Eind november 2016 las ik van schrijfster Sophie McKenzie al een volwassen thriller getiteld ‘Sluit mijn ogen’. Drie jaar later is ze terug, dit keer met een jeugdthriller. Zou ‘Geloof me’ net zo spannend zijn? Ik laat het je graag weten.
Het leven van Carey staat op zijn kop wanneer haar beste vriendin Amelia doodsbedreigingen krijgt. Volgens de politie komen de dreigberichten namelijk van háár laptop. Dat zou ze Amelia toch never nooit aandoen?! Waarom gelooft de politie haar niet? Het ergste is nog dat Amelia haar niet meer wil zien. Wanneer Amelia plotseling verdwijnt, wijst iedereen meteen naar Carey. In paniek slaat ze op de vlucht. Kan Carey de dader ontmaskeren voor het te laat is?
Uitgeverij de Fontein ~ 340 pagina’s ~ augustus 2019 ~ ISBN: 9789026149375 ~ fragment
Amelia krijgt de schrik van haar leven als ze nare berichtjes krijgt van ene Sweetfreak. Wat begint als ‘vervelend’ eindigt al snel in een doodsbedreiging in videovorm. Wie heeft het op haar gemunt? Samen met haar beste vriendin Carey probeert ze erachter te komen van wie dit berichtjes komen, maar dan raakt de politie erbij betrokken en die hebben een duidelijk antwoord: ze komen van de laptop van Carey. Carey denkt dat ze er wordt ingeluisd, want zij zou dit toch nooit kunnen doen? Amelia is namelijk haar beste vriendin, iets wat iemand blijkbaar niet kan hebben. Maar zowel Amelia als haar moeder, zus, psychiater en de politie geloven niet meer in haar onschuld. Iedereen raadt haar aan om gewoon eens eerlijk te zijn om zo snel mogelijk de consequenties te aanvaarden en weer vertrouwen op te bouwen. Maar wat kan Carey doen: ze is onschuldig! Als kort daarop Amelia ook nog eens verdwijnt, wijst iedereen naar Carey. Niemand staat meer achter haar en het leven wordt een hel. Maar koste wat het kost, wil ze haar onschuld bewijzen en Amelia terugvinden voordat het te laat is. Het is een race tegen de klok.
Ik heb een e-book gekregen van de uitgeverij. Dit beïnvloedt mijn mening niet.
Frustratie en medelijden
‘Geloof me’ van Sophie McKenzie is een boek dat echt op je gevoel gaat zitten. Het voelt bijna aan alsof jij vals beschuldigd wordt van dingen als bedreigingen, ontvoering en wie weet wel van moord. Niemand in je nabije omgeving gelooft dat je onschuldig bent en je staat er dus helemaal alleen voor. Zou je huilen, boos worden of er alles aandoen om je onschuld te bewijzen – hoe wrang dat ook kan zijn? Doordat dit het hoofdpersonage Carey overkomt en je als lezer weet dat ze onschuldig is – jij weet immers dat ze wel op het pleintje was op het moment dat die berichten zijn klaargezet – voel je haar frustratie van de bladzijdes afspringen. En dat levert ook weer medelijden op. Niemand lijkt haar te willen geloven en haar zus Poppy probeert haar zelf nog verdachter te maken bij de politie. Ik snap het ook wel: de verschrikkelijke beelden komen van haar laptop, zij was vroeger op school toen daar weer wat gebeurde en zij werd voor het laatst met Amelia gezien (zei een anonieme getuige). De aanwijzingen richting Carey zijn niet te negeren, maar op het begin had ik vooral Poppy door elkaar willen schudden en zeggen dat ze even normaal moet doen tegen haar zus, maar die boodschap komt bij haar iets later aan.
Arme Amelia, ze voelt zich vast afschuwelijk. Ik kan dan wel zeggen dat ze die valse boodschappen van SweetFreak moet negeren, maar het is heel akelig om niet te weten van wie ze komen. Het moet haast wel iemand zijn die haar kent… Maar wie heeft er zo’n hekel aan Amelia dat hij of zij zoveel moeite doet?
Afkeuring
Maar hoeveel medelijden ik ook had met het hoofdpersonage, ik keur niet alle acties goed. Als ik haar was, zou ik denk ik vooral in huilen uitbarsten en mensen eerst met mijn eigen woorden proberen te overtuigen van mijn onschuld. Maar Carey sluit ze zich af – ze toont bijna geen emotie en doet alsnog stomme dingen, zoals weglopen als de politie haar opnieuw wil ondervragen. Ik snap dat je gefrustreerd raakt en wil bewijzen dat jij het niet bent, maar soms is het een kwestie van vertrouwen opbouwen om daarna weer verder te kunnen. Met deze actie maak je jezelf in mijn ogen allemaal maar extra verdacht. Hiermee wordt echter wel duidelijk met wie je te maken heeft: een puber. Ze denkt niet goed na over haar acties en doet wat er als eerste bij haar opkomt in haar laatste poging om haar onschuld te bewijzen. Alleen gaat dat lukken of komt ze alsnog in de gevangenis terecht?
Wie is het nu echt?
Over het einde ga ik natuurlijk niets verklappen, maar wat ik wel kan delen is dat ik verrast, maar ook een tikkeltje teleurgesteld ben over de uiteindelijke ontknoping. Het had van mij wat spectaculairder gemogen. Ik haalde het ene complot na het andere in mijn hoofd – de één misschien nog wel beter dan de ander. Dat is ook niet zo moeilijk: Carey heeft immers ook in elk hoofdstuk weer een andere verdachte in haar hoofd en daar ga je door de makkelijke schrijfstijl van Sophie Mckenzie helemaal in mee. Maar wat uiteindelijk overblijft, valt misschien goed te verklaren, maar is niet zoals ik had verwacht. Toch doet het niets af aan het verhaal dat er nog staat: ‘Geloof me’ is een mysterieuze jeugdthriller die echt in je hoofd gaat zitten. De grote vraag uit ‘Geloof me’ is: Wie heeft het op de vriendschap van Carey en Amelia voorzien en zullen die twee elkaar ooit nog in de armen sluiten? Ik beloof je: deze vraag levert een uurtje of twee leesplezier op.
Wat Poppy betreft… Als ik bedenk in wat voor stemming zij de laatste tijd is, zou ze me beslist hebben verklikt als ze had gemerkt dat ik weg was. Binnen een paar seconden val ik in slaap, en ben ik de hele laptop vergeten. Pas tegen het eind van de volgende dag besef ik wat er is gebeurd. En stort mijn hele wereld in.
Conclusie
‘Geloof me’ van Sophie McKenzie speelt met de gevoelens van de lezer. Je voelt je gefrustreerd als je merkt dat niemand in de onschuld van Carey gelooft, maar ook frustratie als je kijkt naar de acties van Carey. Van weglopen als de politie voor je deur staat, dagenlang niet meer terug naar huis komen (en dan in contact komen met een kraker) tot geen emotie tonen aan de mensen van wie je houdt. Dit juich ik echt niet helemaal toe – maar ik snap het wel. In haar wanhoop probeert ze er alles aan te doen om ervoor te zorgen dat ze hen het tegendeel bewijst. Als het daarom gaat, voel je als lezer weer veel medelijden. Ik moest gewoon weten wat nu waar was en wat niet. In bijna ieder hoofdstuk wordt er weer een ander complot op poten gezet: dan verdenkt Carey haar eigen zus Poppy, dan weer het ex-vriendje van Amelia Taylor tot een meisje van hun school. Daar ga je als lezer – hoe slecht ook – helemaal in mee door de fijne schrijfstijl van Sophie McKenzie. Maar wat is nu de waarheid? Het einde heeft verrassende elementen, maar over het algemeen ben ik toch lichtelijk teleurgesteld. Ik had zoveel meer verwacht en stiekem ook gehoopt, maar helaas moet ik doen met wat er staat en dat levert ‘Geloof me’ vier in plaats van vijf sterren op.
Sophie McKenzie heeft zichzelf met ‘Geloof me’ zeker op het lijstje van favoriete jeugdthriller-auteurs gezet. Hopelijk gaan we snel meer van haar horen, want dan ben ik absoluut weer van de partij. Wie is jouw favoriete jeugdthriller-auteur? Laat het weten.
