De afgelopen dagen heb ik – naast een bookhaul – vooral winacties online gezet. Maar het is ook weer tijd om jullie op de hoogte te brengen van nieuwe boeken. Zo recenseer ik vandaag ‘De cactus’ van Sarah Haywood. Benieuwd hoe ik dit boek heb ervaren? Je leest het vandaag.
Andere mensen zien Susan Green als een stekelig en moeilijk persoon. Zelf vindt ze dat ze haar leven gewoon goed op orde heeft. Ze heeft een baan, een appartement precies groot genoeg voor één persoon, voor de liefde heeft ze een prima regeling met een leuke man, en zolang haar onbesuisde broer aan de andere kant van het land woont is er niets aan de hand. Dan overlijdt haar moeder en ontdekt Susan dat ze zelf moeder wordt – en opeens is ze alle controle kwijt…
Uitgeverij de Fontein ~ 334 pagina’s ~ juli 2018 ~ ISBN: 9789026143410
De vijfenveertige Susan heeft haar leven tot in de puntjes geregeld. Ze heeft ondanks haar universiteitsdiploma een goedbetaalde baan die bij haar past, heeft een appartement die precies groot genoeg is voor zichzelf op een mooie locatie in Londen en ze heeft regeling met een leuke man zonder de vaste lasten. Hij neemt haar mee op onvergetelijke uitstapjes en voldoet precies aan haar seksuele behoeften. Maar één ding weet ze zeker: naderhand vertrekt hij weer. Was het leven ook maar zo voorspelbaar. Alles komt namelijk op losse schroeven te staan als haar moeder overlijdt en als ze erachter komt dat ze zwanger is. En dan blijkt ook nog dat haar moeder haar huis heeft nagelaten aan haar broer. Niet eens gedeeld! Susan laat het er niet zomaar bij zitten en vecht voor wat ze waard is om een deel van het huis te krijgen. Niet dat ze er wil gaan wonen, maar hé het gaat om het principe. Zij heeft er net zoveel – misschien wel meer door dat verwende gedrag van haar broer – recht op, maar zorg er maar eens voor dat de rechter dit gelooft.
Ik heb een e-book gekregen van de uitgeverij. Dit beïnvloedt mijn mening niet.
You love or you hate it
‘De cactus’ van Sarah Haywood draait volledig om controlfreak Susan. En dat is een kwestie van ‘you love or you hate it’. Bij mij was het geen liefde op het eerste gezicht. Er moest iets ontstaan voordat ik pas kon begrijpen wie zij is en dat dan ook kan accepteren. Susan is namelijk behoorlijk eigenwijs, onafhankelijk (en wil ook niet anders zijn), maar diep in haar hart is ze ook maar een mens. Vol met gevoelens. Liefde, haat en vooral iemand die aan zichzelf wil bewijzen dat ze het waard is. Je gaat of je het nu wil of niet een beetje van haar houden. Hoewel, ik heb mij vooral eerst geïrriteerd en toen het niet anders kon, ben ik haar met andere ogen gaan bekijken. Want eigenlijk hebben we allemaal een beetje van Susan in ons ondanks dat je daar op het begin niets van wil weten.
Ik ben niet haatdragend, ik blijf niet hangen in meningsverschillen en ik vraag me nooit af wat anderen beweegt. Ook voel ik nooit de drang om tot elke prijs een discussie te winnen. Maar zoals bij alle regels zijn er natuurlijk uitzonderingen.
Activiteiten
Je kunt van alles over haar denken, maar Susan zit in ieder geval niet stil. Zo blijkt wel uit de ontwikkelingen die logisch worden afgespeeld. Hier en daar een flashback of flashforward om het spannend te houden, maar voor de lezer blijft het duidelijk wat zich wanneer afspeelt. In kort tijdbestek verliest ze haar moeder, komt ze erachter dat ze zelf moeder wordt (ondanks dat ze geen vaste relatie heeft – en daar ook niets van wil weten en dat ze inmiddels al 45 is), raakt ze in een lastige rechtszaak verwikkeld als niet zij, maar haar vervelende broer Edward recht heeft op het ouderlijk huis en leert ze zowel zijn vriend Rob als haar bovenbuurvrouw beter kennen. Juist onder deze bizarre omstandigheden, leert ze ook zichzelf kennen. Wie is ze en wat is er in haar jeugd gebeurd? Deze zoektocht en de bijbehorende antwoorden kwamen vrij laat in het verhaal. Ik had op dat moment geen verrassing meer verwacht. En toch was het aangenaam. Je merkt namelijk dat deze ontwikkelingen nodig zijn om zowel het verhaal als het hoofdpersonage echt te leren begrijpen.
Veranderingen
En over verrassende wendingen gesproken. Die heeft ‘De cactus’ van Sarah Haywood zeker, maar zonder dat het een moment onrealistisch wordt. Dit maakt het verhaal niet alleen maar nog leuker om te lezen, maar je gaat ook anders kijken naar hoofdpersonage Susan. Door alle dingen die veranderen, wordt Susan letterlijk op de kast gejaagd. Maar door de manier waarop zij ermee omgaat, verandert dit haar gedrag in positieve zin. Aan het einde van het verhaal zie ik namelijk echt een vrouw die klaar is voor het moederschap. Ondanks dat ze niet meer de hulp kan inschakelen van haar eigen moeder, heeft ze wel mensen leren te accepteren. En ik kwam er toen wel achter dat het een stuk leuker is om vanuit een perspectief te kijken met wie je kunt meeleven en meedenken dan iemand die heel anders is dan jou.
Toch heb ik mij (zelfs in de mindere stukken) wel vermaakt met ‘De cactus’. Maar ik was niet altijd geboeid. Gelukkig maakt de cover en het uiterlijk van ‘De cactus’ een hoop goed. Ik mag dan namelijk wel het e-book hebben gelezen, maar toevallig heb ik ook wat foto’s gezien van ‘De Cactus’ als fysiek exemplaar. Veel goud, cactussen natuurlijk en echt een boek dat opvalt in de boekhandels. En dat is precies wat je wil bereiken: dat mensen je boek zien.
Ik had niet verwacht dat ik wees zou zijn op mijn vijfenveertigste, een leeftijd waarop de meeste mensen nog allebei hun ouders hebben, maar mijn vader en moeder waren allebei al in de dertig toen ik werd geboren, en mijn vader had een bepaalde zwakte in zijn karakter waardoor er al vroeg een einde aan zijn leven kwam.
Conclusie
‘De cactus’ van Sarah Haywood sloot ik niet direct in mijn hart. Ik moest wennen aan een personage dat op het eerste gezicht heel anders lijkt dan ik. Ze is ontzettend onafhankelijk van iedereen en behoorlijk eigenwijs. Ik durf wel te zeggen dat het lastig zou zijn om vrienden met haar te worden. Maar – en dat geeft opeens een positieve draai – door alle dingen die in het verhaal gebeuren (zoals het overlijden van haar moeder, het feit dat ze zelf moeder wordt en dat ze nieuwe mensen leert kennen in haar leven), merk je opeens dat Susan ook gewoon gevoelens heeft en dat ze echt niet zo sterk is zoals ze zelf had gedacht. Het is allemaal maar een masker en is dat niet wat iedereen weleens op heeft? Ook al wil je misschien daar niet aan toegeven. Ik ben positief verrast door zowel het uiterlijk van dit boek (mede door het goud en alle cactussen die van toegevoegde waarde zijn) als de verrassingen die ‘De cactus’ net iets leuker maken. Ik was niet altijd even geboeid, maar ik heb ‘De cactus’ van Sarah Haywood wel met plezier uitgelezen.
Als jij eens zou moeten terugdenken aan de boeken die je onlangs hebt gelezen, met welk personage had jij nu de meeste klik? Laat het weten in de reacties.
