Het is al weer even geleden dat ik een echte spannende thriller las, maar vandaag recenseer ik er toch weer één. Wist ‘Ik weet wie je bent’ van schrijfster Alice Feeney mij weer ouderwets mee te slepen? Ik laat het je weten in de onderstaande recensie.
Aimee Sinclair: de actrice die iedereen denkt te kennen, alleen weet men niet waarvan. Behalve ik. Ik weet precies wie je bent, waar je vandaan komt en wat je hebt gedaan. Je echtgenoot is vermist en de politie denkt dat je iets verbergt. Voor je werk doe je je altijd voor als iemand anders, je bent een professionele leugenaar. Maar dat is niets nieuws voor je, toch? Want ik weet dat je al eerder loog. Je hebt altijd gelogen. En de leugens die we onszelf vertellen, zijn de gevaarlijkste leugens van allemaal.
A.W. Bruna ~ 352 pagina’s ~ mei 2019 ~ ISBN: 9789400510784
Opkomend actrice Aimee Sinclair houdt ervan om in de huid te kruipen van iemand anders. Even vergeten wie ze is en waar ze vandaan komt. Het voelt als een ontsnapping uit de werkelijkheid. Eigenlijk kan ze alleen bij haar man Ben zichzelf zijn, maar voor hoelang nog? Als Aimee na een ruzie met Ben weer naar huis terugkeert, vindt ze alleen zijn portemonnee, zijn telefoon en zijn autosleutels. Maar waar is hijzelf? Hij lijkt spoorloos te zijn verdwenen en zelfs de politie tast in het duister. En hoewel Aimee er niets van begrijpt, lijkt ze er niet radeloos onder. Ze gaat niet op zoek en belt niet in paniek zijn vrienden en familieleden op. Integendeel zelfs: ze blijft gewoon haar rondjes hardlopen en blijft druk met de opnames van de film die ze aan het draaien is. Een reden voor de politie om deze actrice is aan de tand te voelen, vooral als het erop lijkt dat zij een enorm bedrag van hun rekening heeft gehaald en er een lijk wordt gevonden in de tuin. Maar is Aimee wel de echte dader of wordt ze erin geluisd? De vraagtekens stapelen zich op.
Ik heb dit boek gekregen van de uitgeverij. Dit beïnvloedt mijn mening niet.
Veel vragen, weinig antwoorden
‘Ik weet wie je bent’ van Alice Feeney heeft mij helaas niet zo overtuigd als voorganger ‘Soms lieg ik’. Waar haar vorige boek nog aanvoelde als het populaire programma ‘Wie is de Mol?’ (al wist je ook hier niet of hoofdpersonage Amber voor de volle honderd procent te vertrouwen is, bleek vooral uit de titel), wist dit huidige boek mij gewoon echt niet te overtuigen. Ik kon mij niet voor de volle honderd procent overgeven aan het verhaal en het lukte mij al helemaal niet om in de huid te kruipen van het personage Aimee. Teveel vragen, teveel losse eindjes en teveel mysterie voor te lange tijd. Ik houd er wel van als een boek mysterieus is om mij vervolgens helemaal te overrompelen tegen het einde aan. Maar dit boek rekte de spanning gewoon te lang op en dat breekt het elastiek. Je hebt op een gegeven moment gewoon iets nodig om vast te houden, iets van duidelijkheid. Maar bij dit boek weet je van begin tot het einde niet wie je wel of niet kan vertrouwen.
Ik ben dat meisje dat je denkt te kennen, alleen weet je niet meer waarvan. Mijn werk is liegen. Een ander worden, daar ben ik een ster in. Mijn ogen zijn het enige waaraan ik mezelf nog herken in het opgemaakte gezicht in de spiegel, in het masker van mijn rol.
Liegen of de waarheid?
Zelfs het hoofdpersonage niet. Aimee is namelijk een verdomd goede actrice. Je leert naarmate het verhaal vordert dat ze eigenlijk alleen thuis bij haar man zichzelf kan zijn, maar wie is ze daarbuiten dan? En belangrijker nog: wat gebeurt er met haar als haar man zomaar verdwijnt en zij daarvan de schuld krijgt? Het lijkt haar niets te deren en dat is al verdacht. Ze gaat gewoon door met werken, loopt hard en lijkt geen enkele moeite te doen om hem te zoeken. Daarnaast blijft ze oppervlakkig: ze toont geen emotie en dat is niet bevorderlijk om een band op te bouwen. Maar ze heeft – zo blijkt uit de flashbacks uit 1988 – vroeger een hoop meegemaakt en dat verleden lijkt haar nu in te halen. Hoewel het verhaal mij dan niet voor de volle honderd procent wist te pakken, vond ik het wel interessant om erachter te komen wat het heden en het verleden met elkaar te maken hebben.
Vol verbazing
En dan moet ik eerlijk zijn: het einde zorgde er even voor dat ik met mijn mond vol tanden stond. Ik wist al van het vorige boek dat schrijfster Alice Feeney goed is in het schrijven van gedenkwaardige eindes. Maar – toen ik er beter over ging nadenken – vond ik het dit keer toch niet zo overtuigend. En dat ligt grotendeels aan de geloofwaardigheid door de hints die worden gegeven. Ik zou je graag wat voorbeelden geven om mijn mening te verduidelijken, maar dan verklap ik teveel. Feit blijft gewoon dat ik na het lezen nog steeds een hoop vraagtekens zet bij het algehele verhaal. Ik denk dan ook dat dit de grootste reden is dat dit boek zo tegenviel: ik verwachtte een bijzonder goed einde – aangezien ik dat al had gezien bij haar vorige boek – maar dit ging veel te ver. Maar ondanks dat (en de te opgerekte spanningsboog) leest het verhaal verder wel prima weg. Niet bijster snel, maar prima voor een thriller.
Ik hield van hem, ik houd nog steeds van hem. Ik denk dat het belangrijk is om dat voor ogen te houden. We zijn niet altijd de versie van onszelf geweest die we zijn geworden. Het leven speelt met relaties zoals de zee met zijn zand speelt, duinen van liefde wegspoelt, dijken van haar opwerpt.
Conclusie
De ogen op de cover van ‘Ik weet wie je bent’ van Alice Feeney mogen je dan indringend aankijken, maar helaas is het verhaal niet net zo vasthoudend. Er wordt een goede poging gedaan door de lezer constant op het verkeerde been te zetten. Maar geen enkele keer krijg je een echte hint of iets om vast te houden. De spanning wordt hoger en hoger, de mysteries vager en vager en de vragen alsmaar meer. Dit in combinatie met het hoofdpersonage dat geen emotie lijkt te tonen (en waarmee je dus niet echt een band kunt opbouwen), zorgen ervoor dat ik met een kleine irritatie en teleurstelling ‘Ik weet wie je bent’ verder las. Maar dan moet het einde nog komen en van haar vorige boek ‘Soms lieg ik’ wist ik dat zij mij nog kon verbazen. Maar ook daar heb ik achteraf mijn twijfels bij. ‘Ik weet wie je bent’ heeft een einde dat ervoor zal zorgen dat je even met je mond vol tanden komt te staan. Als je er echter dieper over nadenkt, blijven er vooral losse eindjes te zitten. En dat is toch jammer.
Wat is de laatste thriller die jij hebt gelezen? Laat vooral in de reacties weten wat de titel daarvan was en wat je ervan vond. Wie weet zie je dat boek dan binnenkort ook terug op mijn blog.
