Ondanks de toename van het aantal televisie-gerelateerde artikelen (zoals deze), blijven er uiteraard ook gewoon recensies online komen. Vandaag recenseer ik bijvoorbeeld het boek ‘Het lied van mij & jou’ van J.D. Barrett. Benieuwd hoe dat verhaal mij is bevallen? Lees dan snel hieronder door.
Zoë werkt in een hospice, waar ze met haar harp de patiënten begeleidt, ook op hun laatste reis. Het is een baan waarin ze de vervulling vindt die in de rest van haar leven ontbreekt: ze heeft al vijf jaar een hopeloze relatie met een man die niet voor haar durft te kiezen, woont nog steeds in haar ouderlijk huis, en durft, sinds een paniekaanval op het podium, haar baan als concertharpist niet meer op te pakken. Maar deze nieuwjaarsdag besluit ze het roer om te gooien. Terwijl haar beste vriendin (onvermoeibaar op zoek naar De Ware) en haar broer (hopeloos verliefd op iemand die zijn gevoelens niet beantwoordt) haar toejuichen vanaf de zijlijn, neemt Zoë het heft in eigen handen. Want het idee van een nieuw begin klinkt haar als muziek in de oren…
Uitgeverij De Fontein ~ 304 pagina’s ~ april 2019 ~ ISBN: 9789026144523
De 34-jarige Zoë heeft het leven niet helemaal op de rit. Ze blijft vasthouden aan haar relatie met een getrouwde man, werkt in een hospice waar ze ouderen muzikaal begeleidt op hun ‘laatste’ reis, terwijl ze haar grote droom om op een podium op te treden vanwege angst in de ijskast heeft gezet en ze woont nog in haar ouderlijk huis. Maar vanaf deze nieuwjaarsdag gaat dat veranderen. Ze gaat op reis met een doel. Speciaal voor patiënte June gaat ze op zoek naar haar oude liefde, die ze na De Tweede Wereldoorlog nooit meer heeft gezien. Zal hij nog in leven zijn, is hij gelukkig getrouwd en zullen de twee elkaar ooit nog terugzien? Ondertussen komt er tussen dit romantische verhaal van twee ouderen ook nog een bijzondere verrassing voor Zoë op haar pad. Alleen weet ze zich daarvoor open te stellen en te breken met de getrouwde man of kiest ze voor het geluk van anderen? Immers hebben haar broer Tom, haar lesbische vriendin Lex en haar vader ook genoeg te stellen met de vrouwen in hun leven. En dat is absoluut niet altijd rozengeur en maneschijn.
Ik heb het e-book gekregen van de uitgeverij en het fysieke boek geleend bij de bieb.
IJzersterk begin
‘Het lied van mij & jou’ van J.D. Barrett begint ijzersterk. Met een paar zinnen geeft de auteur mij het gevoel dat ze direct tegen mij praat. Juist door mij met mijn neus op de feiten te drukken. Zoals ‘Op dit moment wordt iemand verliefd, krijgt iemand zijn eerste kus, heeft iemand voor het laatst ruzie (…), wordt iemand geboren. We worden allemaal zo in beslag genomen door ons eigen verhaal dat we vergeten dat we op verschillende momenten allemaal het merendeel van dezelfde dingen meemaken.’ Het zorgt er gelijk voor dat ik door wil lezen en nieuwsgierig raak naar het verhaal van de 34-jarige Zoë. Ze heeft een dankbaar beroep – ook een vak waar ik nog nooit van heb gehoord – als muzikante in een hospice. Ze begeleidt haar patiënten muzikaal op hun laatste reis in het leven. Maar is dit waar ze moet zijn? Je weet meteen dat Zoë zich laat leiden door angst en niet het leven leidt dat ze zou willen leiden. Eigenlijk nog beter gezegd: ze laat zich leiden. Zoals door de getrouwde man die ze bemint en door haar stiefmoeder die alles voor hun gezin lijkt te bepalen. Je hoopt dat ze voor zichzelf opkomt en echt haar dromen gaat volgen.
Mijn oudejaarsavond was team, voor de vijfde keer op rij, want ik ben al voor het vijfde jaar op rij zo’n vrouw die verliefd is op een man die ze niet kan krijgen – een eeuwenoud cliché. Houd maar een preek, schud je hoofd, je mag ook afkeurend mompelen. Ga je gang. Ik betwijfel of het iets zal veranderen.
Dertien in een dozijn
Maar daar mist de uitwerking van dit boek in. Van een boek dat mij meteen binnen weten te slepen, verandert het in een dertien in een dozijn verhaal. Het is niet zo dat je opeens te maken krijgt met een andere schrijfstijl, maar ik mis op een gegeven moment de kracht van het begin. De kracht die ervoor heeft gezorgd dat ik echt in het verhaal kon kruipen. Ik word als lezer een beetje naar de achtergrond gedreven en dat komt vooral doordat er misschien wel teveel gebeurt. Je verwacht alleen over het leven van Zoë te lezen, maar ondertussen is het net zo goed een verhaal over haar beste vriendin Lexie die een nieuwe liefde ontmoet, het liefdesverhaal van twee bejaarden, gaat het om de zoektocht naar de liefde van haar broer Tom, de moeilijke relatie tussen vader, stiefmoeder en dochter en dan pas een klein beetje over het liefdesleven van Zoë en de muziek die een grote rol in haar leven speelt. De focus is heel moeilijk te vinden, waardoor ik het boek niet kon koesteren.
Concentratie weg
Het zorgde er vooral voor dat mijn concentratie afzwakte. Ik wil namelijk vooral lezen over die ontwikkeling van Zoë – hoe ze het heft van haar eigen leven weer in handen neemt, hoe ze die getrouwde man aan de kant zet omdat ze weet dat ze er niet gelukkiger van wordt en hoe ze kiest voor haar muziek en eens gaat zeggen wat ze denkt. Al is het alleen maar tegen die vervelende stiefmoeder van een Tina, die alles voor hun vader lijkt te bepalen of tegen de arrogante Gigi die alleen maar kan sneren en zeuren. Zoë laat niets los en daar erger ik me aan. Terwijl ik zie dat er zowel in haar als het gehele verhaal potentie zit. Er zitten soms prachtige zinnen in die je wil koesteren en opschrijven voordat je ze vergeet. Maar dat wordt ondergesneeuwd door de rest. Net als het werk van Zoë dat de spotlight verdient, maar wordt weggeblazen door alle ‘onnodige’ verhaallijnen. Datzelfde geldt overigens voor de losse verhalen die prachtig kunnen zijn. Alleen komt het er op deze manier (met al dat ruis) gewoon niet voldoende uit. Misschien lag het aan mijn hogere verwachtingen, maar ik had toch meer verwacht van dit verhaal.
Waarom houdt iemand – ik – het zo lang vol? Het heeft veel met verliefdheid te maken. En vergeet mijn koppige hart niet, dat blijft fluisteren dat ik moet wachten, dat ik de hoop niet moet opgeven… dat me plaagt met de belofte dat het goed zal komen. Dagen worden weken, werken rijgen zich aaneen tot maanden en vermenigvuldigen zich stilletjes tot jaren. Tegen beter weten in blijf ik hopen.
Conclusie
Puur op basis van de flaptekst en het ijzersterke begin zou ‘Het lied van mij & jou’ van J.D. Barrett de potentie hebben om een bijzonder boek te worden. Maar helaas is dat er door de uitvoering er niet volledig uitgekomen. Waar de eerste zinnen je echt weten binnen te slepen en je bijna te raken, verandert dit al snel in een dertien in een dozijn verhaal. Veel thema’s, liefdesdrama’s en personages, maar de echte focus ontbrak. Waar ik namelijk had verwacht meegesleept te worden naar het verhaal van de 34-jarige Zoë, bleek het meer te gaan om haar omgeving. Hoe haar beste vriendin Lexie een vrouw aan de haak slaat (wel complimenten over de diversiteit waar geen enkele keer een opmerking over wordt gemaakt), hoe haar broer Tom worstelt met de liefde en dan heb je ook nog een mysterieus liefdesverhaal van twee bejaarden. Allemaal leuk en aardig, maar de echte ontwikkeling van Zoë en haar liefdesleven wordt hierdoor ondergewaardeerd. Ik leefde op een gegeven moment niet meer echt mee en mijn concentratie viel weg. Jammer, want soms zaten er echte prachtige zinnen in om te koesteren en de liefdesverhalen op zich waren prachtig. Alleen het brengt ‘Het lied van mij & jou’net iets teveel ruis.
Klinkt deze beschrijving van ‘Het lied van mij & jou’ voor jou ook herkenbaar – maar dan misschien over een ander boek? Laat het weten in de comments als je mijn gevoel herkent. Ik hoor het graag.
