In de recensie van ‘De stagiair’ zei ik het al: een thriller moet mij vanaf het begin pakken. Nou, dat ging wel op toen ik de beschrijving van ‘Ons huis’ van Louise Candlish las. Ik wilde direct meer weten. Benieuwd of ik achteraf ook zo positief was? Ik vertel je er vandaag over!
Als Fiona Lawson op een dag thuiskomt ziet ze dat er een verhuiswagen voor haar woning staat, en dat onbekende mensen spullen naar binnen aan het brengen zijn. Er moet sprake zijn van een vreemd misverstand. Maar als ze het verhuizende stel hierop wil wijzen, komt ze erachter dat al háár spullen uit het huis verdwenen zijn. De nieuwe bewoners weten niet beter dan dat ze het huis voor flink wat geld hebben gekocht, en dat Fiona en haar ex-man Bram de verkoopakte ondertekend hebben. Als Bram vervolgens spoorloos verdwenen blijkt kan Fiona niet anders dan op zoek gaan naar de oorsprong van deze nachtmerrie. Stukje bij beetje ontrafelt ze een wirwar aan leugens en verraad, totdat de schokkende waarheid boven tafel komt.
Uitgeverij Volt ~ 400 pagina’s ~ juni 2020 ~ ISBN: 9789021429359
Als Fiona Lawson op een dag thuiskomt, krijgt ze de schrik van haar leven. Haar vertrouwde plek, oftewel het huis waar ze al jaren woont met haar gezin, is leeg en nieuwe mensen zijn al druk bezig om het huis te vullen met hun eigen spullen. Fiona weet dat ze nooit een contract of iets heeft getekend, dus gaat er in eerste instantie vanuit dat ze te maken heeft met een verborgen camera-actie. Maar helaas, niets blijkt minder waar! De verkoopakte is in orde, waardoor Fiona niet meer de rechtmatige eigenaar van het pand is. Ze moet daarom niet alleen uitzoeken wat er in hemelsnaam is gebeurd in de tijd dat ze weg is, maar ook waar de dader van dit alles – haar (ex-)man Bram – is gebleven. Hij lijkt met de noorderzon vertrokken, en god mag weten waar haar kinderen zijn. Stukje bij beetje ontrafelt ze het mysterie, tot de schokkende waarheid boven tafel komt. Eén ding is zeker: Fiona is haar huis kwijt, maar wat nog meer?
Ik heb dit boek gekregen van de uitgeverij. Dit beïnvloedt mijn mening niet.
Nieuwsgierig naar antwoorden
‘Ons huis’ van Louise Candlish is zo’n boek dat mij alleen al door de beschrijving had overtuigd. Hoe kan het dat Fiona plots haar huis kwijt is, wat is er in de dagen voor dit hele incident gebeurd en waar zijn haar man en kinderen? Alleen al door deze onbeantwoorde vragen zat ik haast op het puntje van mijn stoel. Je gaat al vooraf hele scenario’s in je hoofd halen. Want hoe kan dit überhaupt gebeuren? Moet je nagaan, toen moest ik het boek nog lezen! Nu is natuurlijk de vraag: was ‘Ons huis’ in de realiteit ook zo sterk? Ik moet zeggen: gedeeltelijk. Als ik puur kijk naar het hele plot ben ik overtuigd. Het is spannend en mysterieus en je valt echt van de ene verbazing in de ander, helemaal op het einde. Maar de uitwerking had in mijn ogen veel sterker gekund.
Ze ziet het ongetwijfeld verkeerd, maar het is alsof er iemand in haar woning trekt. De transportbus staat met zijn vierkante bek wijd open halverwege Trinity Avenue. Een groot meubel glijdt omlaag over de tong van het geribbeld materiaal. Fi kijkt ernaar, knijpt haar ogen samen tegen het boterkleurige zonlicht – uitzonderlijk voor deze tijd van het jaar, een geschenk – en ziet dat twee mannen het meubel op de schouder door het hek en over het pad toren.
Kom to your point!
Je leest dit boek vanuit diverse perspectieven. Denk aan: het heden vanuit Fiona, in een podcast een paar maanden later waarin Fiona terugblikt op alles en vanuit een Word-document dat Bram schrijft over hoe hij alles heeft beleefd. Deze constructie houdt zo’n 400 pagina’s vol en ik moet toch eerlijk zeggen: dat duurde mij te lang. Geen detail slaat ze over. Dit maakt het verhaal heel traag. Je wil gewoon weten wat er in feite echt is gebeurd en wat de gevolgen hiervan zijn, maar voor je überhaupt antwoorden krijgt op je vragen moet je eerst bladzijdes lezen over vreemdgaan, hun scheiding, een nieuwe manier van wonen, hun omgeving en zo kan ik nog wel even doorgaan. Ik miste directheid om er lekker in te komen (aangezien er veel herhalingen inzitten), en om echt die spanning waarop ik zo had gehoopt te voelen.
Voer voor een deel twee?
Gelukkig strijkt de schrijfstijl van Louise Candlish het tot op zekere hoogte glad. ‘Ons huis’ is door de vele herhalingen en zwakke spanningsboog geen boek waar je doorheen vliegt, maar het is ook weer niet zo dat je er maanden over doet. Je leest namelijk nog altijd een vrij creatief verhaal over onmacht, chantage, geheimen die boven je hoofd groeien, macht en geld. Ik wilde weten hoe het eindigde, dus dat maakte dat ik niet zomaar de brui eraan gaf. En ik zei het eerder al: het einde is mogelijk het verbazingwekkendst. Uiteraard ga ik daar i.v.m. spoilers weinig tot niets over zeggen, maar… er komt een twist die het hele verhaal op zijn kop gooit. Stiekem is dat voer voor een tweede boek. Alleen volgens mij moeten we als lezer nu zelf invullen hoe het voor Fiona, Bram en al die anderen afloopt. Dat is ook eens verrassend…
Ze is er bijna. Als ze langs nummer 87 loopt, ziet ze Merle voor het raam van de eerste verdieping bedenkelijk kijken en een arm opsteken om Fi’s aandacht te trekken Fi laat heel even blijken dat ze haar heeft opgemerkt en loopt door het tuinhekje haar tegelpad op. ‘Pardon, wat moet dit voorstellen?’ roept ze door de deuropening het huis in. Door het lawaai lijkt niemand haar te horen.
Conclusie
‘Ons huis’ van Louise Candlish had mij al voor het lezen in zijn greep. Ik was nieuwsgierig hoe het kan dat een huis verkocht is zonder medeweten van de hoofdbewoonster, wat er in hemelsnaam gebeurd was in de weken daarvoor en hoe dat zich uit in de weken daarna. Genoeg vragen om mij met veel plezier te laten beginnen, maar uiteindelijk ben ik toch een tikkeltje teleurgesteld. ‘Ons huis’ was namelijk net iets te langdradig voor mijn zin. Je krijgt door het dubbele perspectief te veel herhalingen en je moet maar afwachten wanneer je de antwoorden krijgt op je vragen. Door de perspectieven is het sowieso wel een creatief verhaal, maar geen thriller die extreem spannend is, die je in sneltreinvaart uit hebt óf eentje waarbij je de karakters in je hart sluit. En dat vind ik jammer! Gelukkig maakten het einde en de schrijfstijl van Louise iets goed. Al weet ik niet of ik geneigd ben snel een tweede boek van Louise op te pakken.
Heb jij al eens een boek van Louise Candlish gelezen? Laat het dan vooral weten in de comments hieronder. En mocht je nieuwsgierig zijn, deze week is haar nieuwste boek ‘Nieuwe vrienden’ verschenen.
