Het is weer vrijdag! En nee, dat betekent niet alleen bijna weekend, maar ook weer een nieuw artikel op mijn website. Vandaag recenseer ik Het Ongeluk Project van Julie Buxbaum. Kijk dus snel mee of dit boek de moeite waard is.
David houdt van feiten, getallen en zijn notitieboekje. Zit al 622 dagen alleen tijdens de schoolpauze.
Kit gaat voor het eerst weer naar school nadat haar vader is verongelukt. Sinds haar vaders dood, weet Kit niet meer hoe ze met haar vriendinnen moet praten. In de pauze gaat ze daarom naast David zitten in de hoop met rust gelaten te worden. Maar Davids vreemde directheid blijkt juist een verademing. Zo ontstaat een wonderlijke vriendschap. Als Kit en David samen ‘Het ongeluk project’ opstarten om meer te weten te komen over het auto-ongeluk van Kits vader, hebben ze geen idee wat dit teweeg brengt. Kan hun vriendschap de waarheid overleven?
Uitgeverij de Fontein ~ januari 2018 ~ 336 pagina’s ~ ISBN: 9789026144561
Kit heeft het moeilijk nadat haar vader een maand geleden om het leven kwam tijdens een mysterieus auto-ongeluk. Ze voelt zich niet meer dat meisje dat kon lachen met haar vriendinnen en ze kan niet doen alsof er niets is gebeurd: alles is veranderd. Maar haar vriendinnen weten niet de juiste snaar te raken. Aan de ene kant willen zij dat ze weer ‘normaal’ wordt, terwijl ze op een ander moment vol medelijden naar Kit kijken. Kit zit niet te wachten op medelijden. En daarom besluit ze eens niet bij haar populaire vrienden aan tafel te zitten tijdens de lunchpauze. Maar bij David. Eigenlijk kent ze hem niet zo goed – behalve van het beeld dat door iedereen wordt geschept – en dat is niet altijd even positief. Anders is David zeker, maar zeker niet minder dan de rest. Met zijn autisme vindt hij het moeilijk om sociale contacten te leggen, maar dat vindt Kit alleen maar schattig. Er ontstaat een bijzondere vriendschap tussen de twee. En samen ontwikkelen ze Het Ongeluk Project om antwoorden te krijgen op de mysterieuze vragen rondom de dood van Kits vader. Had het voorkomen kunnen worden?
Ik heb dit boek gekregen van de uitgeverij. Dit beïnvloedt mijn mening niet.
Buitenbeentje David
Het Ongeluk Project van Julie Buxbaum trok mij aan vanwege de prachtige, maar eenvoudige cover.
Het Ongeluk Project van Julie Buxbaum trok mij aan vanwege de prachtige, maar eenvoudige cover. Je ziet een milkshake op de grond liggen en dat deed mij eigenlijk een beetje denken aan Glee. En hoewel ik in mijn bookhaul schreef dat het er weinig mee te maken had, klopt dat – zo weet ik na het lezen – toch niet helemaal. De Glee-groep werd namelijk ook niet op handen gedragen – vandaar dat ze weleens een slijmerige massa in hun gezicht kregen. Dit is te vergelijken met David, die ook als buitenbeentje wordt gezien op zijn school. Hij is afgesloten van de buitenwereld mede door zijn koptelefoon, maar dat verandert als Kit aan zijn tafel verschijnt. Niemand lijkt David ooit te willen begrijpen op zijn eigen familie na. Maar als Kit dichtbij komt, bewijst hij dat er echt wel een leuke kant aan hem zit. Misschien komt hij niet altijd even goed uit de hoek, maar David doet zich nooit anders voor.
Een unieke gebeurtenis. Kit Lowell is net naast me komen zitten in de kantine. Ik zit altijd alleen, en daarmee bedoel ik ook echt altijd. Niet het zogenaamde altijd uit het overdreven taaltje dat mijn klasgenoten zo graag gebruiken. Ik zit nu 622 dagen in de bovenbouw, en er heeft nog nooit ook maar iemand naast me gezeten in de lunchpauze.
Heftige thema’s
Doordat Julie Buxbaum ervoor heeft gekozen om vanuit beide personages te schrijven, bouw je met beide personages een goede band op
Ik had eigenlijk een heel luchtig boek verwacht, maar qua thema’s is dat het allesbehalve. Het heeft zelfs vergelijkbaar met Een schitterende chaos – het boek dat ik onlangs las en mij er bijna niet aan over durfde te geven, omdat het zo emotioneel werd. Dat geldt bij Het Ongeluk Project niet, maar onderwerpen als ‘rouwen’, ‘eenzaamheid’ en ‘autisme’ (en hoe je daarmee moet omgaan – vooral vanuit de persoon die het heeft) en vanuit dit onderwerpen ontstaat een bijzondere vriendschap. Bij Een schitterende chaos vond ik het voor beide personages vooral een uitvlucht om hun eigen problemen even te vergeten, maar dat had ik hierbij niet. Juist maakt deze vriendschap ze slimmer, sterker en wijzer. En doordat Julie Buxbaum ervoor heeft gekozen om vanuit beide personages te schrijven, bouw je met beide personages een goede band op. En wordt er allesbehalve een eenzijdig beeld geschept. Je merkt namelijk aan alles dat David kon groeien en dat Kit afleiding kreeg voor de dingen die zijn gebeurd.
Toegankelijk maar niet spannend
Er zat niet echt een groot vraagstuk in, waardoor ik meteen naar het einde wilde.
De schrijfstijl van Julie Buxbaum is om over een huis te schrijven. Door de korte hoofdstukken leest het lekker door en daar helpt de toegankelijke manier van schrijven alleen maar bij. Toch ben ik niet helemaal overtuigd – ondanks alle positieve punten die ik al heb benoemd, zoals de sterke personages, de heftige thema’s en de fijne schrijfstijl. Er zat namelijk niet echt een groot vraagstuk in waardoor ik meteen naar het einde wilde. Het echte ‘Ongeluk Project’ zoals Kit en David hun zoektocht naar de waarheid noemen, kwam eigenlijk pas tegen het einde. Het zorgde daarentegen wel voor een enorme plotwending (nee, geen spoilers..), die ik kon waarderen. Maar verder heeft het Ongeluk Project nou geen hele grote rol in het grote verhaal.
Ik wist gewoon meteen toen ik binnenkwam en hen daar dicht bij elkaar zag zitten kletsen en lachen en gewoon zo normaal zag zijn, alsof er niets is veranderd, dat ik het niet kon. Ja, natuurlijk weet ik wel dat er voor hen ook niets is veranderd, dat er bij hen thuis niets akeliger of minder akelig is geworden dan voordat mijn leven in elkaar stortte.
Conclusie
Dit verhaal bevat een plotwending die ik van mijn leven niet zal vergeten.
Het Ongeluk Project is door de heftige thema’s – rouwen, omgaan met autisme en eenzaamheid – zwaar beladen, maar door de luchtige manier van schrijven door Julie Buxbaum wordt dat op een hele toegankelijke manier gebracht. Je wordt niet meegesleurd in de ene emotie naar de ander. Ondanks dat je wel een band kunt opbouwen met Kit en David. Ze hebben allebei te maken met hun eigen demonen. En hoewel Kit te maken heeft met het verlies van haar vader, is David uit zichzelf anders. Er lijkt naast zijn familie en Kit niemand die hem echt begrijpt of wil begrijpen. Hij is maar diegene die moet veranderen – maar is dat in het echte leven niet ook zo? Het Ongeluk Project – waar zelfs de titel naar is vernoemd – had van mij een nog grotere rol mogen krijgen. Ondanks dat het heeft gezorgd voor een hele grote plotwending die ik van mijn leven niet zal vergeten. En ohja, de cover krijgt alle pluspunten want ik werd meteen aangetrokken door dit prachtige maar simpele plaatje.
Welke cover zou jij nooit meer vergeten? Dit kan natuurlijk positief maar ook negatief zijn. Laat het achter in de comments, want ik ben erg benieuwd naar jullie antwoorden.
