Een klein gebaar – Lucy Dillon

Na mijn bookhaul van februari én een bijzonder lijstje met boeken die een re-read verdienen, is het weer tijd voor een recensie. Onlangs las ik het bijzondere boek ‘Een klein gebaar’ van Lucy Dillon en vandaag deel ik graag hoe ik dit boek heb ervaren. Kijk je mee?

Libby en haar man Jason hebben hun huis in Londen vaarwel gezegd om het hotel van zijn ouders uit het slop te halen. Ze hebben grootse ideeën over hoe ze het gaan aanpakken: ruime, luxueuze kamers en badkamers, en zij als het team achter de schermen. Maar de zaken gaan beslist niet zoals gepland, niet met de verbouwing en niet met de samenwerking tussen Libby en Jason zelf. Dan wordt een onbekende vrouw voor hun deur aangereden. Door het ongeluk weet zij niet meer wie ze is of waarom ze daar was. De enige aanwijzing die het ziekenhuispersoneel kan vinden over haar identiteit is een kaartje in haar broekzak met daarop de naam en het adres van het hotel. Als Libby de vrouw een kamer in het hotel aanbiedt om te herstellen, kan ze niet voorzien wat voor lawine aan gebeurtenissen ze daarmee in gang zet…

Uitgeverij De Fontein ~ oktober 2018 ~ 432 pagina’s ~ ISBN: 9789026145001

Als Libby en haar man Jason noodgedwongen hun huis uit moeten, besluiten ze dit als een kans te zien om behulpzaam te zijn. Het hotel van Jasons moeder Margaret is vervallen en is nodig toe aan vernieuwing. Dus met al hun spaargeld beginnen ze aan een grootse verbouwing. Maar dat het zoveel impact zou hebben op hun leven hadden ze nooit kunnen denken. Als namelijk blijkt dat de eerste financiële berekening niet blijkt te kloppen, moet Libby smeken om geld. En dat bij de laatste persoon die ze daarvoor wil spreken. Jason lijkt zich hier niets van aan te trekken en vlucht in bepaald gedrag. Aangemoedigd door zijn moeder die niets lijkt te geven om de verbouwing. Als dat nog niet genoeg stress geeft op de onderlinge relaties, wordt er een mysterieuze vrouw vlak voor het hotel aangereden. Ze heeft niets meer mee dan een briefje met het adres van het hotel. Maar waarvoor? Dat weet ze zelf ook niet meer – net zoals haar naam of haar achtergrond. Libby besluit als de vrouw uit het ziekenhuis wordt ontslagen haar liefdevol op te nemen in het hotel. Samen proberen ze bepaalde herinneringen weer op te wekken, maar wil ze wel weten waarom niemand uit haar oude omgeving haar als vermist heeft opgegeven? Dat zal blijken.

Ik heb dit boek gekregen van de uitgeverij. Dit beïnvloedt mijn mening niet.

Hartverwarmende roman

Stel je voor: je ligt op de bank wat voor je uit te staren, een dekentje om je heen, een kop thee in je hand (of iets anders te drinken) en dat terwijl de regen op de ramen tikt. Om het dan echt warm te krijgen, ontbreekt er nog één ding: het boek ‘Een klein gebaar’ van Lucy Dillon. Je vergeet door dit boek gewoon even alles om je heen. Terwijl je ondertussen wordt meegesleurd in het stressvolle leven van Libby, haar man Jason en haar schoonmoeder Margaret en in die van de mysterieuze vrouw die voor het hotel wordt aangereden. Dit boek laat je even je eigen omgeving vergeten en is daarnaast hartverwarmend, bijzonder en zelfs een tikkeltje mysterieus. Dat laatste komt doordat jij – maar ook de vrouw zelf – niets weet over haar leven. Het laat je dan ook nadenken over wat er precies is gebeurd, wie zij is en wat haar afkomst is en waarom niemand uit haar oude leven haar als vermist heeft opgegeven. Het zou toch moeten opvallen? Met de bijzondere ontmoeting met de broer van Jason vallen de eerste puzzelstukjes alvast in elkaar.

‘Hoorde ik nou piepende autoremmen?’ vroeg meneer Harold. En toen hoorden ze allemaal een kreet, onmiskenbaar van een vrouw. Een iele gil die door de lucht sneed. Libby’s keel kneep dicht. Het hotel stond in een bocht en de afslag naar het parkeerterrein was niet zo gemakkelijk te zien.

Een moment van rust

‘Een klein gebaar’ is anders dan anders. Normaal wil je zo snel mogelijk racen naar het einde om maar achter de antwoorden te komen. Maar dat ontbrak bij dit boek. Je merkt namelijk al snel dat het romantische verhaal iets is om te koesteren. Niet voor niets word je bijna gedwongen door het rustige tempo om er even bij stil te staan. Wat ik dit keer (voor mijzelf, niet voor mijn Reading Challenge) als erg verfrissend heb ervaren. Als ik het moet vergelijken, denk ik meteen aan ‘Nachtmuziek’ van Jojo Moyes. Schrijfster Jojo weet ook altijd (en vooral in dat boek) een hele sfeer neer te zetten, een fijne maar gedetailleerde schrijfstijl te gebruiken en levensechte personages te creëren waar je soms van gaat houden en soms wel door elkaar kan schudden. Nou, dat is in dit boek ook wel gebeurd. Schoonmoeder Margaret en Jason konden beide soms het bloed onder mijn nagels vandaan halen. Dat in vergelijking met Libby en de mysterieuze vrouw die ik echt vanaf het begin in mijn hart heb gesloten.

Ode aan de vrouw

Je gaat beide vrouwen bewonderen om hun kracht om iedere keer weer met beide benen op de grond terecht te komen. Ze hebben het moeilijk. Het is niet niets om  je hele leven op zijn kop te moeten zetten óf om plots niet meer over jezelf te weten. Maar deze vrouwen lijken daar prima mee te kunnen dealen. Dit boek is  daarom naast een prachtige roman over families, vriendschappen en liefdes ook bijna een ode aan de vrouw (én aan de hond, maar dat is weer een ander verhaal). Je hebt echt niet – zo blijkt – altijd een man nodig om de klusjes te klaren. Wat ik echter een minpunt vind, is de cover van ‘Een klein gebaar’. Ik snap hem gewoon niet. Rozenblaadjes die worden weggeblazen? Het heeft niets te maken met een hotel dat verlaten is of met iemand die met geheugenverlies in het ziekenhuis komt te liggen. Buiten beschouwing laten dat het wel een cover zou zijn die mij aanspreekt.

Het intrigerende verband bleef bestaan: deze vreemde vrouw met haar donkere haar en blote benen had de naam van hun hotel opgeschreven en moest die ergens hebben gezocht. Ze was naar hem onderweg geweest. Als ze nog twee minuten had gehad, was ze bij hen naar binnen gestapt en was er niets geheimzinnigs aan haar geweest. Libby kende haar niet, maar zij wist Libby’s naam en die van Jason.

Conclusie

‘Een klein gebaar’ van Lucy Dillon heeft mij op een originele manier weten te betoveren. Met zoveel prachtige boeken die uitkomen, vergeten sommige mensen (inclusief ik) nog weleens te genieten van al die unieke verhalen. ‘Een klein gebaar’ zorgt daar vanaf pagina één wel voor. Ik werd meegenomen naar stressvolle momenten, mysterieuze taferelen (zonder het ook maar een moment gaat lijken op een thriller), maar ook naar bijzondere gesprekken tussen familieleden, (opbloeiende) vrienden en grote liefdes. Het gaat allemaal in een rustig tempo, maar zonder ook maar een moment saai te worden. En daar heb je een speciale kracht voor nodig. Lucy Dillon heeft die, dat heeft ze nu wel bewezen. Ik sta dan ook te popelen om haar eerder uitgebrachte boek ‘Honderd stukjes van mij’ nog eens te lezen. Hopelijk brengt dat een even mooi verhaal met zich mee geschreven in deze toegankelijke schrijfstijl en met even levensechte personages. Ik sloot ze niet voor niets in mijn hart óf stoorde mij om bepaalde redenen aan personages. Maar dat neem ik voor lief, want in het echte leven is dat toch ook zo.

Heb jij ‘Een klein gebaar’ óf ‘Honderd stukjes van mij’ van Lucy Dillon al eens gelezen? Laat het dan weten in de comments. Ik ben erg benieuwd of vooral dat laatste boek ook de moeite waard is.