Zitten jullie er weer klaar voor? Vandaag heb ik namelijk eens recensie van de thriller ‘Heb jij haar gezien?’ van Sophie Hannah. Kijk snel of ik dit een aanrader vind of jammer genoeg niet?
Cara Burrows verlaat uitgeblust haar man en kinderen, en vlucht naar een wellnessresort. Als ze daar uitgeput haar hotelkamer betreedt blijkt die al bezet. Het foutje van de receptionist doet Cara twijfelen; het meisje dat ze springlevend in de kamer heeft gezien is iemand die ze niet gezien kán hebben: de vermoorde Melody Chapa, wier ouders een levenslange gevangenis uitzitten voor de moord op haar. Cara raakt verwikkeld in een web van leugens en intrige, een gevaarlijk web.
The House of Books ~ januari 2018~ 336 pagina’s ~ ISBN: 9789044352511
Cara Burrows moet er na een vervelende aanvaring met haar gezin even alleen tussenuit. Ze belooft terug te komen als de tijd daarvoor rijp is en ze hoeven zich vooral niet ongerust te maken. Maar dat hadden ze beter wel kunnen doen. Door een fout van de receptioniste van het luxe wellnessresort komt Cara terecht in een hotelkamer van een man met een jong meisje. In eerste instantie heeft ze geen idee wie dit zijn. Zij denkt na een lange reis alleen maar aan slapen. Maar als ze een aantal dagen later een verwarde vrouw hoort zeggen dat ze Melody Chappa heeft gezien, begint Cara te Google-en. En dan blijkt die verwarde vrouw niet de enige te zijn die dit meisje heeft gezien. Melody is een fenomeen in Amerika: ze blijkt haar jaren vermist te zijn, doodgewaand doordat er behoorlijk wat bloed is gevonden en haar ouders zitten voor de rest van hun leven in de gevangenis. Maar wat blijkt als dit meisje nog gewoon in leven is? Cara kan het niet stil houden en komt terecht in een web van leugens, bedrog en spannende situaties waar ze liever ver van uit de buurt had moeten blijven.
Ik heb dit boek gekregen van de uitgeverij. Dit beïnvloedt mijn mening niet.
Meteen nieuwsgierig
De beschrijving van ‘Heb jij haar gezien?’ trok meteen mijn aandacht. Ik werd nieuwsgierig, bedacht in mijn hoofd alvast hoe het moest verlopen en toen moest het verhaal nog beginnen. Het is ook niet niets als je denkt dat je een rustige vakantie gaat houden en dan plots een doodgewaand (en Amerikaans) meisje tegenkomt waar jij zelf amper iets van hebt gehoord in Engeland. Maar hoe goed het plot ook lijkt de uitvoering is dat minder. Het begint met een lange inleiding waarin je hoofdpersonage Cara ontzettend goed leert kennen. Zo weet je wat de precieze reden is dat ze huis en haard verlaat, wat ze achterlaat en hoe het resort er precies uitziet. Sophie Hannah vertel je er in detail over. Dit levert wel een band op met Cara, omdat je haar steeds meer begrijpt. Zij wordt verscheurd door twijfels over haar huwelijk en de dingen die ze doet en nu wil ze vooral ontspannen. Maar dat is zo makkelijk nog niet als ze Melody in het vizier krijgt.
Als ik me zou kunnen omdraaien en wegrennen, zou ik het doen. Ik zou terug naar huis rennen, hoeveel tijd het me ook zou kosten. Een halfjaar waarschijnlijk – en ik zou over de Atlantische Oceaan moeten kunnen sprinten. Mijn benen popelen om terug te racen naar Patrick, Jess en Olly, zodat ik kan doen alsof er niks is gebeurd.
Verlies van vaart
Die uitgebreide inleiding stoorde mij niet, maar het haalde wel een bepaalde vaart uit het verhaal. Je weet namelijk wat je te wachten staat door de beschrijving en daar zit je dan wel even op te wachten. Het begin voelde dan ook meer als een roman dan echt een thriller. Je merkt wel dat Cara terechtkomt in een kamer met onbekende mensen, maar verder gebeurt daar weinig mee omdat Cara totaal geen idee heeft wie deze mensen zijn. En dit is niet erg, want ik heb er van genoten, maar het is niet wat ik er van had verwacht. Ik verwachtte en hoopte namelijk echte spanning die mij op het puntje van mijn stoel zetten. Maar dat gebeurde maar niet. Zelfs bij met name het eerste deel is er wel (voornamelijk onderhuidse) spanning, maar het komt niet tot een groot hoogtepunt. Het lijkt zelfs al heel snel klaar en opgelost. Maar het tweede deel wist al meer aan mijn eisen te voldoen, maar het was nog steeds niet wat ik ervan had verwacht.
Mogelijk open einde
Thrillerliefhebbers zullen dit misschien wel herkennen. Als je nog maar (ongeveer) 50 pagina’s moet en het is een spannend verhaal, dan kun je niet meer wachten totdat je het boek uit heb. Dit gevoel miste ik bij dit boek. Zelfs tegen het einde kon ik het boek vaker wegleggen en de drang om tot het einde door te lezen was er niet. Normaal doe ik dat dus niet, maar nu werd ik zo makkelijk afgeleid dat het wel gebeurde. Toch zat er op het einde nog een verrassing in. Ik had een bepaalde wending niet zien aankomen. Plus dat er op het einde nog iets wordt gezegd door een bepaald personage dat een hele andere kijk geeft op het boek. Is het een open einde, komt er nog een boek na ‘Heb jij haar gezien?’ of blijft het toch een stand alone? Zonder te veel te verklappen, kan ik wel zeggen dat alle opties nog openstaan.
Ik hoor een meisjesstem zeggen: ‘Ik heb cola gemorst op Poggy. En op Doodle Dandy.’ Ze klinkt jong en overstuur. En akelig dichtbij. Omdat ze dichtbij is. Kennelijk ben ik niet de enige die rond middernacht niet op haar best is. Riyonna de receptioniste heeft zitten slapen.
Conclusie
‘Heb jij haar gezien?’ van Sophie Hannah is zeker geen slecht boek, maar het is niet wat ik ervan had. Ik had door de krachtige beschrijving verwacht dat ik vanaf het begin op het puntje van mijn stoel zat. Maar dat gevoel bleef achterwege. Het was zelfs zo erg dat ik in de laatste vijftig pagina’s het boek gewoon weg kon leggen. Eén ding is zeker: Sophie Hannah laat de details in ieder geval niet achterwege. En ze wist mij op het einde nog te verrassen met zowel een plotwending als met een groot raadsel. Is het een stand alone of komt er nog een vervolg? Beide vind ik niet erg, want met hoofdpersonage Cara heb ik toch een band op kunnen bouwen. Je voelt met haar mee als je precies weet waarom ze er even tussenuit moet, je denkt met haar mee als ze erachter komt dat ze Melody heeft gezien en je strijdt met haar mee als dat nodig is. Andere personages die een belangrijke rol spelen, kijk je toch wantrouwend aan. Iedereen kan bij de zaak betrokken zijn en het is toch nog maar afwachten wie.
Wat is de laatste thriller die jou echt op het puntje van je stoel zette? Laat het weten, want zoals wel blijkt uit deze recensie ben ik daar echt naar op zoek.
