De zomer van 2021 is misschien wel voorbij, maar dat houdt mij niet tegen. Onlangs las ik namelijk ‘Zonnige dagen in het Duincafé’ van Debbie Johnson. En daar wil ik je graag meer over vertellen. Pak er dus maar gauw een (warm) kopje thee bij en scroll naar beneden.
‘Mijn naam is Willow Longville. Ik woon in een dorp genaamd Budbury aan de prachtige kust van Dorset. Met mijn moeder Lynnie, die soms vergeet wie ik ben. Ik ben een serveerster in het Duincafé, dat eigenlijk zóveel meer is dan een café… Het is mijn thuis.’ Voor Willow is het vervallen café dat uitkijkt op het strand de plek waar ze vriendschappen voor het leven heeft gesloten en waar ze zich onderdompelt in een dagelijkse dosis positiviteit. Maar wanneer er een aantrekkelijke vreemdeling binnen komt wandelen die een nieuwe lentewind met zich meebrengt, realiseert Willow zich dat haar rustige plattelandsleven voor altijd zal veranderen.
Boekerij ~ 368 pagina’s ~ mei 2021 ~ vertaling: Hanneke van Soest ~ ISBN: 9789022592700
Serveerster Willow Longville is met haar roze haar, lange en dunne gestalte, dr. Martens en spontane voorkomen een opvallende verschijning in het Duincafé. Op het eerste gezicht zie je misschien daarnaast niets aan haar, maar ze is op. Fysiek en mentaal. Dat heeft alles te maken met de verantwoordelijkheden die ze moet dragen voor zowel het Duincafé, haar bedrijfje Spic en Span als voor haar moeder die al jaren leidt aan dementie. Ze heeft wel twee oudere broers en een zus, maar die zijn met de noorderzon vertrokken. Daarom moet Willow het alleen zien te rooien en vergeet ze daarbij zichzelf en haar verlangens uit het oog. Althans, tot ze een mysterieuze vreemdeling ontdekt in het huis dat voor haar talloze herinneringen koestert. Dit maakt dat ze op een liefdevolle manier met de neus op de feiten wordt gedrukt over haar leven. De vraag is alleen: durft ze al haar verantwoordelijkheden uit handen te geven en belangrijker nog: voor zichzelf te kiezen?
Ik heb dit boek geleend bij de bibliotheek.
Zonnige dagen in het Duincafé
Als ik één boekenserie moet aanwijzen die de laatste jaren echt een plekje in mijn hart heeft veroverd, is dat de Duincafé-reeks van Debbie Johnson. Bij ‘Zomer in het Duincafé’ kreeg ik spontaan tranen in mijn ogen (en dat kwam niet eens door de zon), bij ‘Kerstmis in het Duincafé‘ kreeg ik een heerlijk kerstgevoel en ook ‘Thuis in het Duincafé’ stelde allesbehalve teleur. Ik wist daardoor zeker dat ik ‘Zonnige dagen in het Duincafé’ niet zomaar ongelezen aan mij voorbij kon laten gaan. Zou dit boek net zo betoverend, meeslepend en gezellig zijn als alle vorige exemplaren? Ik ga er niet eens meer woorden aan vuil maken: natuurlijk. Het voelde tijdens het lezen van ‘Zonnige dagen in het Duincafé’ alsof ik in een warm bad mocht stappen. De personages voelen namelijk opnieuw zo vertrouwd aan. En het is prachtig om ze stukje bij beetje beter te leren kennen, zoals in dit geval de serveerster uit het Duincafé: Willow.
Vandaag, hou ik mezelf voor, wordt een Goede Dag. Hij begon slecht, nam toen een vreemde wending, en nu is het mijn taak om van de rest van de dag iets te maken. Dat is niet zo eenvoudig als het klinkt, aangezien het Huis op de Heuvel in al zijn angstaanjagende glorie achter me opdoemt. Ik kan het gevoel niet van me afschudden dat het op een huis uit een horrorfilm lijkt.
Levensechte beschrijvingen
Willow was in de vorige boeken al een opvallend personage met haar roze haar, dr. Martens en haar excentrieke voorkomen. Maar de vraag bleef lange tijd: wat voor verhaal zat hier nu precies achter? Nou, nu ik haar verhaal heb gelezen (en dat bedoel ik letterlijk aangezien dit boek in de ik-vorm is geschreven), heb ik des te meer respect voor haar. Ze moet namelijk aan alle kanten ballen omhoog houden: in het Duincafé waar ze als serveerster werkt, bij haar bedrijfje Spic & Span waar ze huizen schoonmaakt voor haar opdrachtgever en ook thuis. Willow’s moeder Lynnie heeft namelijk al jaren dementie. Willow moet daarom alles goed regelen zodat haar moeder ook op haar slechte dagen toch vooruit kan. Door de levensechte beschrijvingen van Debbie Johnson voel je het niet alleen, je kunt er ook zo een beeld bij vormen. Je leeft op een gegeven moment zo mee met Willow dat je alleen maar kan hopen dat ze zowel de rust vindt om haar leven vol te houden als het geluk om naar de toekomst te kunnen kijken.
Combinatie tussen feelgood en zwaarte
En laat bij dat laatste de mysterieuze vreemdeling Tom nu een handje helpen. Natuurlijk geef ik geen spoilers over het verdere verloop van dit verhaal, maar zijn komst maakt een boek dat door een thema als Alzheimer heel zwaar kan worden, gelijk weer wat luchtiger. Hij is namelijk heel anders dan de ‘stoere’ mannen die dit dorpje al kent. Hij is een tikkeltje verlegen en heeft een hekel aan grote groepen. Dus drie keer raden wat er gebeurt als hij in de hechte gemeenschap van het Duincafé komt, waar alles draait om gezelschap, feestjes en lekker (samen) eten. Eén ding is zeker: het was weer een feest om daar getuige van te zijn. Dit soort boeken geven mij ook gewoon een instant feelgood gevoel en laten mij smachten naar meer. Ik kijk daarom nu al uit naar ‘Een kerstcadeau van het Duincafé, dat vorige week is verschenen. Want hallo, kan dat boek eigenlijk wel tegenvallen? Ik heb er nu al alle vertrouwen in van niet.
Ik heb mijn broers en zus al jaren niet meer gezien. Ze hebben zich verspreid als schapen zonder herder en zijn op verschillende plekken terechtgekomen waar ze verschillende dingen doen. Ik ben de enige die nog hier is, in Budbury, met onze moeder. Ik neem het ze niet kwalijk. Ze zijn ouder dan ik, en zijn verhuisd en hebben hun leven opgebouwd lang voordat mijn moeder tekenen van haar ziekte begon te vertonen.
Conclusie
Twijfel je nog of je verder wil lezen in de Duincafé-reeks van Debbie Johnson? Dan hoop ik dat ik je alsnog kan overtuigen. Debbie Johnson heeft namelijk in ‘Zonnige dagen in het Duincafé’ weer de perfecte mix gevonden tussen ‘heerlijk luchtig en feelgood’ versus ‘emotioneel en realistisch’, en dat in combinatie met haar enorm fijne schrijfstijl. Aan de ene kant voelt het namelijk alsof je in een warm bad mag stappen en je mag laten omhelzen door al die heerlijke personages – zoals de geweldige kok Laura, Cherie Moon en haar troosteten, de pubers Lizzy, Nate, Martha en Josh tot al die andere unieke karakters – terwijl je aan de andere kant ook de zwaarte voelt. Willow heeft het niet makkelijk met alle ballen die ze hoog moet houden. Je kunt alleen maar bladzijde na bladzijde omslaan en hopen, duimen en wensen tegelijkertijd dat ze haar geluk vindt. Want weet je wat het is, je gunt het haar en Lynnie zo om hun weg in dit leven te vinden. Hoe die dan ook gaat of staat. Je begrijpt: Dit veelzijdige (en tevens romantische) boek getiteld ‘Zonnige dagen in het Duincafé’ zit weer in mijn hart. Ik kan niet wachten om door te lezen in deze fijne en hartverwarmende reeks!
Ben jij net zo verzot als ik op de Duincafé-reeks van Debbie Johnson? Vertel dan hieronder vooral wat jij er nu zo fijn aan vindt. Mocht je het niets vinden, dat mag natuurlijk ook. Ik hoor dan ook graag wat je dan niet trekt.
