Jennifer L. Armentrout stapt steeds meer af van haar New Adults voor speciale Young Adults. Hoewel ik haar boek ‘Obsidian’ ook al heb gelezen, recenseer ik eerst voor jullie ‘Het probleem met voor altijd’. Benieuwd of dit boek mij is bevallen – als derde in mijn recensieweek? Dat lees je vandaag.
Mallory heeft zichzelf in haar jeugd aangeleerd zo onzichtbaar mogelijk te zijn. Hoewel haar leven inmiddels veel beter is geworden, wordt ze alsnog geleid door angsten. Dan loopt ze Rider weer tegen het lijf. Ze kent hem van vroeger, uit dat andere leven. Hij beschermde haar destijds en doet dat nu weer. Maar gaat het met Rider zelf wel zo goed? Jennifer L. Armentrout beschrijft in ‘Het probleem met voor altijd’ prachtig de ontwikkeling van een jonge vrouw die haar schulp kruipt.
Zomer & Keuning ~ april 2018 ~ 320 pagina’s ~ ISBN: 9789401910347
Het leven van de jonge Mallory is na een traumatisch verleden eindelijk weer op zijn pootjes terechtgekomen. Ze is goed opgevangen door een fantastisch pleeggezin – met twee doktoren als ouders – en ze probeert stukje bij beetje haar zelfvertrouwen weer terug te krijgen. Alleen heeft ze zichzelf van jongs af aan aangeleerd om stil te zijn en zich vooral niet te laten zien aan de buitenwereld. Maar daar moet ze vanaf: ze is de moeite waard om het daglicht aan te kunnen. Om een stap in de goede richting te zetten, besluit ze haar thuisscholing te stoppen en zich aan te melden bij een echte highschool. En daarboven op kiest ze voor het vak presentatievaardigheden! Maar ze had nooit kunnen raden wie ze daar tegen het lijf liep: Rider, de jongen die haar beschermde tegen al het kwaad. Hoe is het alleen met hem vergaan toen er plots een einde kwam aan hun traumatische verleden? Net zo goed als Mallory, dat is nog maar de vraag.
Ik heb dit boek gekregen van de uitgeverij. Dit beïnvloedt mijn mening niet.
Nieuwsgierigheid gewekt
Vanaf de eerste bladzijdes sloot ik personages als Mallory, Rider en gewoon het hele boek in mijn hart.
‘Het probleem met voor altijd’ van Jennifer L. Armentrout maakte mij vooraf al heel nieuwsgierig. Gedeeltelijk door de beschrijving, maar ook deels door de reacties die het kreeg. Zo gaf Paula van Must Magazine dit boek maar twee sterren, terwijl ik aan de andere kant ook weer positieve verhalen hoorde. Je snapt misschien wel dat ik hierdoor nog nieuwsgieriger werd naar wat ik er eigenlijk zelf van vond. En ik ben blij je te zeggen dat ik mij niets van die twee sterren aan had moeten trekken. Vanaf de eerste bladzijdes sloot ik personages als Mallory, Rider en gewoon het hele boek in mijn hart. Mallory is door haar PTSS (Posttraumatische-stressstoornis) ontzettend verlegen en altijd op zoek naar haar stem. Voor introverte mensen – wat ik zelf ook wel kan zijn – is dit enorm herkenbaar. Er gaat soms zoveel in je hoofd om, maar de woorden komen maar niet naar buiten.
Ademhalen. Gewoon ademhalen. In en uit. Zo verstopt in een donker hoekje van een muffe kast durfde ze geen enkel geluid te maken. Ze zoog haar onderlip tussen haar tanden en elke inademing was een krachtmeting vanjewelste. Er welden tranen op in haar ogen. O god, ze had zo’n grote fout gemaakt.
Hun bijzondere band
Eigenlijk wil ik iets zeggen over hun band, maar dit kan ik jammer genoeg niet zonder spoilers.
Rider heeft daar echter helemaal geen last van. Hij hoort bij de populaire jongens op school, heeft een relatie met Paige, is opgevangen door de oma van Jayden en Hector, maar voor Mallory blijft hij nog altijd de redder in nood. Rider noemt haar niet voor niets ‘muisje’. Dat was iets wat ik op het begin nog wel schattig vond, maar dat veranderde wel iets naarmate het einde. Zij hebben samen zoiets gruwelijks meegemaakt en het was emotioneel om te zien hoe hun weg na jaren weer overlapte. Beiden zijn er niet zonder kleerscheuren vanaf gekomen. Dat blijkt wel ondanks dat het sneller bij Mallory te zien is. En eigenlijk wil ik nog iets zeggen over hun band in dit boek, maar dit kan ik jammer genoeg niet zonder spoilers. Wel kan ik zeggen dat dit er net voor gezorgd heeft dat dit boek geen vijf sterren heeft ontvangen (maar vier). Ik kreeg namelijk toch mijn bedenkingen bij een paar dingen.
Vasthoudende sfeer
De lach is voor zowel het gehele boek als de afronding en de kleine kans dat er nog een nieuw deel aan zal komen.
‘Een probleem met voor altijd’ creëert een bepaalde sfeer die ondanks of je het boek nu wel of niet aan het lezen bent in je hoofd blijft zitten. Meerdere keren wilde ik – zelfs als ik bezig was met mijn scriptie – dit boek oppakken om verder te lezen. Maar toch ook weer niet: het boek mag dan wel dik zijn toch wilde ik deze personages niet loslaten. Ik had er helemaal geen last van dat dit boek langdradig was – iets wat Paula bijvoorbeeld wel noemde in haar recensie. Helaas heb ook ik het einde bereikt en wat je dan overhoudt, is zowel een lach en een traan. De traan is voor het emotionele einde, waar ik wederom niets over mag verklappen. Maar de lach is voor zowel het gehele boek als de afronding en de kleine kans dat er nog een nieuw deel aan zal komen over de beste vriendin van Mallory Ainsley.
‘Spreek, Mallory’. Ik weet dat je zenuwachtig bent en dat er duizend dingen omgaan in je hoofd, maar je moet spreken. Niet alleen je hoofd schudden of knikken.’ Spreek. Ik kneep mijn ogen dicht.
Conclusie
Niet eerder wist een boek zo’n achtbaan aan emoties voor elkaar te krijgen.
‘Het probleem met voor altijd’ heeft van begin tot einde mijn hart gestolen. Niet eerder wist een boek zo’n achtbaan aan emoties voor elkaar te krijgen. Ik heb gelachen (om de vooruitgang van Mallory – als ze haar stem wist te vinden), ik ben weggesmolten (door de band tussen deze twee bijzondere personages) en ik heb bijna een traan gelaten door het emotionele einde. Mallory en Rider maken dit boek zowel emotioneel als krachtig door de manier waarop zij hun verleden omzetten tot iets positiefs. Dat gaat niet altijd met pieken, maar juist de dalen maken hen wie ze zijn. En misschien wel juist doordat ik mij gedeeltelijk kon vinden in Mallory, gunde ik haar het geluk om het beste van haar toekomst te maken. Ik weet niet wat het is, maar Jennifer L. Armentrout heeft met dit boek een bepaalde sfeer gecreëerd die je als lezer maar moeilijk los kan laten. Daarom hoop ik maar op een volgende deel..
Welke boeken van Jennifer L. Armentrout heb jij al gelezen? De Wacht op mij-serie vanaf boek twee staat nog steeds hoog op mijn TBR en dat geldt ook voor ‘Vurig’ die ik onlangs bij de Action kocht. Ik ben benieuwd. Kom morgen terug voor de recensie van ‘Luma’ van Lydia Brewster.
