De nachtroos – Lucinda Riley

Als de Indiase Ari Malik van zijn overgrootmoeder Anahita de opdracht krijgt om haar zoon te zoeken, doet hij dit snel af als onzin. Haar zoon is namelijk overleden op driejarige leeftijd, zo blijkt uit de overlijdensverklaring. Maar Anahita’s gevoel is anders. Zij heeft altijd het gevoel gehad dat hij nog leefde en dat wil ze laten bewijzen ook. Alleen vlak nadat ze het gevoel heeft dat haar zoon na 88 jaar de hemel heeft bereikt, overlijdt zij ook. Een paar jaar later – als Ari Malik door omstandigheden volledig uitgeput is – vertrekt hij naar Londen met het verhaal dat zijn overgrootmoeder heeft opgeschreven. Zal ze gelijk hebben? Dit verhaal neemt de lezer mee terug naar het leven van de dan 11-jarige Anahita wiens leven vele ups-and-downs heeft gekend. Het begint allemaal in het Indiase Jaipur en eindigt bij de vervallen Astbury Hall in Engeland. En laat die locatie hedendaags de set zijn van een nieuwe film waarin de Amerikaanse Rebecca Bradley een hoofdrol speelt. Samen met Ari gaat zij op zoek naar de antwoorden om Anahita voor eens en altijd de rust te geven die ze verdient.

Ik heb dit boek gekregen van de uitgeverij. Dit beïnvloedt mijn mening niet.

Bijzondere verhalen in één

Als je mijn blog al langer volgt dan weet je dat ik de boeken van Lucinda Riley stuk voor stuk in mijn hart heb gesloten. ‘De zeven zussen’-reeks is betoverd, maar de vraag is: weet ze deze magie ook om te zetten in een mooie standalone? Nou, dat kan ze. Met ‘De nachtroos’ wordt je meegenomen naar India, Londen, Frankrijk en zelfs New York met als centrale plek Astbury Hall. Plek na plek weet Lucinda bijzondere verhalen te vertellen door middel van de krachtige inwoners. Met bijna iedereen krijg je wel een band. Zoals met de Amerikaanse actrice Rebecca die voor haar rol speciaal naar Engeland is gekomen (en die tijdens de opnameperiode ook wat vreemde dingen meemaakt), maar ook met Ari die achter zijn overgrootmoeders verhaal wil komen (en ondertussen dealt met zijn eigen persoonlijke leven) en met Anahita die vanaf 1911 een hoop meemaakt.

Vandaag, alsjeblieft, smeek ik de goden, want ik weet elk uur dat voorbij is gegaan sinds ik mijn kind voor het laatst zag, dat hij ergens op deze planeet nog steeds ademt. Als hij was doodgegaan, had ik dat op datzelfde moment geweten, zoals ik wist van alle mensen van wie ik in mijn leven heb gehouden.

Genie in tijdreizen

Dat laatste personage maak je zowel mee in het heden als het verleden. En ook al lijkt niemand in haar familie te willen geloven dat er nog een zoon van haar rondloopt, ergens weet je als lezer wel dat ze gelijk heeft. Ze heeft iets over zich heen dat ervoor zorgt dat je gelooft dat ze het voelt. Om erachter te komen of dit gevoel juist is, word je niet alleen heen en weer gesleept tussen verschillende locaties, maar ook in verschillende tijdszone. En hier is Lucinda Riley wat mij betreft een genie in. Het voelt namelijk echt alsof je terug in de tijd gaat – van de kleine details tot de grote lijnen. Denk aan: gearrangeerde huwelijke, meerdere vrouwen, kinderen buiten een huwelijk (en dat kan echt niet), maar ook klassenstanden en – van alle tijden – gemene schoonmoeders. En tel daarbij kenmerken uit de Indiase cultuur op als het leven in paleizen en de ayurvedische geneeskunde en je hebt een volledig boek dat je even afleidt van je eigen dagelijkse leven.

Speciale verrassing

Wat ik wel in vergelijking met De zeven zussen-reeks had, was dat ik niet per se ‘even moet inkomen’, maar wel dat ik het boek niet in een aantal keer kon uitlezen. De cover belooft dat ‘het een roman is die niet meer weg te leggen is’, maar dat gold voor mij vooral op het begin niet. Maar als je eenmaal op dreef bent, heb je dit boek – zelfs met 576 pagina’s – echt wel snel uit. Misschien wel sneller dan een boek van 200 of 300 pagina’s. En het enige wat dan overblijft, is het einde. Ik ga er niet te veel over verklappen, maar Lucinda Riley heeft daar wel nog een speciale verrassing ingestopt, waardoor je met een grote glimlach het boek weer kon sluiten. Ik wil meer! Meer van Lucinda Riley, maar stiekem ook weer van dit verhaal. Maar dan baal je dat het een standalone is en dat er dus geen vervolg zal komen.

Rebecca pakte het script van het zijtafeltje en begon het door te lezen. Zij zou Lady Elizabeth Sayers spelen, de mooie jonge dochter van het huis. Het verhaal speelde in 1922, midden in de Jazz Age. Haar vader was vastbesloten om haar uit te huwelijk aan een naburige landeigenaar maar Elizabeth had andere ideeën.

Conclusie

Wat kan Lucinda Riley niet? ‘De nachtroos’ is weer een betoverend en allesomvattend boek dat je zal meeslepen naar bijzondere plekken. Denk aan: India, het Verenigd Koninkrijk, Frankrijk en zelfs naar New York. Dat Lucinda Riley een prachtige serie kan schrijven stond al vast, maar dit keer bewijst ze ook dat ze een krachtige standalone kan schrijven. Ze is dus niet voor niets de koningin van de taal. En dat doet ze met verschillende verhalen die op een prachtige manier zullen samen komen. Keer op keer sluit je weer nieuwe mensen in je hart. Zonder ook maar een moment in de war te raken wie nu precies wie is. En als je dan eenmaal weet hoe het ziet, stopt Lucinda Riley daar nog een hele kleine verrassing. Een verrassing die het verhaal weer een andere wending zal geven. Het enige wat je daarna nog kan doen, is hopen op meer. Maar deze standalone zal waarschijnlijk voor altijd alleenstaand blijven. En dat valt bijna te betreuren.

Heb jij al eens een boek (of meerdere) van Lucinda Riley gelezen? Laat het weten in de comments. Naast het  ‘Maan’ heb ik ook nog ‘De lavendeltuin’ en ‘Het meisje op de rots’ te goed. Daar kijk ik nu al naar uit.