Begin juli had ik zin in een boek vol korte verhalen. Waar kun je dan beter terecht dan bij ‘Moeder, dochter, minnares’ van Heleen van Royen? Ik las dit boek en vandaag vertel ik je er alles over. Kijk je mee?
In 2020 is Heleen van Royen twintig jaar schrijver. Dat vieren we met Moeder, dochter, minnares. Deze jubileumbundel bevat zowel columns, als persoonlijke lange verhalen, over bijvoorbeeld de dag dat ze haar beide ouders begroef. Ze schrijft onomwonden over de eerste keer dat ze XTC nam met haar vriend Bart en over haar bijzondere ontmoeting met George Michael via diens vriend Fadi Fawaz, na zijn eennalaatste concert. En natuurlijk geeft ze een inkijkje in haar recente grootmoederschap. Samen geven de stukken een mooi beeld van de afgelopen twintig jaar en van alle vrouwen die Heleen is.
The House of Books ~ 240 pagina’s ~ november 2020 ~ ISBN: 9789044360615
Of je haar nu kent van boeken als De ontsnapping, De gelukkige huisvrouw of haar veelbesproken Sexdagboek: al 20 jaar verblijdt schrijfster Heleen van Royen haar fans, en stiekem ook alle haters, met geschreven stukjes over van alles en nog wat. Speciaal voor dit bijzondere jubileum heeft ze haar columns gebundeld in diverse thema’s: haar leven als dochter, moeder, schrijfster, vriendin, vrouw, minnares tot aan columns over heel diverse onderwerpen. Zo schrijft ze over haar bijzondere vriendschap met Fadi Fawaz, de levenspartner van George Michael; de dag dat ze zowel haar vader als moeder moest begraven tot de reacties die ze nog altijd krijgt over haar relatie met de jongere Bart. Column na column geeft ze een goed beeld wie Heleen van Royen nu werkelijk is en wat haar bezighoudt.
Ik heb dit boek gekregen van de uitgeverij. Dit beïnvloedt mijn mening niet.
Reis door haar leven
Eind vorig jaar viel ‘Moeder, dochter, minnares’ van Heleen van Royen geheel als verrassing op mijn deurmat. Soms laat ik een boek dan nog weleens gaan als ie mij echt niet aanspreekt, maar ik wist direct: dit boek wil ik een kans geven. Ik heb namelijk nog nooit een boek van Heleen gelezen. Dus hoe kan je dan beter beginnen dan met een bundel vol korte en krachtige columns en wat langere verhalen? Zo gezegd, zo gedaan en ik kan alleen maar zeggen dat ik positief verrast ben. De verhalen zijn heerlijk divers. Het is bijna alsof ze je aan de hand meeneemt door steeds korte stukjes over haar leven te vertellen. Je voelt wat arrogantie als ze het heeft over haar carrière als schrijfster (wat ik met haar status best snap), leest over het moederschap (inclusief twee stukken van haar eigen kinderen), haar rol als dochter van een moeder die gediagnosticeerd is met Alzheimer en ook hoe ze is als vriendin of zelfs ‘minnares’.
Het moment dat je stierf staat in mijn geheugen gegrift. Je ligt in bed in je kamer in het verzorgingstehuis in het nieuwe grijze nachthemd dat ik onlangs voor je heb gekocht. Je ademt moeizaam. Wil niet meer eten, niet meer drinken – al een paar dagen niet. Twee herseninfarcten in het voorjaar hebben je flink achteruit doen gaan.
Diverse columns en verhalen
De kracht van ‘Moeder, dochter, minnares’ zit ‘m dan ook in die diversiteit. Sommige columns waren grappig, andere weer heel meeslepend en sommige zelfs spraakmakend. Ja, bij dat laatste heb ik het met name over het verhaal ‘Jip en Janneke nemen XTC’. Daarin vertelt Heleen uitgebreid over hoe zij en haar vriend Bart op een zomerse zaterdag XTC gebruiken en wat het met ze doet. Het is met zo’n dosis humor en luchtigheid geschreven dat je slechts achterover kan leunen en dit verhaal op je af kan laten komen. Dit luchtige en hilarische stuk staat weer lijnrecht tegenover de columns ‘Jouw laatste adem’ en ‘De dag dat ik mijn vader en moeder begroef’. Deze verhalen zijn intens, emotioneel en zetten je aan het denken. Het was dus echt een achtbaan aan emoties die dit boek opriep.
Fijne en luchtige schrijfstijl
Daarnaast smaakte dit boek – en dan met name Heleens schrijfstijl – naar meer. Ik kan namelijk wel concluderen dat ik na het lezen van ‘Moeder, dochter, minnares’ zin heb (en bereid ben) om eens een langer boek van haar op te pakken. Ze had mij met haar schrijfstijl compleet in haar greep. Hoe ik dat wist? Ik wilde soms ‘slechts’ één column lezen. Alleen voor ik het wist, had ik dan weer een heel subthema – van dus ‘schrijver’, ‘dochter’, ‘moeder’, ‘minnares’, ‘vrouw’ of ‘vriendin’ – uitgelezen. Het is met zo’n gemak en een bepaalde luchtigheid geschreven, en dat kon ik zeker waarderen. Net als de duidelijke opbouw en het feit dat je weet wat je kan verwachten. Al met al kijk ik dus met een goed gevoel terug op dit boek met zijn interessante cover.
Ik ben de zoon van. Als je de zoon van een BN’er bent, ontkom je daar nooit aan. Vroeg of laat krijgen mensen door wie je bent. Dit gebeurt doorgaans in een gesprek dat altijd op dezelfde manier verloopt. Het lijkt wel een script dat iemand ooit heeft uitgeschreven. Ik kan je precies voorspellen wat er gebeurt als jij met mij in een Amsterdamse kroeg aan de praat raakt.
Conclusie
Van kwetsbaar tot hilarisch en van ongefilterd tot herkenbaar. ‘Moeder, dochter, minnares’ van Heleen van Royen was een aangename verrassing. Van tevoren had ik weinig tot geen verwachtingen omdat ik nog nooit eerder een boek van Heleen van Royen heb opgepakt. Maar ik ben positief verrast. Ik werd gegrepen door haar luchtige en makkelijke schrijfstijl, de columns vlogen aan mij voorbij en ondertussen voelde ik van alles. Bij de ene column moest ik lachen, dan weer bijna huilen en bij sommige stukken zat mijn emotie daar ergens tussenin. Daarnaast gaf het boek wat mij betreft echt een goed beeld van Heleen – in welke rol van haar leven dan ook – en haar schrijfstijl. Ik ben na het lezen van dit boek direct nieuwsgierig naar hoe mij een langer verhaal van haar gaat bevallen. Wie weet dat je daar dus snel meer over leest.
Nu ben ik benieuwd: heb jij al weleens een boek van Heleen van Royen gelezen? En zo ja, welke dan? Als je een aanrader hebt, hoor ik dat natuurlijk heel graag in de comments hieronder.
