Het is weer eens hoog tijd voor een recensie van een boek van Lucinda Riley. Dit keer neem ik je niet mee naar het avontuur van één van De zeven zussen, maar laat ik je kennismaken met haar standalone ‘De vlinderkamer’. Lees er hieronder alles over!
Het leven van Posy Montague staat in het teken van de natuur: als kind ving ze vlinders met haar vader, ze was de eerste vrouwelijke student plantkunde aan Cambridge en tegenwoordig is ze altijd te vinden in haar prachtige tuin. Maar het bijbehorende landhuis van haar familie raakt in verval, en Posy moet de pijnlijke beslissing nemen het landgoed te verkopen. Dan keert Posy’s eerste liefde, Freddie, terug in haar leven. Vijftig jaar geleden brak hij haar hart, maar nu zoekt hij weer contact. Welk geheim draagt hij met zich mee? En wat heeft het statige landgoed van Posy’s familie daarmee te maken?
Xander Uitgevers ~ 512 pagina’s ~ april 2020 ~ ISBN: 9789401612074
De Engelse Posy Montague heeft al heel wat meegemaakt in haar leven! Ze groeide op als ‘prinses van het vlindervolk’ met haar lieftallige vader aan haar zijde en haar moeder op de achtergrond in het landgoed Admiral House. Tot de oorlog daar op meerdere vlakken verandering in bracht! Ondanks de heftige ontwikkelingen sinds die tijd is er van dat kleine meisje weinig meer over. Na jaren te hebben gestudeerd (en zelfs als allereerste vrouwelijke student op de opleiding Plantkunde aan Cambridge) en veel lieftallige jaren als (alleenstaande) moeder van een gezin, lijkt de rust weer wedergekeerd. Haar zoons zijn namelijk uitgevlogen en ze besteedt haar dagen vooral met het werk in de tuin op het landgoed. De vraag is alleen: voor hoelang? Ze staat namelijk voor een lastig dilemma: verkoopt ze het prachtige landgoed met al zijn gebreken of laat ze het er toch bij zitten? Voor ze die keuze kan maken, wordt ze eerst nog eens flink op de proef gesteld… door zoons die in de clinch liggen (met elkaar en zichzelf), familieproblemen die boven komen en een grote liefde die plots in haar leven terugkeert. Kan ze haar hoofd boven water houden?
Ik heb dit boek gekregen van de uitgeverij. Dit beïnvloedt mijn mening niet.
Uitstel maar absoluut geen afstel
‘De vlinderkamer’ van Lucinda Riley heeft mijn hart veroverd. Met zijn krachtige karakters, de fijne schrijfstijl, bijzondere wendingen en mooie verhaallijnen had ik dit meer dan 512 pagina’s tellende boek namelijk in een mum van tijd uit. Maar ik moet daarbij wel eerlijk bekennen dat ik er voordat ik überhaupt begon toch weer een beetje tegenop keek. Ik weet niet wat het is, maar door de hoeveelheid pagina’s laat ik Lucinda’s boeken soms veel te lang staan. Het is niet dat ik verwacht dat een boek gaat tegenvallen (absoluut niet!) maar het voelt wel als een uitdaging. En die stel ik onbewust toch wat langer uit. Hoewel dat in dit geval ook zo was, had ik er na een aantal pagina’s al spijt van. Je kruipt namelijk zo in ‘De vlinderkamer’ dat het bijna voelt of jij op deze plaatsen rondloopt (waaronder Amsterdam!) en door de ogen van de fijne karakters hun wereld voor even mag beleven.
‘Hoelang blijf je weg, papa?’ vroeg ik met een benepen stemmetje, want er was een grote brok in mijn keel verschenen. Het voelde alsof er al een radijsje was blijven steken en ik wist dat ik misschien wel op het punt stond te gaan huilen. ‘O, vast niet zo lang meer. Iedereen weet dat de moffen op verlies staan, maar ik moet nog even helpen het laatste zetje te geven, snap je? Ik kan mijn makkers niet in de steek laten, toch?’ ‘Nee, papa’, wist ik op beverige toon uit te brengen.
De perfecte familieroman
Je sluit bijna alle karakters dan ook zo in je hart. Of ik het nu heb over Posy (die je zowel in 2006 als in haar jeugdjaren door en door leert kennen), haar zoons Nick en Sam die echt als dag en nacht zijn tot hun (ex-)partners, Posy’s kleinkinderen, Posy’s grote liefde Freddie die na jaren plots weer voor haar neus staat tot alle personages die in de jeugdjaren een rol speelden in het leven van Posy. En ik kan meteen merken dat hier een grote kracht ligt van Lucinda Riley: het scheppen van werelden en het creëren van karakters die zo het boek uit kunnen kruipen. Alle verhaallijnen, werelden en personages krijgen namelijk de uitwerking die zij verdienen en niets of niemand wordt overgeslagen. Dat is denk ik ook het mooie aan ‘De vlinderkamer’. Doordat Lucinda dit keer focust op één personage met uitbreiding van haar familie houdt ze het klein, maar dat maakt in mijn ogen dat ‘De vlinderkamer’ echt uitgegroeid tot een perfecte familieroman! Je gunt uiteindelijk namelijk iedereen het beste, op welke manier dan ook.
Geen moment verveling
Ik moet wel eerlijk bekennen dat er, doordat er niet al teveel wordt geswitcht tussen diverse tijden en families, in tegenstelling tot andere van haar boeken misschien minder gebeurt en dat het hier en daar wat korter had gekund. Maar als je mij de vraag zou stellen: heb je je verveeld tijdens het lezen? Dan zeg ik zonder twijfel: geen moment! Zoals ik net al zei, krijgt iedereen namelijk een bijzonder verhaal mee (waar heftige thema’s als huiselijk geweld, rouw en verslaving niet worden geschuwd) en kunnen ook onverwachte wendingen niet uitblijven. Dit maakt dat je erin wordt gezogen en pas op het einde wordt losgelaten. Ik leefde mee, voelde mee en dacht mee met deze krachtige karakters. En daarom – niet geheel verrassend – las ik de meer dan 500 pagina’s binnen 3 dagen alweer uit. Tja, dat is nog sneller dan een minder boeiend boek van een pagina of 200. En heel eerlijk? Bij Lucinda Riley kijk ik daar niet eens meer van op!
‘Ik heb iets speciaals voor je,’ zei papa, en hij stak zijn hand in zijn rugzak. Hij trok er een glanzend, rechthoekig plat blik uit en gaf het aan mij. Ik maakte het open en zag tientallen perfect geslepen potloden in alle kleuren van de regenboog. ‘Tijdens mijn afwezigheid wil ik graag dat je verdergaat met tekenen, zodat je me, als ik terug ben, kunt laten zien hoeveel beter je erin bent geworden. Ik knikte, te blij met mijn cadeau om iets te kunnen zeggen.
Conclusie
Lucinda Riley-fans opgelet! Kom je hier om te checken of ’De vlinderkamer’ van deze auteur de moeite waard is? Dan heb ik goed nieuws voor je: absoluut! ‘De vlinderkamer’ is namelijk een hartverwarmende familieroman waarvan je niet wist dat je hem nodig had, maar die als geroepen komt als je hem eenmaal leest. Het voelt namelijk vanaf het begin tot het einde alsof je in dit boek wordt gezogen. De auteur neemt je mee naar de jaren rond de oorlog en naar 2006, laat je kennismaken met de meest bijzondere karakters die uiteindelijk als familieleden gaan voelen en laten 500 pagina’s in een mum van tijd aan je voorbij gaan. Ik heb oprecht genoten om van deze familie onderdeel te mogen zijn! En hoewel het verhaal hier en daar misschien wat korter had gekund, heb ik mij geen moment verveeld. De bijzondere wendingen en heftige en realistische thema’s als huiselijk geweld, verslaving, rouw als verlies maken ‘De vlinderkamer’ namelijk memorabel. Een echte Lucinda Riley dus!
Ben jij al fan van Lucinda Riley of moet je je nog aan haar boeken wagen? Laat het weten in de reacties hieronder, want ik ben erg benieuwd. Mocht je nu nog benieuwd zijn, lees dan gauw hieronder mijn recensies van haar andere stand-alones.
Deze stand-alones van Lucinda Riley heb ik al gerecenseerd: 'De olijfboom', 'Het Italiaanse meisje' en 'De nachtroos'
Mijn moeder is echt razend enthousiast over de Zeven Zussen reeks. Ik heb nog nooit een van haar boeken geprobeerd, maar misschien is het daar langzaam wel tijd voor!