De temperaturen stijgen buiten al iets, dus dat zie je meteen terug in de boeken die ik lees. In (het eerste deel in de Eilandliefde-serie) Duingras bezoekt hoofdpersonage Wende namelijk in het voorseizoen een waddeneiland. Maar vond ik dit boek goed? Dat lees je vandaag.
Wende Freriks staat op een keerpunt in haar leven: ze is gestopt met haar opleiding en is totaal onverwacht gedumpt door haar vriend. In een opwelling boekt ze twee weken vakantie op een waddeneiland, om het einde van haar relatie te verwerken en te bedenken wat ze nou eigenlijk wil met haar leven. In Grote Vis, de enige strandtent op het eiland, raakt ze aan de praat met de eigenaar Axel en zijn beste vriend Vincent. De twee zijn tegenpolen: zo vrolijk en flirterig als surfer Vincent is, zo serieus en ontoegankelijk is Axel. Nu ze er toch is helpt Wende de twee her en der met een klusje, en al snel komt ze er dagelijks, raken ze echt bevriend en lijkt haar oude leven heel ver weg. Behalve oprechte vriendschap voelt Wende ook iets anders voor de stugge Axel, al wil ze daar nog niet te veel over nadenken nu haar nieuw verworven vrijheid net een beetje begint te wennen. Tot haar ex ineens voor haar neus staat en alles op zijn kop zet…
Uitgeverij Boekerij ~ februari 2018 ~ 272 pagina’s ~ ISBN: 9789022580370
Wende weet even niet meer wat ze moet doen met haar leven: haar vriend heeft het plots uitgemaakt, maar als ze eerlijk tegenover zichzelf is, is ze daar oké mee. Ze voelt geen tranen opkomen of een gevoel van verlies. Toch is ze toe aan wat rust in haar hoofd en daarom besluit ze heel onverwacht een vakantie te boeken naar een waddeneiland. Zo kan ze in alle rust haar hoofd leegmaken door te fietsen en te wandelen. Maar dit wordt eenmaal op plaats van bestemming wat verstoord. Ze komt namelijk in contact met de vrienden Vincent en Axel die de tent Grote Vis onderhouden. Nu ze er toch is, kan ze deze twee mannen best helpen om de tent zo succesvol mogelijk te laten lopen. Vincent is de spontane gast die ieder meisje met één woord het bed in kan krijgen. Wende heeft echter meer oog voor de wat stillere Axel. Hij praat eigenlijk alleen maar als het nodig is, maar heeft een hart van goud om vooral leuke meisjes zoals Wende te helpen. Er hangt iets in de lucht van het waddeneiland, maar of ze daadwerkelijk bij elkaar passen, dat is een tweede.
Ik heb dit boek gekregen van de uitgeverij. Dit beïnvloedt mijn mening niet.
Zomers gevoel van cover
Hoofdpersonage Wende vindt deze rust en kalmte op het eiland én ik vond dat in het boek.
‘Duingras’ van Jackie van Laren was echt een feestje om te mogen ontvangen. Bij het openmaken van het pakketje, kreeg ik namelijk meteen een heerlijk zomers gevoel. De kleur van de cover hierboven komt niet helemaal tot zijn recht vergeleken met het fysieke exemplaar. Maar geloof mij: de zon scheen je tegemoet. Ik kreeg dan ook meteen zin om dit boek te lezen. En zo gezegd, zo gezegd. Duingras gaat over Wende die een ontsnapping zoekt van haar bezigheden nadat haar vriend het heeft uitgemaakt en ze is gestopt met haar opleiding. Ze vindt deze rust en kalmte op het eiland én ik vond dat in het boek. Er zit namelijk weinig echte actie in ‘Duingras’ en – mede doordat ik ook het tweede deel ontving – wist ik al hoe het verhaal zou aflopen. Maar dit deed niets af aan het verhaal. Je bent gewoon benieuwd hoe de personages zijn, hoe het verhaal leest en je komt echt in die sfeer terecht.
Ik zit in een veerboot; we varen over de Waddenzee. Het voelt een beetje onwennig, ik weet niet precies waar ik terecht ga komen, ik ben hier nog nooit geweest. Het is zo’n beetje het verst van Doornstreek vandaan wat ik kon vinden binnen Nederland. Mijn eerste vakantie alleen.
Beeldende schrijfstijl
Mocht de boekpresentatie van de volgende boeken nog ergens moeten worden gepland, dan stem ik voor een waddeneiland (in een soortgelijke strandtent als Grote Vis).
Dat laatste moet ik misschien met een korreltje zout nemen, want ik ben nog nooit op een waddeneiland in Nederland geweest. Alleen zie je het door de krachtige beschrijving van dingen als Grote Vis gewoon helemaal voor je. Lekker idyllisch, romantisch op zijn tijd en echt een heerlijke ontsnappingsplek. Mocht de boekpresentatie van de volgende boeken nog ergens moeten worden gepland, dan stem ik voor een waddeneiland (in een soortgelijke strandtent als Grote Vis). Want ik stelde mij echt voor hoe Jackie van Laren ‘Duingras’ schreef tijdens een verblijf aan een waddeneiland. Uit het nawoord blijkt niet of ze dit ook echt even gedaan, maar ze heeft mij in ieder geval overtuigd. Net zoals ze mij heeft overtuigd met de personage. Ik zag Wende, Axel en Vincent gewoon helemaal voor mij met hun eigen karaktereigenschappen en manier van reageren. Je gunt ze hun geluk en je wil dat Vincent zichzelf vooral beter leert kennen. Maar daarvoor moet je echt naar deel twee.
Te menselijke conversaties
De gesprekken met ‘uh’, ‘snap je’ en ‘weet je we’ zijn iets waar je aan moet wennen.
En het zegt misschien genoeg dat ik het tweede deel ‘Stormwind’ meteen na dit boek wilde lezen. Ik ben namelijk allesbehalve afgeschrikt. Toch wil ik nog een kleine kanttekening maken: Ik heb – mede door aanleiding van een recensie van een andere boekblogger waar een discussie over ontstond op de Facebook-pagina van Jackie – gelet op de conversaties tussen de personages. En eerlijk gezegd ben ik het wel deels eens met dezelfde blogger. Het is echt iets waar je aan moet wennen. Achteraf nog meer bij boek twee, maar daarvoor later meer. Bij Duingras lees je vaak in gesprekken dingen als ‘weet je wel’, ‘uh’, ‘snap je’. Deze zinnetjes komen in de dagelijkse gesprekken die je hebt voor. Alleen in boeken vind ik dit (met overmatig gebruik) toch wel storen. Het is spreektaal en ik denk dat het in boekvorm net iets te overdreven menselijk is. Maar ieder zijn ding.
Vierentwintig, nog nooit alleen met vakantie geweest en afgekickt van mannen – best sneu eigenlijk, als omschrijving. Maar goed, het is wat het is; dan maar sneu. Eerst dus een manloze, sneue vakantie in mijn eentje en daarna weer studeren. Denk ik.
Conclusie
Ik waande mij gewoon even op een waddeneiland en dat terwijl ik er nog nooit ben geweest.
‘Duingras’ van Jackie van Laren heeft mij met zijn beeldende schrijfstijl helemaal meegenomen naar het waddeneiland waar ik heerlijk heb genoten van de rust. Ik voelde nog net niet de spetters van de zee, maar ik kreeg daar wel drie fantastische personages voor terug. Axel, Wende en Vincent hebben ieder op hun eigen manier mijn hart veroverd en daarom kon ik niet wachten om gelijk het tweede deel uit te lezen. Maar daarover later meer. Ik waande mij gewoon echt even op een waddeneiland en dat terwijl ik er nog nooit ben geweest. Daarom vind ik Jackie ook een kunstenares met woorden. Zo goed uitgediept en zo realistisch. Bij de conversaties misschien iets te, maar verder alle complimenten. Alleen pas op met wat je verwacht: er zit gewoon niet veel actie in en de scènes zijn voorspelbaar, maar had je liever iets anders gewild? Juist in de zomer kun je extra genieten van dit soort romans en de cover sluit daar precies bij aan.
Als je alle plekken ter wereld mocht kiezen, waar zou jij willen dat jouw volgende boek zich afspeelt? Laat het weten in de reacties, want wie weet heb ik nog wel een tip voor je.
