Uitgeverij Moon heeft mij de kans gegeven om Op mijn schouders, het nieuwste boek van Jennifer Niven te lezen en te recenseren. En daar zeg ik zeker geen ‘nee’ tegen. Ben ik net zo enthousiast als andere boekenbloggers?
Iedereen denkt ze te kennen: Libby is het dikste meisje van het land en Jack is de eeuwige lolbroek. Als ze elkaar ontmoeten zijn ze allebei vooral kwaad, maar al snel daarna verrast. Want hoe beter ze elkaar leren kennen, hoe minder eenzaam ze zich voelen. Op mijn schouders is een indringend en bijzonder liefdesverhaal.
Uitgeverij Moon ~ april 2017 ~ 357 pagina’s ~ ISBN: 9789048836154
Libby heeft het niet makkelijk gehad de afgelopen jaren. Sinds ze als dikste tiener van Amerika de wereld over ging in een filmpje waarin ze haar huis werd gehaald door graafmachines, is ze flink afgevallen. Maar toch zal ze voor de buitenwereld altijd nog een dikke tiener blijven. Daar tegenover staat de populaire tiener Jack, die gezichtsblind (moeilijkere term: prosopagnosie) is. Grote ruimtes vol met mensen is zijn grootste angst, want voor hem blijft iedereen een vreemde. Alleen weet zijn omgeving dat niet. Waar Libby door iedereen wordt aangekeken, houdt Jack juist de schone schijn op. Niemand weet dat hij een beperking met zich meedraagt en dat iedereen voor hem een vreemde is. Deze twee uit het leven gegrepen tieners maken samen een behoorlijk valse start. Maar als ze elkaar een tweede kans gunnen, ontstaat er een bijzondere vriendschap.
Ik heb het e-book gekregen van de uitgeverij. Dit beïnvloedt mijn mening niet.
Inlevingsvermogen
Op mijn schouders van Jennifer Niven heeft hoge verwachtingen geschept. Dit kwam mede door de vele positieve recensies, die ik las via social media. Iedereen leek lyrisch over dit boek te zijn vooral vanwege de krachtige personages en de boodschap. Niet gek dat ik dan ook amper kon wachten om eindelijk in dit e-book te beginnen. Maar helaas waren mijn verwachtingen net iets te hoog gegrepen. Begrijp mij niet verkeerd: met de prachtige boodschap die dit boek wil meegeven is zeker niets mis en de korte hoofdstukken zorgen ervoor dat je het boek snel weer kan dichtslaan. Maar helaas kon ik mij niet volledig inleven in Libby en Jack. Misschien door de problemen/ziektes die ze met zich meedragen en waar ik nooit last van heb gehad of door de schrijfstijl, maar ik voelde er mij als lezer net iets te veel vanaf staan. Heel erg jammer, vond ik dat!
Ik ben niet gemeen, maar ik ga wel iets gemeens doen. Je zult me er vast om haten, en je bent denk ik niet de enige, maar toch ga ik het doen. Het klinkt misschien als een excuus, maar ik lijd aan prosopagnosie, ook wel gezichtsblindheid genoemd. Dat betekent dat ik geen gezichten herken, zelfs niet die van de mensen van wie ik houd. Zelfs niet dat van mijn moeder. Of dat van mijzelf.
Krachtige boodschap
Maar zoals ik al zei, lag dat niet aan de boodschap ‘Wees jezelf!’. Vooral de soms onzekere, maar krachtige Libby maakt een behoorlijke evolutie door waar zelfacceptatie zo’n enorm belangrijke rol speelt. En het enige wat je als lezer kunt doen, is dit toejuichen! Je merkt al vanaf het begin dat het in Libby zit. Ze is niet zomaar op haar mondje gevallen en komt op voor de mensen die het nodig hebben. Ondanks dat ik mij niet voor de 100% kon inleven in dit personage gunde ik haar wel de wereld. Pesten komt in de samenleving nog veel te vaak voor en je zou eigenlijk dit boek aan alle mensen die ermee te maken hebben (op wat voor manier dan ook) dit boek moeten laten lezen. Met de hoop dat ze eens anders gaan kijken naar de wereld net zoals Jack dat op een gegeven moment gaat doen.
Bijzondere onbekende beperking
Jack is een bijzondere jongen, die een beperking heeft zonder dat iemand het in zijn omgeving weet. Dat is al vrij knap, want je zou toch iets aan hem moeten merken als familie? Daarnaast snapte ik niet precies waarom hij er niet open over durfde te zijn. Maar dat buiten beschouwing gelaten, vond ik het vooral interessant om over (voor mij nieuwe) beperking te lezen en hoe je dat kan beïnvloeden in het dagelijkse leven. Dat onbekende beperkingen worden benoemd in een boek gebeurt zelden (of in ieder geval niet in de boeken die ik lees). Hoewel ik erg zelf geen ervaring mee heb en daardoor moeilijk deze ziekte mij kon verbeelden, ben ik zeker wat wijzer geworden. En op dat moment neem je je eigen vaardigheden om mensen onbewust te herkennen toch niet meer als vanzelf. Het kan immers (en dat blijkt wel uit dit verhaal) ook anders.
Drie jaar geleden was ik de dikste tiener van Amerika. Op mijn zwaarst woog ik 297 kilo. Ik had dus een overgewicht van ongeveer 227 kilo. Ik ben niet altijd dik geweest. De korte versie van het verhaal is dat mijn moeder doodging en ik dik werd, maar op de een of andere manier ben ik er nog. Dit is absoluut niet de schuld van mijn vader.
Conclusie
Op mijn schouders van Jennifer Niven spreekt aan door de krachtige boodschap die het met zich meedraagt. ‘Wees jezelf!’ Dit zorgt ervoor dat dit boek een aanrader is voor iedereen die te maken heeft met pesten. Of voor mensen die weinig zelfvertrouwen hebben. Ik kon mij dan helaas niet voor de volle honderd procent verplaatsen in zowel Libby als Jack. Je merkt wel dat ze beide een grote verandering doormaken om te staan waar ze aan het einde van dit boek staan. En dat is knap. Bijkomende voordelen (of nadelen als je het boek heel mooi vindt) is dat je geen weken doet over dit boek. Op mijn schouders leest namelijk gewoon lekker weg en verdient wat mij betreft sowieso drie sterren (en als je andere bloggers mag geloven zelf vier of vijf).
Wat zou jij doen als je geen gezichten meer zou herkennen, als iedereen een vreemde blijkt te worden? Zou je er open over durven te zijn? Laat het antwoord achter in de comments.
