Vandaag geen recensie van een thriller, roman of non-fictie, maar van een jeugdboek. Door de titel ‘Geheimen passen niet in een verhuisdoos’ van Marike Goslinga raakte ik nieuwsgierig. Maar is de inhoud net zo opvallend? Ik laat het je weten.
Wat als… ik het gewoon zou zeggen? Papa, mama en Jesse, ik roep iedereen bij elkaar, met z’n allen rond de tafel. Ik zie mezelf zitten in de nieuwe woonkamer. Ik hoor mijn eigen ademhaling, veel te hard. Mijn stem klinkt zacht. Ik zeg: ik moet jullie iets vertellen. Vere is verhuisd. Een nieuwe woonplaats, een nieuw huis, een nieuwe school, een nieuw kapsel, een nieuwe beste vriendin, een nieuw gevaarlijk spel. Is dat genoeg om te vergeten wat er in het oude huis is gebeurd? Is tweehonderdvijftig kilometer ver weg genoeg om opnieuw te kunnen beginnen? Wat moet je doen als je een geheim hebt waar je met niemand over kunt praten?
Leopold ~ 152 pagina’s ~ maart 2019 ~ ISBN: 9789025876715
Vere is dolblij als ze gaan verhuizen: een nieuwe school, nieuwe vriendinnen, een nieuwe kapsel en dus tijd voor een frisse start. Het nieuwe begin dat ze zo goed kan gebruiken. Het lijkt op het ideale moment te komen, maar is het wel wat ze ervan had verwacht? Haar zwarte kleding en nieuwe vriendschap met Freia kunnen haar namelijk niet zomaar laten vergeten wat er tweehonderdvijftig kilometer verderop is gebeurd. Een geheim die ze niet kan delen: niet met haar tweelingbroer Jesse, haar ouders of met iemand uit haar oude leven. Want wat als ze boos worden of erger nog: haar niet geloven? Als dat vermoeiende geheim nog niet genoeg aan haar hoofd is, daagt haar nieuwe vriendin Freia haar uit om de gekste dingen te doen aan de hand van ‘Wat als…?’. ‘Wat als ze iets stelen van een bekende?’ of ‘Wat als ze alcohol gaan scoren voor hun feestje?’ Eigenlijk wil Vere hier niet aan meedoen – dat ze met haar grote fantasie altijd ‘wat als’-vragen stelde aan haar tweelingbroertje, was namelijk niet om ze in de praktijk te brengen. Maar toch gaat ze erin mee: te bang om niet geaccepteerd te worden, maar met grote gevolgen.
Ik heb dit boek gekregen van de uitgeverij. Dit beïnvloedt mijn mening niet.
Uniek binnen genre
‘Geheimen passen niet in een verhuisdoos’ van Marike Goslinga is vrij uniek binnen zijn genre. Ondanks de vrije jonge doelgroep (11+) durft dit boek namelijk een onderwerp aan te stippen dat je normaal alleen ziet in boeken voor een oudere leeftijd. Zonder teveel woorden kom je erachter dat het geheim van Vere behoorlijk heftig is en het een behoorlijke impact zal maken op haar gezin. Als ze het echter uitspreekt… want dat is nog maar de grote vraag. Voor de lezer blijft het lange tijd gissen naar de vraag wat dit geheim is. De beschrijving van het verhaal blijft immers hierover nog wat vaag. Maar wie weet vermoed je (net als ik voor het lezen) al welke richting het opgaat. Toch vind ik het lastig. Door de jonge doelgroep waarvoor is gekozen tijdens het schrijven van dit verhaal blijft het heftige hoofdonderwerp (dat juist zo sterk is) in de schaduw staan van verhaallijnen over groepsdruk, vriendschap en ontluikende liefde.
Ik doe mijn ogen weer open en glimlach in het donker. Het komt goed, het móét goed komen hier. Morgen ga ik vragen of we snel een keer naar opa en oma kunnen, dat is een halfuurtje rijden vanaf hier. Ik zucht en er glijdt een glimlach op mijn gezicht.
En wat nu?
Met deze onderwerpen is niets mis. Het past immers gewoon bij de doelgroep en de dingen die zij rond die periode op de middelbare school meemaken. Maar – naast dat de thema’s allemaal niet bijster origineel zijn – verwacht je door de verwijzingen naar het geheim van Vere, meer van de uitwerking. Nu hoop je steeds op een moment dat ze inderdaad de moed vindt om haar ouders en haar tweelingbroer in te lichten over dat wat er speelt: d reden waarom ze zo graag wilde verhuizen, haar oude vriendinnen negeert en waarom ze haar kapsel en kledingstijl heeft aangepast. Maar het einde is zwak en nergens wordt met zoveel woorden gezegd wat er nu werkelijk is gebeurd. Je kunt het als lezer alleen maar invullen en aan je eigen fantasie onderwerpen. Maar dit wordt nergens bevestigd of ontkend, waardoor ik na het lezen van dit boek alleen maar kan denken: en wat nu? Hopen dat er nog wat zal volgen, maar dat antwoord blijft de auteur de lezer schuldig.
Opvallende letters
Maar als we kijken naar de positieve kanten van ‘Geheimen passen niet in een verhuisdoos’, dan zijn die er ook volop. Zo is het bijvoorbeeld de cover die er meteen uitspringt. Een echte eyecatcher in de boekhandel of in de bibliotheek. Door de neonletters weet je dat het een verhaal is, dat gehoord moet worden. En door het gekozen ik-perspectief is het net alsof het jezelf overkomt in plaats van de jonge Vere. Maar het is Vere die zo graag geaccepteerd wil worden door haar nieuwe vriendin, dat ze meegaat in het spelletje van Freia. ‘Wat als.. we iets gaan jatten van een bekende?’ of ‘Wat als… we drank regelen voor ons feest?’ Als lezer hoop je dat ze geen stomme dingen doet (die ze dus eigenlijk niet wil doen), maar weerhouden lukt je ook niet altijd. Door de makkelijke schrijfstijl – het boek blijft immers voor de jongeren – vlieg je door het verhaal heen en voor je het weet sla je ‘Geheimen passen niet in een verhuisdoos’ alweer dicht. Persoonlijk niet helemaal voldaan door het einde, maar de meeste elementen zijn goed.
Wat als… ik een jongen was? Ik zie een andere versie van mezelf. Zo lijk ik op mijn broer maar ben een stuk ouder, zestien of zo. Ik voel me sterker worden, alsof ik meer spieren krijg, zelfs in mijn hoofd. Ik doe waar ik zin in heb en trek me nergens iets van aan. Niemand vertelt me geheimen of praat over zoenen.
Conclusie
‘Geheimen passen niet in een verhuisdoos’ van Marike Goslinga is een indringend jeugdboek. Het durft namelijk een onderwerp aan te stippen, dat misschien wel gaat zorgen voor meer openheid. Het is namelijk helaas niet iets wat alleen bij Vere voorkomt, maar in het ‘echte leven’ ook nog veelvuldig gebeurt. Maar door het niet echt te benoemen en het einde open te houden, zorgt dat er naar mijn idee voor dat het toch nog als taboeonderwerp kan worden gezien. Ondanks dat het waarschijnlijk de bedoeling is om dit boek gewoon niet te spannend te maken van de gekozen doelgroep. En dat vind ik jammer. Als de doelgroep iets hoger had gelegen (zoals 14+) had dit boek op een nog sterkere manier kunnen uitgewerkt. Sowieso was dat passender, omdat er ook al dingen worden besproken als alcohol, seks, drugs en groepsdruk. Door het ik-perspectief weet je precies hoe Vere hierover denkt en hoe ze zich voelt en door de jeugdige en fijne schrijfstijl komt het binnen. Net als de cover – je weet door de neonletters dat hier een verhaal verteld wordt dat bekend moet worden. Het spat er vanaf en de cover zal zeker opvallen in de boekhandel/bibliotheek.
Heb jij na het lezen van deze recensie (of alleen de beschrijving) al een idee waar het verhaal in ‘Geheimen passen niet in een verhuisdoos’ naartoe zou kunnen gaan? Daar ben ik dus heel benieuwd naar – vooral omdat ik het zo vaag mogelijk heb geprobeerd te houden. Laat het weten in de reacties.
