De favoriete zus – Jessica Knoll

Hoewel ik veel boeken lees, komt het weinig voor dat ik écht negatief ben over een boek. Maar soms hoort dat er nu eenmaal bij. Zoals bij ‘De favoriete zus’ van Jessica Knoll. Een boek dat ik met moeite wist uit te lezen. Benieuwd wat ik erover te zeggen heb? Lees dan verder.

Als twee zussen deelnemen aan een realityshow, had niemand kunnen denken dat een van hen het einde van het seizoen niet zou overleven. Goal Diggers wil het leven van een aantal succesvolle jonge vrouwen tonen zoals het echt is. Maar als diezelfde vrouwen, opgestookt door de producers, elkaar het licht in de ogen niet gunnen, ontaardt de show in een drama. De favoriete zus legt de onzichtbare grenzen, waar ambitieuze vrouwen vaak op botsen, bloot. Tegelijk biedt het boek een eerlijke kijk op de onderlinge relaties tussen vrouwen en de constante druk om jong, relevant en promotable te blijven.

Uitgeverij Horizon ~ 432 pagina’s ~ juni 2019 ~ ISBN: 9789492159809

Vergeet mannen, want de populaire realityshow Goal Diggers draait om vier ambitieuze vrouwen die hun eigen merk op de kaart hebben gezet. De lesbische Brett, de afro-Amerikaanse Stephanie, Lauren Fun en Jen Greenberg verdienen zelf hun geld en mogen daarnaast schitteren in de serie om te laten zien wat succes met je doet. Maar wat voor de kijker lijkt op een hechte groep vriendinnen, is maar schijn. Ze gunnen elkaar het licht in de ogen niet en dat levert vooral drama op. Dit wordt verergerd als Kelly, de zus van Brett, samen met haar dochter Layla een rol krijgt in de soap. Nu moet iedereen oppassen voor hun vaste plek in Goal Diggers. Maar waarom zoveel haat? Al snel krijgt de lezer te weten dat één personage sowieso het volgende seizoen niet meer zal halen – vanwege moord – maar wat is er gebeurd, wie blijft liegen en bedriegen en wie kan je nog vertrouwen in een schijnwereld?

Ik heb dit boek gekregen van de uitgeverij. Dit beïnvloedt mijn mening niet.

Sterke flaptekst, teleurstellend verhaal

‘De favoriete zus’ van Jessica Knoll klonk zo veelbelovend. Het zou gaan over twee zussen die meedoen aan de realityshow en één van de twee zou het einde van het seizoen niet meer halen. In mijn hoofd speelde meteen een boek af vol met intriges en spanning zich af. Inclusief een verhaallijn vanuit het standpunt van de zussen over hoe een realityshow hoe hun leven verandert. Klinkt leuk allemaal, maar wat spannend en goed had kunnen worden, werd een grote faal. De eerste keer dat ik dit boek oppakte, had ik al moeite om te begrijpen wat er nu werkelijk stond. Ik moest pagina’s drie keer lezen om ook maar iets van het verhaal te begrijpen. Bewust legde ik het boek toen nog even weg, maar later werd het niet veel beter. Je vormt geen band met de personages. Ze zijn stuk voor stuk allemaal gemeen en hebben een eigen geheime agenda, waar je niets van begrijpt. En als het niet erger kon, gaat het verhaal ook nog eens van de hak op de tak. Je volgt gewoon niet wat er allemaal gaande is en dat is jammer. Zo snap je uiteraard op pagina 100 nog steeds niet waar het nu werkelijk om draait.

‘Ik denk er als volgt over, Jesse,’ antwoord ik. ‘Als mij hetzelfde was gebeurd als mijn zus zou ik de waarheid niet gecensureerd willen zien’ – dit verbale spiegelen levert me een haast onmerkbaar goedkeurend knikje van Jesse op – ‘allen omdat het mensen ongemakkelijk maakt. Huiselijk geweldig hoort on ongemakkelijk te maken. Het hoort ons te traumatiseren. Anders zullen we nooit gemotiveerd zijn om er iets tegen te doen.

Wie is wie?

Toch heb ik het niet opgegeven: ik moest weten of het ergens in dit verhaal nog beter zou worden. Of er toch nog ergens hoop was. Er waren immers wel een aantal recensenten die wel enthousiast waren tegenover een aantal die voortijdig zijn gestopt met lezen. En ik snap dat laatste heel goed. Ik miste de spanning waar ik zo op had gehoopt. Je leest af en toe vanuit één van de zussen in het ‘nu’ dat ze misschien iets te maken heeft met de dood van haar zus, maar verder is het gewoon een oppervlakkig verhaal over alle ‘Goal Diggers’. Daarnaast voel je je als lezer geen onderdeel van het verhaal. Je blijft – zelfs tegen het einde aan – nog maar gewoon een toevallige voorbijganger die stukjes meekrijgt van het werkelijke verhaal, maar echt onderdeel zal je nooit worden. Het is net alsof je echt een realitysoap binnen komt wandelen en geen idee hebt hoe de verhoudingen liggen, wie nu wanneer de waarheid spreekt en wat iedereen nu tegen elkaar heeft. Probeer daar maar eens wijs uit te worden.

Toch uitgelezen, maar hoe?

Wat tevens opvallend is, is dat de ‘zussen’-ruzie slechts een klein onderdeel is van dit verhaal. Terwijl zowel de flaptekst als de titel hierna lijken te verwijzen. In feite draait het meer om alle Goal Diggers en hun relatie onderling. Zoals de band tussen Brett en Stephanie, die van Lauren, Jen of die van Lisa en hun baas Jesse. Niemand krijgt meer aandacht dan de ander en hoewel dat ervoor zou moeten zorgen dat je iedereen leert kennen, zou ik nu nog moeite hebben om ze te onderscheiden. Maar ik hoor je denken: waarom heb je er dan voor gekozen om door te lezen? Naast het feit dat ik er slecht in ben om een boek voortijdig neer te leggen, zorgde de schrijfstijl ervoor dat ik dit boek snel kon lezen. Eigenlijk was dat vergelijkbaar met ‘Social Creature’. Het besef wat er nu werkelijk staat, komt niet altijd even goed binnen en het is allemaal maar oppervlakkig, maar toch kun je – al is het met moeite – toch nog naar het einde. Dat was dan één voordeeltje, want je begrijpt dat toen ik ‘De favoriete zus’ uit had, het voelde als een opluchting.

‘Ik wil niet onervaren overkomen in de pers,’ zei ze, terwijl ze een yogamat uitrolde. ‘Straks lijken we voor onze investeerder nog op kleine meisjes die met monopolygeld spelen.’ Nou, dacht ik, al had ik de fut niet om het te zeggen, het zijn niet ónze investeerders, maar de mijne. Dus maak je niet druk.

Conclusie

Het had niet veel gescheeld of ik had ‘De favoriete zus’ van Jessica Knoll niet uitgelezen. En dat gebeurt niet vaak bij mij. Het voelde alleen in dit boek alsof ik zomaar kwam binnenvallen bij een realityshow, zonder ook maar enige weet te hebben van welke personages meedoen en wie nu een hekel heeft aan wie. Als je deze vrouwen iets leert kennen, snap je wel dat iedereen zijn eigen geheime agenda heeft en dat iedereen meer aan zichzelf denkt dan aan anderen. Maar welk verhaal nu precies bij wie hoort, moet je mij nu niet meer vragen. Zo langdradig was dit boek. Ik snapte er werkelijk niets van en waar ik de hoop had dat dit nog zou bijtrekken, is dat niet gebeurd. Het verhaal – waar ik hele andere verwachtingen van had op basis van de flaptekst – was ook niet echt spannend. Je weet dat er moord aan zit te komen, maar het hoe en wat is nog onbekend. Dat heeft mij misschien nog gemotiveerd – samen met de schrijfstijl van Jessica Knoll, die misschien af en toe vaag is opgebouwd maar die wel snel aan je voorbijgaat – om ‘De favoriete zus’ uit te lezen. Niet dat het einde nu zo goed was, het was één grote mindfuck. Maar één ding weet ik nu zeker. Ik zou volgende keer van deze auteur niet meer zo snel een boek oppakken, helaas.

Welk boek heb jij voor het laatst voortijdig aan de kant gelegd of heb je met moeite uitgelezen? Laat het weten in de reacties, want dan weet ik in ieder geval welk boek ik kan overslaan.