Verdoemd – Mariska Overman

Na ‘Hoofdzaak’ en ‘Voltooid’ is schrijfster Mariska Overman opnieuw in de huid gekropen van personage Isabel Dieudonné om een spannende thriller te schrijven. Benieuwd hoe ik ‘Verdoemd’ heb ervaren? Dat lees je in de onderstaande recensie. Pas op: er zouden eventueel wat spoilers in kunnen zitten van de vorige delen. 

Drie jonge mensen. Drie zelfdodingen. Klopt dat wel? Of is er meer aan de hand?
Isabel Dieudonné, specialist postmortale zorg en ex-rechercheur ontrafelt beetje bij beetje een duistere waarheid. Ze bijt zich vast in de zaak maar verliest daarbij zichzelf uit het oog.

Crime Compagnie ~ 380 pagina’s ~ december 2018 ~ ISBN: 9789461093387

Daan, Sara en Jelte. Drie jongeren die op het eerste gezicht geen link met elkaar hebben. Totdat ze worden gevonden: in een korte periode plegen ze één voor één zelfmoord door voor een trein te springen op ieder hetzelfde traject. Niets aan de hand, zo lijkt het. Het is immers zelfmoord en zo doet de politie het dan ook af. Maar specialist postmortale zorg en ex-rechercheur Isabel vertrouwt het niet. Ze kan haar vinger er niet op liggen en er is geen bewijs, maar ze voelt gewoon dat het geen toeval kan zijn. Samen met haar collega Damon gaat ze op onderzoek al uit en al snel blijkt dat deze drie jongeren elkaar wel kenden. Maar verklaart dat ook waarom ze zelfmoord hebben gepleegd en of zij het begin zijn van een zelfmoordketting? Het onderzoek verloopt heel stroef, elk mysterie wordt onderzocht als kan zorgen voor de doorbraak. Maar als ze op een gegeven moment door de baas worden tegengehouden om nog verder te gaan met ‘de zaak’ die geen zaak is, kan Isabel het niet loslaten. Ze gaat tot het gaatje om erachter de te komen wat Daan, Sara en Jelte bindt en wat hen tot zelfmoord heeft gedreven. Niet wetende dat ze zichzelf en haar vrienden voorbijloopt.

Ik heb dit boek gekregen van de uitgeverij. Dit beïnvloedt mijn mening niet.

Vrouw met karakter

‘Verdoemd’ van Mariska Overman is alweer het derde deel over Isabel Dieudonné. Het personage dat ik heb ervaren als een vrouw met karakter. Ik heb haar in de vorige boeken al in mijn hart gesloten. Door haar doortastendheid waarmee ze iedereen aan de tand voelt, door te weten wat ze wil op werkgebied, door haar twijfel op liefdesgebied en de twijfel met zichzelf. Ze is heel menselijk en dat heb ik altijd bewonderd. Maar in dit boek sloeg ze door. Als ze te maken krijgt met drie jonge mensen die in korte tijd zelfmoord plegen op dezelfde manier en rond hetzelfde traject, gaan haar alarmbellen rinkelen. Vanuit het verhaal snap ik Isabel. Ze doet dit niet alleen voor de jongeren, want er is meer aan de hand. Maar hoe meer het verhaal vordert, hoe meer ik mij aan haar begin te storen. Ze luistert niet meer naar haar dierbaren, loopt als een kleuter weg als ze haar zin niet meer krijgt en stoot iedereen van zich af. Zelfs de doodzieke Peter die het beste voor haar wil. Ik wilde haar echt door elkaar schudden en zeggen: doe eens normaal. Dit had ik in de vorige boeken niet.

De kogel was door de kerk. Ze waren het met elkaar eens. Over hoe. Over wanneer. En vooral, over waarom. Niemand hoefde het verder te weten. Geen ingewijden behalve zijzelf. En als het allemaal voorbij was… dan restte niets anders dan rust.

Terugblikken

Wat ik een goede keuze vind van Mariska (of de uitgeverij) is de terugblik op het begin. Soms pak je per ongeluk een derde deel of is het alweer een tijdje terug dat je deel één en twee hebt gelezen. Om verwarring te voorkomen, is het eerste hoofdstuk een terugblik naar alles wat er is gebeurd in de vorige boeken. Dit mogen ze wat mij betreft vaker doen in boeken, juist omdat het dit boek nu echt geschikt maakt als standalone. Als we alleen kijken naar het verhaal wat er nu staat, deed het mij in eerste instantie denken aan (naast het programma van Kees van der Speek ‘Moord of Zelfmoord)  ‘Uitgeschakeld’ van Angelique Haak. Ook daar had de recherche te maken met meerdere ‘zelfmoorden’ waar meer achter kan zitten. Maar als ik de boeken dan ga vergelijken, moet ik toch eerlijk toegeven dat ik dat boek net iets beter vind dan ‘Verdoemd’. Op een gegeven moment wordt er zoveel bijgehaald dat ik het spoor bijster ben. Wie is nu wie en wie heeft nog met de zaak te maken? Het werd door al die aanwijzingen (die tot niets uitliepen) wat langdradiger.

De pluspunten

Maar ik heb nu wat negatieve punten genoemd, dat betekent echt niet dat ik dit boek zo slecht vond. Ik vond het begin tot het midden namelijk heel sterk. Ik zat meteen in het verhaal, snapte waar het gevoel van wantrouwen bij Isabel vandaan kwam en wilde ook weten wat Jente, Daan en Sara van plan waren. Dit zorgde ervoor dat ik bijna door het boek vloog. Dat ze elkaar namelijk kennen, is voor de lezer niet onbekend. Stukje bij beetje krijg je inzicht in wie zij zijn als persoon. Zo laat de vader van Daan vaak aan hem weten dat hij een ‘ongelukje’ was, verschuilt Sara zich achter haar knappe verschijning en heeft Jelte in zijn jonge leven al een hoop meegemaakt. Ze vinden elkaar in hun verdriet en in wraak, maar op wie dat is gemunt blijft nog lang een geheim. Net zo mysterieus vind ik de cover, die absoluut mijn aandacht zou hebben getrokken in de boekhandel. Je raakt geïntrigeerd door het meisje dat iets weg lijkt te vegen. Waar ook mijn aandacht naar uit gaat? Naar het vierde deel. De laatste zin is een cliffhanger van jewelste.

Een suïcide. Een luikje in haar hoofd opende zich. Dicht. Het moest weer dicht. Blijf bij de feiten. Ze keek naar de gegevens. Een jonge jongen. Treinsuïcide, Gesloten kist. Was het de zelfdoding waar ze tweets over had gezien eerder op de dag?

Conclusie

‘Verdoemd’ van Mariska Overman heeft veel elementen die je van een goede thriller verwacht. Een mysterieus plot, een personage dat er alles aandoet om antwoorden te krijgen, een cover die de aandacht trekt en een schrijfstijl die je door het boek laat vliegen. Maar wat ik jammer vind, is dat ik Isabel niet meer herkende. In de vorige boeken heb ik haar echt in mijn hart gesloten door haar doortastendheid, maar in dit boek sloeg ze door. Zo erg dat ze niet meer zag wie aan haar kant stond (en dat waren nog eens wat mensen). Natuurlijk snap je het voor het verhaal, maar nu maakte deze eigenschap het verhaal alleen langdradig. Er werden constant weer dingen bijgehaald – nieuwe mensen en nieuwe gebeurtenissen – wat het vaag maakte. Gelukkig was het niet vaag wat er in de vorige delen is gebeurd, want dat wordt uitstekend opgelost met een terugblik. Maar was het verhaal zo vaag dat ik het niet meer begreep? Nee, dat gelukkig niet. Ik werd nog steeds verrast en door de eindzin ook nog eens nieuwsgierig gemaakt naar een eventueel vierde deel. Hopelijk is Isabel dan weer rustiger en raakt ze uit de knoop met zichzelf.

Welke eigenschappen zoek jij in een goede thriller? Is dat een spannend plot, een verrassend einde of zijn er andere dingen waar jij oplet? Laat het weten in de reacties.