Wat zou jij doen als je geliefde ‘Ik hou niet meer van je’ tegen je zegt? De hoofdpersoon in Weet je nog van Virginie Grimaldi heeft misschien nog wel een idee paraat. En vandaag recenseer ik dat boek dan ontdek je gelijk of deze manier werkt.
‘Ik hou niet meer van je.’ Met deze zes woorden wordt het leven van Pauline compleet op zijn kop gezet. Samen met haar zoontje gaat ze bij haar ouders wonen. Pauline voelt zich doodongelukkig en hoopt iedere dag dat Ben zich bedenkt. Dan besluit ze het heft in eigen handen te nemen. Een zomer lang schrijft Pauline dagelijks een brief aan Ben, in de hoop zijn twijfels weg te nemen. Ze deelt herinneringen aan hun gelukkige momenten. Waar ze niet op had gerekend, gebeurt: Ben schrijft terug. Maar Ben haalt bewust weggestopte nare herinneringen naar boven. Het wordt Pauline duidelijk: ze moet de werkelijkheid onder ogen komen en het verleden voorgoed loslaten, met of zonder Ben.
Xander Uitgevers ~ december 2017 ~ 320 pagina’s ~ ISBN: 9789401607889 ~ Voorproefje
Pauline is ten einde raad als haar man Ben van de één op andere dag haar niet meer ziet staan. Samen met haar zoontje Jules vertrekt ze naar haar ouders – met wie ze eigenlijk ook geen geweldige band heeft- om tot rust te komen. Of eigenlijk om haar leven weer op de rails te krijgen, maar daar gaan maanden overheen. Pauline kan het niet met rust laten. En daarom besluit ze herinneringen op te halen en verstuurd deze in briefvorm naar Ben. Ze doet er alles aan om haar oorspronkelijke gezinnetje weer bij elkaar te krijgen. Maar ondertussen gaat het leven door. Onder lichte dwang van haar familie wordt ze samen met Jules meegesleurd naar het nieuwste vakantiehuisje van haar zus. En daar komen familiebanden, die toch al niet zo lekker liggen, onder vuur te liggen. Geheimen komen aan het licht die tot dan toe nog in de schaduw bleven. Als dan niet alle pech van de wereld op de schouders van Pauline komt te liggen, besluit Ben na alle hoopvolle brieven van Pauline terug te schrijven, maar die brieven zijn allesbehalve mooi. Ze zorgen dat Pauline weer met beide benen op de grond komt te staan.
Ik heb dit boek gekregen van de uitgeverij. Dit beïnvloedt mijn mening niet.
Meer dan een ‘vermakelijk boek’
Weet je nog van Virginie Grimaldi schepte van tevoren geen hele hoge verwachtingen. Begrijp mij niet verkeerd: de beschrijving van dit boek klonk absoluut goed in mijn oren, maar ik verwachtte ‘gewoon’ een leuk en vermakelijk boek. En dat is precies wat ik heb gekregen plus nog iets meer. De proloog zorgt er namelijk voor dat je meteen in het verhaal zit. Pauline zit te wachten in een restaurant op haar man die vaak te laat is, maar zo laat? Ze belooft de ober dat hij echt nog wel komt, maar dat is maar schijn. Je komt erachter dat Ben Pauline al enkele maanden geleden heeft verlaten en dat hij niet speciaal terugkomt voor hun jubileum. Door deze situatie hoefde ik eigenlijk helemaal niet te wennen aan het hoofdpersonage. Ik zat er gelijk in en wist wat ik kon verwachten – een verdrietige maar stiekem nog altijd hoopvolle vrouw die haar gezin uit elkaar ziet vallen. Daarnaast zorgde dat korte hoofdstukken ervoor dat ik steeds maar weer over Pauline kwam en wilde weten. ‘En nog een hoofdstukje’ werd behoorlijk eenvoudig gemaakt.
Hij is zoals altijd te laat. Dat was hij op onze eerste afspraak, dat was hij op onze bruiloft, en hij zou zelfs in staat zijn om te laat op zijn eigen begrafenis te verschijnen. ‘Wilt u ondertussen wat drinken, mevrouw?’ Dit is al de derde keer dat de ober me uit mijn ongeduld haalt.
Geen moment verveeld
Het lijkt misschien als je mijn beschrijving leest dat er een hoop gebeurt, maar dat ontbrak in Weet je nog. Het is door de brieven die Pauline schrijft dat je wordt meegenomen naar bijzondere acties in het verleden, maar dat is wat er is geweest en je leest daarna wat er nog van over is. Maar juist door die brieven en de familieperikelen waar je ondertussen over leest, verveelde ik mij geen moment.
Het enige wat mij opviel is dat het moment dat Ben ging terugschrijven, zoals in de beschrijving staat vermeld, vrij lang duurde. Ik zat er echt op te wachten, omdat het blijkbaar zo’n groot ding is dat het in de beschrijving staat. Maar dat groots viel wel mee. Je krijgt alleen inzicht in zijn kant van het verhaal. Misschien dat ik daar nog nieuwsgieriger naar werd naarmate hun relatie zo rooskleurig lijkt door de brieven van Pauline. Maar ze gaan niet voor niets uit elkaar.
Band opbouwen met Pauline, Ben en Jules
Alleen zoals ik dus net al zei, dring je ook binnen in de complete familie van Pauline – met haar zus met wie ze vroeger zo’n goede band had, met haar bemoeizuchtige moeder, haar ooit alcoholistische vader en haar chagrijnige oma. Zo blijken er ook veel familievetes onopgelost en zijn er behoorlijk wat geheimen die naar buiten moeten komen. En alles lees je dus vanuit Pauline en hoe zij over situaties denkt. Het is dan ook niet moeilijk om een band op te bouwen met Pauline.
Ondanks dat mijn liefdesleven en familieleven in niets op dat van haar lijkt, krijg je door de brieven een idee hoe het was en hoop je met haar mee dat het ooit weer goed komt. Hoewel je juist door de brieven van Ben weer een band met hem opbouwt en je precies begrijpt wat er echt is voorgevallen. En dan hebben we Jules nog die een eervolle vermelding verdient. Hij probeert de wereld te ontdekken en juist voor hem is het onbegrijpelijk en moeilijk dat zijn ouders niet meer bij elkaar zijn. Nog net op een leeftijd dat hij alles doorheeft, maar het niet allemaal kan verwerken.
Mijn vader pakt een stoel en gaat tegenover me zitten. Hij legt zijn hand op mijn schouders en knijpt, alsof hij me uit een droom probeert te helpen. ‘Je weet dat hij niet komt, liefje. Je kwelt jezelf door te blijven hopen dat hij komt.. Hij is al drie maanden bij je weg. Kom, dan gaan we naar huis.’
Conclusie
Weet je nog van Virginie Grimaldi heeft mij ontzettend verrast op een hele positieve manier. Ik heb echt genoten van de perikelen van Pauline, Ben, Jules en al haar andere familieleden die niet echt op goede voet met elkaar leven. Ik moet zeggen dat Virginie de personages behoorlijk goed heeft uitgewerkt – ik zie ze voor me en voel met ze mee. Er lijkt misschien niet heel veel directe actie in te zitten, maar je krijgt toch precies de informatie die je nodig hebt vanuit zowel de kant van Pauline als van haar (ex-)man Ben. Plus alle familieperikelen die gewoon doorgaan ondanks de scheiding van Pauline. In een vakantiehuisje waar de familie ooit van droomde, komen er geheimen aan het licht die eigenlijk in de schaduw hadden moeten blijven. Of toch niet? En hoewel de cover misschien niet meteen mijn aandacht zou trekken, geldt dat absoluut niet voor de beschrijving. Ik ben blij dat ik dit boek een kans heb gegeven, want ik werd door de sterke proloog meteen het verhaal in gesleurd en pas op het einde weer losgelaten.
Welk boek heeft jou voor het laatst echt verrast? Laat het weten in de comments, want zoals je weet, ben ik altijd op zoek naar nieuwe titels voor mijn Reading Challenge 2018.
