De kraamhulp – Esther Verhoef

Vorig jaar maakte ik voor het eerst kennis met schrijfster Esther Verhoef en haar titel Lieve mama. Maar pas geleden kwam ik De kraamhulp van tegen en daar had ik hele goede dingen over gehoord. Niet gek ook dat ik dit boek in de bibliotheek niet kon laten liggen. Benieuwd of ze mij net zo heeft weten te verrassen?

Als Didi na een zware bevalling van haar eerste kindje aan bed is gekluisterd, is ze dolgelukkig met de hulp van de kraamverzorgster. De baby is lief en gezond, maar Didi’s herstel gaat langzaam. Miriam, werkzaam bij de politie Rotterdam, kan de plotselinge dood van haar broer niet verwerken. Ze vermoedt kwade opzet van zijn mooie weduwe Hennequin. Tijdens haar zoektocht naar Hennequins verleden groeit bij Miriam de overtuiging dat ze te maken heeft met een levensgevaarlijke psychopate. En juist deze vrouw heeft zich onmisbaar gemaakt in het jonge, kwetsbare gezin…

Ambo Anthos ~ februari 2016 ~ 336 pagina’s ~ ISBN: 9789026331855

De reeds bevallen Didi heeft het zwaar. Door bekkeninstabiliteit kan ze nauwelijks staan of lopen, dus is ze na haar bevalling genoodzaakt om op bed te blijven liggen. Het kleine schreeuwtje van haar pasgeboren baby’tje Indy gaat dan ook door merg en been. Al helemaal als vader Oscar eigenlijk helemaal geen zin lijkt te hebben om zijn nieuwe taken als vader op te pakken. Gelukkig kan ze terugvallen op haar lieve kraamverzorgster Hennequin. Of nouja lieve, een kraamverzorger die je liever niet in huis hebt. Inclusief verborgen agenda om het leven van het kersverse gezinnetje te ruïneren. Door de zoektocht van politieagent Miriam – die eerder op een andere manier met Hennequin in aanraking is gekomen – kom je steeds meer te weten over het verleden van de mysterieuze vrouw die het kersverse nieuwe gezinnetje is binnengedrongen. Als dat maar goed gaat!

Ik heb dit boek geleend bij de bibliotheek.

Beeldende schrijfstijl

Nadat ik vorig jaar Lieve mama heb gelezen, wist ik dat het niet het laatste boek van Esther Verhoef zou zijn. En gelukkig viel De kraamhulp allesbehalve tegen. De schrijfstijl van Esther Verhoef is lekker herkenbaar. Dat betekent dat je door dit boek heen vliegt door de korte hoofdstukken (afgewisseld per perspectief) en korte zinnen. Maar er wordt in Lieve mama veel details gegeven over een bepaalde omgeving of over een persoon. Toch is dat niet bepaald storend, maar maakt het juist heel realistisch. Je ziet het voor je alsof je er zelf rondloopt.  Esther Verhoef heeft de kracht om je mee te nemen naar nieuwe locaties en je ondanks dat wel thuis te laten voelen.

Van de knip had Didi niets gevoeld. Gehoord had ze die wel. Het was hetzelfde geluid als wanneer iemand met een schaar een kartonnen verpakking doorknipt. Oscar had aan het voeteneind gestaan, schuin achter de gynaecoloog. Ze zou nooit meer het afgrijzen op zijn gezicht vergeten. En de manier waarop hij daarna zijn hoofd afwendde.

De rare Hennequin

Wat opvalt bij De kraamhulp is dat de ‘dader’ of laten we zeggen ‘de persoon met de gemene plannen’ al vanaf het begin af aan bekend is en ze komt zelfs aan het woord. Je krijgt dus een inkijkje in haar gedachtes en ondertussen leer je alles over haar verleden door politieagente Miriam, wat ik een waardevolle toevoeging vind. Zij kent Hennequin door haar broer (die inmiddels niet meer leeft) en zij voelde vanaf het begin af aan dat Hennequin niet helemaal spoort. Dat is dan ook de vraag: wat heeft Hennequin allemaal op haar kerfstok en wat is ze nu van plan? Heeft ze het kersverse gezinnetje bewust uitgekozen of is het puur toeval? Genoeg vragen om tot het einde geboeid te blijven.

Karakters

Naast Hennequin en Miriam leer je dus ook het gezinnetje kennen. Zoals moeder Didi, haar man Oscar, haar moeder Nelleke en het kleine baby’tje Indy. Ik vind het een mooi aantal personages om niet in de war te raken, maar ik vind het misschien net iets te veel om met iemand echt een band op te bouwen. Dat komt voornamelijk door de wisselende perspectieven. Zo kom je over iedereen een beetje te weten en niet over één persoon heel veel. Maar toch hoop je als lezer dat alles goed komt met de kersverse moeder en haar dochtertje Indy. Ondanks dat ze geen zinnen heeft (want ze is immers net geboren) gun je dat kleine meisje een toekomst. Of dat zo is, ga ik niet zeggen. Maar wat ik wel kan vertellen, is dat er geen grote wendingen in het verhaal zitten. Alles leek heel logisch te verlopen.

Dora had Hennequin pasgeleden verteld wat zij zo leuk had gevonden aan het vak (..) Ze had gezegd: je treft gezinnen op de mooiste, intiemste momenten in hun leven. Hennequin zag het anders: de kraamverzorgster trof mensen op de kwetsbaarste momenten in hun leven, momenten waarop ze het minste op hun hoede waren.

Conclusie

Met De kraamhulp bewijst Esther Verhoef opnieuw dat ze een enorm goede thrillerschrijfster is. Door de beeldende schrijfstijl word je even meegenomen naar verschillende locaties door verschillende personages binnen het verhaal. Van het huis van het kersverse gezinnetje, het politiebureau waar Miriam werkt of het huis van Hennequin. Genoeg personages om niet in de war te raken van wie is nu wie, maar net iets te veel om echt iemand in je hart te sluiten. Op de kleine en pasgeboren Indy na. Maar je weet ook wie de persoon is met de rare plannen. Alleen waarom doet ze wat ze doet en wat zijn haar toekomstige plannen? Een boel vragen om je razendsnel naar het einde van het verhaal te leiden. Om af te sluiten zonder enorme wendingen, maar met een heel logisch en waardig verloop. Iets wat ik bij haar vorige boek dat ik las Lieve mama miste.

Heb jij al weleens een boek gelezen van Esther Verhoef? Onlangs kwam ik erachter dat ze naast thrillers ook romans heeft geschreven: zitten daar aanraders tussen? Ik ben namelijk heel erg benieuwd. Laat het weten in de reacties.