Ik ben er even een weekje tussenuit geweest, maar geen paniek. Vandaag ben ik terug met een bijzondere recensie. Ik las namelijk – speciaal voor de Hebban Buzz – de YA-thriller ‘Ik zie, ik zie…’ van Ellie Marney. Benieuwd of dit boek mij kon overtuigen? Je leest het hieronder.
1982. De 18-jarige Emma en Travis worden door de FBI benaderd om jonge seriemoordenaars in de gevangenis te interviewen. De FBI hoopt dat zij door hun jonge leeftijd nieuwe informatie loskrijgen in deze cold cases. Algauw worden ze echter opgeschrikt door nieuwe moorden: iemand heeft het op tieners gemunt. De tijd dringt en de enige die hen kan helpen is de beruchte seriemoordenaar Simon Gutmansson. Deze 19-jarige meestermanipulator heeft zijn oog op Emma laten vallen. Welk spel speelt hij met haar? En wat weet Simon over de moordenaar die actief is?
Uitgeverij de Fontein ~ 416 pagina’s ~ juni 2021 ~ ISBN: 9789026153709 ~ fragment
Het is 1982 als de dan 18-jarige Emma wordt verrast met een bezoekje van Edmund Cooper, een FBI-agent. Voor haar is deze afdeling van de overheid niet nieuw. In haar jonge leven heeft ze al heel wat meegemaakt en dat zou ze het liefst allemaal zo snel mogelijk willen vergeten. Maar helaas, daar denkt Edmund anders over. Hij wil de studente psychologie samen met een teamgenoot inzetten om jonge seriemoordenaars in de gevangenis te interviewen om zo inzicht te krijgen in hun gedachtegang. De meeste van deze daders willen niet praten met iemand van de FBI, maar wie weet weten Emma en Travis hun leeftijdsgenootjes wel het een en ander te ontfutselen. Hoewel Emma zich in eerste instantie niet geroepen voelt om deze taak op zich te nemen, weet ze ook dat ze niet zomaar meer het meisje was dat ze vroeger was. Daarom is dit misschien wel de manier om van haar demonen af te komen. Ze gaat de uitdaging aan. Maar dat blijft niet zonder gevolgen. Want wat als een seriemoordenaar jou wel als zijn leuke projectje ziet in plaats van andersom en wat blijkt als deze jongen meer informatie heeft over een lopende zaak? Een zaak die nog altijd levens kost… en wie weet wel het leven van Emma en haar buddy Travis. Wat doe je dan?
Ik heb dit boek gekregen van Hebban in ruil voor een recensie. Dit beïnvloedt mijn mening niet.
Hoge verwachtingen
‘Ik zie, ik zie…’ van Ellie Marney trok in eerste instantie de aandacht vanwege de belofte van de uitgeverij die prijkt op de achterkant. Dit boek zou volgens hun zeggen ‘de spannendste YA-thriller van het jaar’ zijn. Nou, als groot fan van jeugdthrillers als die van Mel Wallis de Vries, Cis Meijer, Sophie McKenzie en Eva Burgers wilde ik dat zelf weleens ontdekken. Zou dit boek namelijk echt net zo meeslepend, spannend en makkelijk te lezen zijn als de belofte eigenlijk probeert te zeggen? Daarover later meer, want ik noem eerst de blikvanger van dit boek: de cover. Het gezicht achter die tralies kijkt me aan en het voelt alsof ik op deze manier het boek wordt ingezogen. Het heeft iets duisters en mysterieus waar ik direct meer over wil weten. Alleen, ik zal maar gelijk de pleister van de wond halen, had ik dit onheilspellende gevoel bij het verhaal helemaal niet. Ik kan zelfs wel bekennen dat ik lichtelijk teleurgesteld ben. En dat komt door een aantal elementen…
Hij begrijpt de verandering in haar gelaatsuitdrukking onmiddellijk. ‘Het is niet honderd procent accuraat, juffrouw Lewis. Dat geldt voor alles. We doen gewoon ons best. Maar over het algemeen is ons succespercentage hoog.’ Niet in het geval van Huxton. Huxton was een zootje.
Te vlakke karakters
Begrijp me niet verkeerd: de schrijfstijl is ideaal voor jongeren en leest – zoals altijd in dit genre – lekker makkelijk weg. ‘Ik zie, ik zie…’ is mede daarom geen boek waar je maanden over doet, maar toch heb ik er verrassend genoeg wel wat dagen over gedaan. Dat laatste komt met name omdat ik er maar niet lekker in kwam. Er zat figuurlijk gezien een soort scheidingswand tussen mij en het verhaal. Ik kon me daardoor niet volledig geven, om het dan nog niet eens over de karakters te hebben. Je leest vanuit zowel Emma als Travis, en dat waren op zich wel prima karakters met ieder hun eigen verhaal. Je bent op het begin vooral nieuwsgierig waarom zij nu zijn uitgekozen om de FBI te helpen, wat hen gevormd heeft tot wie ze nu zijn en hoe ze deze zaak willen gaan vormgeven. Genoeg vragen om je bezig te houden, maar – ondanks dat je wel het een en ander leert over ze – sprak ik uiteindelijk niet van een band. Daardoor blijven ze ’te hard’, ’te koel’ en ’te mysterieus’. Ik snapte bepaalde keuzes niet, vond hun gesprekken ’te vlak’ en haalde ze – aangezien ze vaak worden aangesproken met hun achternaam – ook nog eens door elkaar. En dat is zo jammer voor het algehele beeld!
Onlogische perspectiefwisseling
Ten tweede had het feit dat ik er niet lekker inkwam ook te maken met het gebrek aan spanning. De uitgeverij beloofde een boek dat mij op het puntje van mijn stoel deed belanden. Maar dat gebeurde totaal niet. Vaak had ik het idee bij een scène van: nu komt het. Nu komt de spanning eraan. Ik ging klaar zitten en probeerde er in te komen, maar dan was dat moment alweer voorbij voordat ik überhaupt met mijn ogen kon knipperen. Op twee momenten na. Op zo’n 75% heeft dit boek mij echt nog weten te verrassen met een bepaalde emotionele wending, en ook over het einde heb ik geen slecht woord. Het is spannend, een beetje bloederig zelfs en door de beeldende schrijfstijl zag je het ook wel echt voor je. Maar door een bepaald hoofdstuk middenin het verhaal dat haast ‘onlogisch’ voelde, was het verrassingseffect er af. Al met al is dit boek van Ellie Marney dus een verhaal met plussen en minnen.
In de eenzame uren van de nacht schrikt Emma happend naar adem wakker. Het duurt een paar tellen voor ze zich herinnert waar ze is, de contouren van haar lichaam vaste vorm aannemen. Het is goed. Ze is thuis. Haar T-shirt is vochtig. Ze is veilig. Rustig ademen.
Conclusie
Ik kan niet zeggen dat ‘Ik zie, ik zie…’ van Ellie Marney mij echt heeft teleurgesteld, maar ik moet eerlijk bekennen dat ik nu eenmaal andere verwachtingen had. Ik had echt verwacht dat dit een boek zou zijn dat mij vanaf de eerste pagina’s zou grijpen en mij pas op het einde (en vele actievolle momenten verder) weer los zou laten. Helaas was daar geen sprake van. Ik moest moeite doen om dit boek steeds weer op te pakken tot het uiteindelijk zelfs een beetje als een verplichting voelde. En als je iets niet wil bij het lezen van een boek is dat het wel. De personages bleven te vaag en het voelde alsof ik als lezer ook op een afstandje alles mocht bewonderen. En dat vind ik zó jammer, juist omdat ik zulke hoge verwachtingen had. Maar begrijp me niet verkeerd: ‘Ik zie, ik zie…’ is geen slecht boek. Het plot van ‘Ik zie, ik zie..’ is origineel, de cover is fantastisch en ook over de schrijfstijl ben ik positief. Het is ideaal voor de doelgroep jongeren en leest lekker makkelijk weg. Ik weet zeker dat er vele mensen alsnog van gaan genieten. Helaas hoorde ik alleen net niet bij die groep.
Over welk boek las jij meerdere positieve recensies terwijl het boek jou niet echt kon boeien? Ik ben heel benieuwd waarom dan niet. Ik hoor het graag in de reacties hieronder.
