Na het schrijven van mijn overzicht vol korte recensies kreeg ik weer wat energie voor de langere stukken! Let dus maar goed op. Vandaag lees je alles over de thriller ‘De stagiair’ van Helen Monks Takhar. Heeft dit boek mij overtuigd? Je leest het hieronder.
Voor hoofdredacteur Katherine zijn alle stagiairs hetzelfde: verwende millennials, die gewend zijn te krijgen wat ze willen, al dan niet door de connecties van hun ouders. Lily vindt Katherine een overblijfsel uit een andere eeuw: kortzichtig, ouderwets, iemand die haar succes behaalt over de rug van haar onbetaalde stagiairs. Zodra Lily met haar stage begint, ziet Katherine haar als een bedreiging. Lily doet poeslief, maar er klopt iets niet. Wanneer Lily toevallig vrienden wordt met haar man en opduikt op borrels met haar vrienden, begint Katherine nerveus te worden. Is zij paranoïde? Wil Lily alleen maar carrière maken, of heeft ze een veel gevaarlijker, duister motief?
Xander Uitgevers ~ 400 pagina’s ~ juni 2020 ~ ISBN: 9789401611879
De 42-jarige Katherine is er klaar voor: na een periode van 15 maanden waarin ze depressief was, keert ze terug als hoofdredacteur van het zakenblad Leadership. Ze denkt alles in huis te hebben om met haar jarenlange ervaring de nieuwe baas van het blad eens te laten zien wat haar plek is: als grote leider van de redactie. Maar die plannen worden al op haar eerste werkdag verstoort als ze in een gedeelde taxi de knappe en jeugdige Lily ontmoet. Zij blijkt niet alleen haar nieuwste stagiaire, maar ook nog eens het nichtje van de baas. Vanaf hun allereerste ontmoeting lijkt het voor een buitenstaander misschien koek en ei tussen die twee, maar niets is minder waar. Het gaat een enorme strijd schuil tussen de twee kemphanen: Katherine heeft een bloedhekel aan stagiaires die alles beter denken te weten, terwijl Lily niets heeft met mensen die hun ‘minderen’ de grond in boren. Terwijl er vooral in Katherines hoofd een strijd gaande is, moet ze ongemerkt toezien hoe de jonge Lily steeds meer invloed krijgt… op het werk, maar ook in haar privéleven. Wat is Lily’s bedoeling en wat is haar doel?
Ik heb dit boek gekregen van de uitgeverij. Dit beïnvloedt mijn mening niet.
Sterke flaptekst
De laatste tijd lees ik niet zo heel veel thrillers meer, maar kies ik bewust alleen voor de titels die mij echt aanspreken. Nou, daar was ‘De stagiair’ van Helen Monks Takhar in eerste instantie een voorbeeld van. Ik raakte alleen al nieuwsgierig naar dit verhaal door de korte (maar krachtige) flaptekst. Er begonnen direct vragen in mijn hoofd te spelen: was er echt iets met deze stagiair aan de hand of zat het alleen in het hoofd van Katherine en hoe ontvouwde zich dat in de rest van het verhaal? Je begrijpt: ‘De stagiair’ had mijn aandacht, en niet zo’n beetje ook! Ik gaf dit boek – iets later dan gepland – een kans en de vraag is nu: heeft ‘De stagiair’ mij kunnen overtuigen? Het antwoord is: gedeeltelijk. Ik vond met name het begin en de wending op het einde erg sterk, maar het is het tussenstuk waar ik mijn twijfels over heb.
Ik ben je kwijtgeraakt in de neonrivier van fluorescerende hesjes en verchroomde helmen die voor mijn auto uit naar de kruising vliegen. Jullie millennials zien er allemaal hetzelfde uit. Is dat hoe ze over óns denken? Ik hoor het Ian zeggen. Ik vecht tegen mijn vermoeidheid, wrijf in mijn branderige ogen en probeer je terug te vinden.
Twijfels, twijfels, twijfels
En die twijfels komen met name door de lengte van dit verhaal. ‘De stagiair’ telt 400 pagina’s en dat hadden er van mij wel een pagina of 100 minder mogen zijn. Echt, dit verhaal is traag en er gebeurt zo weinig qua echte actie! Het verhaal draait min of meer om de groeiende onzekerheid van Katherine en de haat jegens Lily. Dit doet afbreuk aan de spanning. Op een gegeven moment weet je wel hoe zij over haar denkt, en vergeet de reactie van de ander niet. Je leest immers ook stukken vanuit de frisse Lily die maar één doel heeft: om het leven van Katherine inderdaad zo zuur mogelijk te maken. Het probleem is dat deze ’troubelingen’ zich vooral afspelen in de hoofden van beide dames, dus het is vooral een analyse van hun gedachtes. Van echte haatacties of puntje-van-je-stoel momenten is amper tot niet sprake. En vergeet ook niet dat je ze dus beide niet kan vertrouwen. Dit maakt het dan wel weer uiterst geschikt voor fans van psychologische thrillers, maar ik had er meer van verwacht.
Surprise en duidelijkheid op het einde
Het is dat de schrijfstijl van Helen Monks Takhar er nog enigszins voor zorgt dat je door wil lezen, anders kan ik door deze ‘traagheid’ begrijpen waarom mensen eerder afhaken. Maar gelukkig, aan al die traagheid komt een eind. Op een gegeven moment weet de auteur je alsnog wel nieuwsgierig te maken. Want na alle acties rest er één vraag: hoe loopt dit in hemelsnaam af? Ik verklapte het net al: dit einde trok mij toch weer gedeeltelijk over de streep. Er zit namelijk een behoorlijke verrassing in, en dan kijk ik met name naar de motieven van Lily. Hier ga ik natuurlijk verder niets over zeggen, maar laat ik het zo formuleren: het voelt haast of je een cadeautje krijgt voor je doorzettingsvermogen. Was het genoeg om mij echt met een grote glimlach van oor tot oor achter te laten? Nee, dat helaas niet.
Je achterwiel vult mijn blikveld. Ik vraag me af hoe je lichaam onder me zal voelen als je botten verbrijzelen en geplet worden. Ik kan je bloed al bijna ruiken, dat warm stroomt tijdens de laatste ogenblikken voordat het uit je gutst en afkoelt terwijl het over het asfalt vloeit, in de wachtende goot drupt en omlaag naar de onverstoorbare Theems. Pas als dat gebeurt, kan ik echt opnieuw beginnen.
Conclusie
‘De stagiair’ van Helen Monks Takhar klonk op basis van de flaptekst als muziek in mijn oren. En ik moet zeggen: aan de uitwerking van de verhaallijnen ligt het ook niet. Je voelt de onderlinge verhoudingen steeds grimmiger worden en hoe ze elkaars bloed wel kunnen drinken. Dit roept direct vragen op: over de reacties van Katherine, de motieven van Lily en wat er vóór dit hele verhaal is gebeurd. Tel hierbij een fijne schrijfstijl op en je hebt wat punten gescoord. Maar kan ik zeggen dat dit boek mij volledig van mijn sokken heeft geblazen? Dat niet. Ik vond het – op het begin en de wending op het einde na – veel te langdradig en traag! Het duurt lang voordat dit verhaal echt op gang komt. Ik kan me hierdoor wel voorstellen als je dit boek vroegtijdig aan de kant legt. Helemaal omdat beide karakters niet te vertrouwen zijn en ze soms acties hebben waarbij je met je wenkbrauwen gaat fronzen. Gelukkig is het einde nog enigszins verrassend, waardoor ik ‘De stagiair’ alsnog met drie sterren heb beoordeeld, maar echt overtuigd ben ik helaas niet!
Over ‘stagiaires’ of eigenlijk stages gesproken: wat is jouw leukste herinnering als je aan deze tijd terugdenkt óf wat verwacht je ervan (als je nog stage moet lopen). Ik hoor het graag in de reacties hieronder.
