Na diverse thrillers is Judith Visser met In Seizoenen een nieuw pad ingeslagen. Haar allereerste roman is verschenen en ik was er meteen al heel benieuwd naar. Een tijdje terug won ik ‘m op Hebban en vandaag laat ik weten of Judith Visser een goed of een slecht pad is ingeslagen.
Wat gebeurt er als je te horen krijgt dat je ernstig ziek bent en door nalatigheid van het ziekenhuis niet meer geholpen kunt worden? Dat je ‘in seizoenen’ moet gaan denken? Annabel Wismar (59) laat het er niet bij zitten en zoekt haar heil bij Belgische artsen, die haar nog wel willen behandelen. Haar zoon David twijfelt geen moment en trekt bij zijn moeder in om haar te verzorgen.
In Seizoenen is naast de allereerste roman van Judith Visser ook nog eens een boek, dat erg persoonlijk is voor haar. Zo draagt ze op de eerste pagina dit boek aan, aan haar moeder met de prachtige tekst: “Voor mijn moeder, die bij de eekhoorn is”. Die eekhoorns zijn tevens een symbolisch element uit dit boek.
Dit feit maakt het voor mij erg lastig om een kritische recensie te schrijven, maar gelukkig was dat vanaf het begin en voordat ik op de hoogte hiervan was al niet de bedoeling. In Seizoenen is van zichzelf al een prachtig geschreven boek, dat zich niet alleen focust op de ziekte van Annabel, maar ook geschreven is vanuit David en zijn problemen in het dagelijks leven.
The House of Books ~ 352 pagina’s ~ januari 2016 ~ ISBN 9789044347500
De problemen van David hebben te maken met loslaten: het loslaten van het verleden en voornamelijk zijn ex Penny. Deze dertigjarige man ontmoet door zijn werk als schoolfotograaf de twaalfjarige Yvanka, die sprekend lijkt op zijn jeugdliefde Penny. Herinneringen komen naar boven, terwijl Penny hem jaren geleden al heeft verlaten, omdat hij te geobsedeerd was door haar. Aan de manier waarop David aan Penny denkt en met Yvanka omgaat, blijkt dit bij lange na nog niet te zijn veranderd. Daarentegen is David al jaren getrouwd met Josefien, die diep in haar hart een kinderwens heeft. Doordat David dit juist totaal niet heeft, raken ze steeds meer van elkaar verwijderd.
Binnenkort zou ik een herinnering zijn, zoals degenen die mij voor waren gegaan dat voor mij al waren
Annabel kan net zoals David ook niet accepteren dat ze volgens de dokters in Nederland nog maar enkele seizoenen te gaan heeft en probeert door te blijven vechten. Samen met David gaat ze de strijd aan tegen de Nederlandse doktoren en probeert ze het tegendeel te bewijzen door te tegen haar ziekte te vechten in de Belgische ziekenhuizen. De prachtige band tussen moeder en zoon komt hier dan ook naar voren, want samen vechten ze voor een gelukkige toekomst. Daarnaast wil Annabel aan de werkelijkheid, waarin ze alleen maar zieker wordt, ontsnappen door oude dagboekfragmenten te lezen. Door middel van deze dagboekverhalen over een vakantie op de Veluwe leren we haar kennen en de keuzes die zij heeft gemaakt in haar leven. Op dit soort momenten merk je dat de geschiedenis zich vaak herhaalt.
In Seizoenen is een prachtig, realistisch en voor sommige mensen een herkenbaar boek, dat bij jong en oud emoties kan oproepen. Ik heb niet gehuild, maar dat doe ik dan ook niet snel bij een boek/film, maar ik kan zeker snappen als dit wel gebeurt. Judith Visser heeft het op een manier beschreven, waardoor je ook probeert te geloven in de positiviteit van David en Annabel. Terwijl je in je achterhoofd ook wel weet dat het geluk nog ver te zoeken is voor beide personages. Sommige keuzes van David snapte ik werkelijk niet (net zoals in mijn vorige boek), maar dat feit stoorde mij in dit geval dan ook weer helemaal niet.
Dit boek heeft mij het gevoel gegeven dat ik naar een echte situatie stond te kijken én niet zomaar een boek aan het lezen was. Ik ben dankbaar geworden dat mijn ouders nog in volle gezondheid zijn en ik ze nog ieder moment kan vertellen hoeveel ik van ze houd.
