rust in dit verhaal met zijn snak naar een georganiseerd leven (waar ik mezelf dan weer in herken). Al kan zelfs hij na enkele ontmoeting niet meer zonder wervelwind Hazel. Als lezer kun je alleen maar genieten van dit heerlijke, cheesy romantische verhaal. Van de blind dates die ze voor elkaar regelen, het feit dat Josh altijd accepteert hoe Hazel zich nu weer gedraagt tot de wat serieuzere momenten. Door de fijne schrijfstijl vlieg je door dit verhaal. Met uiteindelijk de hoop op een vervolg voor dit duo. Ik wil meer, meer en meer.
Welke boeken van Christina Lauren heb jij gelezen? Naast de Stouter-reeks en ‘Ik durf je niet te zeggen’ raad ik je natuurlijk ook ‘Mijn versie van jou’, ‘Ik weet niet of ik van je houd’, ‘Ik wil niet voor je vallen’ en last but not least ‘Ik ben je niet vergeten’ aan.
