Na ‘Het lied van mij & jou’ hebben we nu ook ‘Het boek van jou & mij’. Een totaal ander boek, uitgegeven bij een andere uitgeverij, maar toch moest ik wel lachen toen ik de titels vergeleek. Benieuwd of ik over dit boek van Fionnuala Kearney wel echt enthousiast was? Dat lees je hieronder.
Vanaf het moment dat hun ogen elkaar kruisen op een huisfeestje, zijn Erin en Dom meant to be. Op hun huwelijksfeest krijgen ze van Erins vader een notitieboekje, waarin ze alles kunnen opschrijven wat ze niet tegen elkaar durven te zeggen. Het dolverliefde stel weet echter zeker dat ze het nooit nodig zullen hebben. Vol overgave beginnen ze aan hun leven samen, maar een noodlottig ongeluk drijft de twee uit elkaar. Dan wordt het boekje alsnog onder het stof vandaan gehaald en vullen de pagina’s zich met even eerlijke als hartverscheurende woorden.
Xander Uitgevers ~ 368 pagina’s ~ mei 2019 ~ ISBN: 9789401610353 ~ fragment
Erin en Dom lijken het perfecte koppel en geven elkaar dan ook zonder twijfel het ja-woord. Als huwelijkscadeautje ontvangen ze van Erins vader een notitieboekje. Niets bijzonders lijkt het, maar het is speciaal om dingen op te schrijven die ze niet tegen elkaar durven te zeggen. Precies zoals hijzelf in zijn huwelijk heeft gebruikt. Lichtelijk sceptisch nemen ze dit in ontvangst: wat zouden ze niet tegen elkaar durven te zeggen? Maar naarmate de jaren vorderen, gaan ze de werking hiervan zien. Vooral als een noodlottig moment de twee uit elkaar probeert te werken. Op dat soort momenten il je de ander iets zeggen zonder meteen een boze reactie op je af te krijgen en om even eerlijk te zijn zonder de ander recht in de ogen te hoeven aankijken. Dit geeft de ander weer de tijd om het even te laten bezinken. Pagina na pagina komt vol te staan met hartverscheurende woorden en bekentenissen van beiden. Maar is dit boekje genoeg om hun relatie te redden of worden de scheurtjes die hem door de jaren heen treft steeds groter?
Ik heb dit boek gekregen van de uitgeverij. Dit beïnvloedt mijn mening niet.
Sterke flaptekst
Hoewel ik de auteur niet van tevoren kende, gaf ‘Het boek van jou & mij’ van Fionnuala Kearney direct een goed gevoel. Dat komt mede door het hele idee achter dit boek. Het hebben van een notitieboekje om alles wat je denkt en voelt op het moment op te schrijven voor je partner. Precies de dingen waar je niet over durft te praten om ervoor te zorgen dat hij/zij het ook kan laten doordringen voor hij/zij reageert. Ik denk dat dit – zowel in dit boek als in het echte leven – veel ruzies zou kunnen voorkomen. Lichtelijk deed het me denken aan ‘Mijn belofte aan jou’ van Colleen Hoover waar de personages ook brieven naar elkaar schreven, maar de uitwerking van ‘Het boek van jou & mij’ was toch even iets anders. Waar er in Colleens boek nog geswitcht werd tussen de goede en de slechte momenten, voelen de thema’s en de gekozen fragmenten (want dat zijn het eigenlijk) in dit boek heel ‘zwaar’. Er wordt vooral gefocust op het negatieve. Denk aan: verlies, rouw, scheiding, verslaving en kinderloosheid. Maar waar het op het begin nog zorgt voor ‘awh, wat zielig’ en rauwe emotie, zorgt het er uiteindelijk voor dat ik zelf in een negatieve spiraal terechtkom.
Je zegt dat ik niet zo suf moet doen en niet in het verleden moet blijven hangen. Je houdt me vast en zegt me dat alles zo loopt zoals het hoort te lopen, nooit ‘met een bepaalde reden’, maar ‘het leven’, zeg je altijd ‘het leven loopt zoals het moet lopen’. Dus die verdwenen pagina bleef heel erg spoorloos. Weg. Foetsie.
Negatieve spiraal
Je gaat je bewust of onbewust toch afsluiten voor al die negatieve emoties die jouw kant op komen. Uiteraard blijf je hopen dat Elin en Dom elkaar dankzij het notitieboekje blijven vinden. Maar emotioneel komt hun verhaal niet meer altijd binnen. Op een gegeven kun je daarom ook niet meer spreken van een ‘echte’ band, als die er überhaupt al is geweest. Zoals ik immers net al zei, wordt dit verhaal namelijk vertelt aan de hand van fragmenten. Naast dat dit absoluut geen goed beeld van de personages geeft, levert het meer nadelen op. Zo ga je bijvoorbeeld van 3 juni 2017 naar december 1996 om in april 1997 weer uit te komen. Dit maakt ‘Het boek van jou & mij’ ronduit vooral verwarrend. Niet zo gek dat ik weleens de rode draad van het verhaal verloor. Er gebeurt namelijk ook zoveel in een mensenleven – wat in dit boek misschien wel iets ’te’ was om nog geloofwaardig te zijn.
Vergeet de pluspunten niet
Maar naar aanleiding van al het bovenstaande lijkt het of dit boek alleen maar slechte kanten heeft. Die aanname wil ik even uit de wereld helpen. Dat is het zeker niet. Ik vond namelijk de schrijfstijl van de auteur zeker wel ruim voldoende. Het verhaal las prima weg, er werd duidelijk aangegeven vanuit wie je las (Erin of Dom) en of het ‘gewone’ tekst was of uit het dagboek, Overigens was dat laatste lettertype niet altijd even goed te lezen, wat dan weer een klein minpuntje is. Maar over op het goede… De hoofdstukken zijn lekker kort, dus is het niet moeilijk om ’toch nog even door te lezen’. En wat ik fijn vond, was de openheid van de hoofdpersonages. Door het gebruik van het dagboek om al hun geheimen op te schrijven, durven ze zich eindelijk te uiten. Hoewel Dom er op het begin namelijk geen voordelen in ziet, blijkt hij er op het einde het meest in te hebben geschreven. Het is verfrissend om personages eens eerlijk en open naar elkaar te zien. Dat is immers niet wat je meestal ziet in boeken. Tot slot kon ik de plotwending – die ik niet zag aankomen – ook zeker waarderen. Dat maakte – hoewel de plotwending nu ook weer niet heel positief was -het toch weer verrassend.
Ik hou van je omdat je een geweldige vader bent en ik hoop dat je het niet erg vindt om nog een keer vader te worden. En ik hou van je omdat je mijn spijkerbroeken strijkt, en omdat je het bad voor me laat vollopen als ik moe ben en omdat ik je gisteren excuses hoorde aanbieden aan een slak omdat je er per ongeluk op ging staan. Elin x.
Conclusie
‘Het boek van jou & mij’ van Fionnuala Kearney heeft mijn verwachtingen niet helemaal waargemaakt. Ik had namelijk echt zin om aan dit verhaal te beginnen. Het plot klonk leuk en origineel, de cover was bijpassend (een oud boekje) en het begin trok mij zo aan dat ik er een ander boek voor aan de kant heb gelegd. Maar was dat het waard? Helaas. Ik vind het idee erachter nog steeds hartstikke leuk. Maar door de uitvoering zoals die hier nu staat, wordt er teveel gefocust op het negatieve. Er gebeurt gewoon net iets teveel om nog geloofwaardig te zijn. Het gevolg van al dat negatieve is dat je jezelf emotioneel moet afsluiten om een negatieve spiraal te ontwijken. Dit zorgt er echter wel voor dat de band met de personages verminderd. Daarnaast zorgde de verschillende willekeurige tijdsprongen er eigenlijk voor dat ik de rode draad begon te verliezen. En dat vind ik toch jammer. Wel maakte de korte hoofdstukken, de fijne schrijfstijl en het feit dat dit boek je toch nog ergens weet te verrassen met een wending iets goed. Maar of ik het boek daardoor aan iedereen zou aanraden? Nee, dat niet.
Bij welk boek had jij voor het laatst het gevoel dat er teveel werd gefocust op het negatieve? Laat het achter in de comments. Ik ben heel erg benieuwd hoe jij dat hebt ervaren.
