Voor het eerst in mijn leven heb ik een boek niet volledig gelezen. ‘Huh, wat zeg je nu?’ Wees maar niet bang: ik kan een volledige recensie schrijven, want ik heb het overige deel namelijk geluisterd. Een bijzondere ervaring waar ik het later misschien nog over ga hebben. Maar welk boek het dan was? Ik heb het over ‘De geheimen van Roscarbury Hall’ van Ann O’Loughlin én dit vond ik van het verhaal.
De zussen Ella en Roberta O’Callaghan leven in verschillende vleugels van een vervallen landhuis op het Ierse platteland. Sinds een vreselijke gebeurtenis in hun verleden praten ze niet meer met elkaar en communiceren alleen nog via korte, bittere briefjes. De Amerikaanse Debbie is op zoek naar haar biologische moeder. Ze heeft niet lang meer te leven en hoopt te ontdekken wie ze is. Haar zoektocht brengt haar bij een klooster in Ierland, maar daar vindt ze enkel leugens en vijandigheid. Om uit de financiële problemen te komen en hun landgoed te redden, besluit Ella om een café te openen in de balzaal – tot groot afgrijzen van Roberta. Als Debbie aanbiedt om te helpen in het café wordt de sfeer tussen de twee zussen nog grimmiger. Dan komt Debbie eindelijk meer te weten komt over haar moeder en brengt ze een adoptieschandaal aan het licht dat zowel de gemeenschap als de ruziënde zussen zal verbijsteren.
A.W. Bruna Uitgevers ~ 304 pagina’s ~ augustus 2018 ~ ISBN: 9789400510135
De zussen Ella en Roberta wonen al sinds hun geboorte samen in het vervallen landhuis op het Ierse platteland. Alleen communiceren de zussen sinds een vreselijk gebeurtenis in het verleden enkel door middel van briefjes. Maar er is één probleem: het landhuis zou eigenlijk verkocht moeten worden, omdat er te weinig inkomsten zijn. Ella verzint daarom zelfstandig een plan: in de lege ruimtes van het landhuis bouwt ze haar eigen theesalon. Roberta laat al snel weten dit een vreselijk plan te vinden, maar daar trekt Ella zich helemaal niets van aan. Als op een dag de jonge Debbie voor haar neus staat, is dat bijna een geschenk uit de hemel. Debbie is op zoek naar haar moeder, maar kan ondertussen wat werk verrichten in de nieuwe (en steeds meer aanslaande) theesalon. Deze nieuwe vriendschap zet de zussen lijnrecht tegenover elkaar én dat niet alleen: het brengt een heel groot geheim aan het licht waar de hele Ierse bevolking wat aan heeft.
Ik heb dit boek gekregen van de uitgeverij. Dit beïnvloedt mijn mening niet.
Historische roman
Door de komst van ‘De zeven zussen’-reeks van Lucinda Riley geef ik historische romans steeds sneller een kans. En hoewel ik niet had verwacht een exemplaar te ontvangen van ‘De geheimen van Roscarbury Hall’ van Ann O’Loughlin was er iets in mij dat wel geïnteresseerd was in het verhaal van Ella, Roberta en Debbie. En met nog een paar dagen tot 2019 heb ik dit boek dan ook gelezen en ik kan je vertellen: het is zeker een meeslepend en mooi boek dat een bepaalde sfeer met zich meebrengt. Het prachtige Ierland, met het grote huis (Roscarbury Hall) dat centraal staat, het dorpse leven waar allerlei types rondlopen (zelfs de grootste roddeltante) en een onderlinge zussenband die al jaren op springen staat. Het is niet moeilijk om je helemaal te verliezen in het verhaal. Dit boek staat immers niet voor niets vol sfeerbeschrijvingen die je echt laten wanen in het gebied.
Wat wist die vent nou van Roscarbury Hall? Wat wist hij van het oude huis dat de enige plek was waar ze zich veilig voelde? Het huis dat in slechte tijden nog meer bescherming leek te bieden dan in goede?
Tijdsaanduiding
Het boek is vooral vanuit Ella geschreven en daardoor snapte ik niet meteen hoe die band tussen haar en haar zus Roberta zat. Ze communiceren alleen maar met briefjes, wonen echter nog wel bij elkaar (wel in een andere vleugel) en hoewel Ella vol zit met ideeën kapt Roberta ze altijd af. Alleen de vraag is: is Roberta echt zo stijf als ze doet voorkomen of is er meer aan de hand? Gelukkig krijg je op bijna al je vragen antwoorden. Behalve over de tijdsaanduidingen en de echte leeftijd van de personages. Er wordt soms aangegeven waar je bent en in welke tijd maar niet genoeg om dit echt duidelijk te maken. Soms wordt er in hetzelfde hoofdstuk of zelfs dezelfde alinea nog geswitcht van tijd. Dit bracht mij daarom weleens in verwarring. Hetzelfde had ik met de leeftijd: je weet dat Roberta en Ella in tegenstelling tot Debbie ouder zijn (het had bijna hun dochter kunnen zijn), maar hoe oud iedereen werkelijk is blijft vaag. En dat vind ik toch jammer voor het algemene beeld.
Unieke verhaallijn
En over Debbie gesproken. Met de komst van de Amerikaanse Debbie naar het dorp die op zoek is naar het moeder, brengt ze het hele land aan het wankelen. Er is namelijk iets goeds mis bij de nonnen (wat dat precies is, ga ik je niet vertellen) en dat heeft effect op een aantal mensen. Ik vond de verweving van die verhaallijn echt een krachtige toevoeging, omdat het dus niet alleen effect heeft op Debbie maar ook de andere personages die je leert kennen. Je gaat helemaal mee met Debbie – die hopelijk ooit haar echte moeder nog te zien krijgt, ondanks dat ze niet lang meer te leven heeft – en je hoopt dat alles goed is.. Maar misschien is dat wel valse hoop. Eén ding is zeker: dit boek las (of deels luisterde) dus wel gemakkelijk weg. Het blijft nog steeds niet helemaal mijn genre, maar ik heb mij geen moment verveeld. Voor fans van historische romans zou ik hem zeker aanraden.
‘Ik ga een theesalon beginnen in het huis,’ begon Ella. ‘Dit lijkt me een goede plek voor een terras, er komt de hele dag zon, maar denk je dat we het hier zo netjes kunnen krijgen dat we er een paar tafeltjes kunnen neerzetten?’ Iris schudde haar hoofd. ‘Te veel werk. Je kunt beter de fontein laten repareren en daar een paar tafeltjes neerzetten.’
Conclusie
‘De geheimen van Roscarbury Hall’ van Ann O’Loughlin heeft mij positief verrast. Ondanks dat ik namelijk nog steeds geen heel groot liefhebber ben van de historische romans, heb ik wel van dit boek genoten. Ik ging op in de prachtige omgeving, vond mij helemaal in het landhuis van de zusters O’Callaghan, dronk een kopje thee in de nieuwste theesalon van Ella én kwam ondertussen door de grootste roddeltante van het gebied achter allerlei duistere geheimen. Mysteries die eigenlijk het daglicht niet mochten verdragen, maar die de Amerikaanse Debbie onbedoeld toch onthuld. Het is en blijft fictie, dus meer moet je ook niet verwachten. Wat overblijft is een volledig boek dat mij zeker meesleepte. En tevens ook vermaakte ondanks de paar kleine kritiekpuntjes. Zo klopt de cover blijkbaar niet bij de twee vrouwen (Ella en Roberta – de leeftijd ligt wel hoger), worden tijdsaanduidingen niet goed aangegeven en er wordt zelfs geswitcht binnen dezelfde alinea én kan ik mij nog steeds geen voorstelling maken van de personages. Maar dat zie ik graag door de vingers.
Luister jij weleens naar een audioboek of ga je toch eerder nog voor een fysiek of digitaal exemplaar? Laat het weten in de reacties.
