Als je mijn blogpost ‘Deze boeken las ik in oktober, november en december 2020‘ hebt gelezen, dan weet je al in het kort wat ik van ‘Niemand behalve jij’ van Anica Mrose Rissi vond. Mocht dat niet het geval zijn, lees dan hieronder maar snel mijn volledige recensie.
Kayla heeft totaal geen zin in zomerkamp, maar als ze op eerste dag de populaire Lainie ontmoet, verandert alles. De meiden worden onafscheidelijk en Kayla’s zomer kan niet meer stuk. Ook niet als ze Lainie steeds vaker op leugentjes betrapt. En zelfs niet als Kayla ziet hoe haar vriendin in de ban raakt van Jackson. Hun geheimen zijn veilig bij elkaar, toch? Want beste vriendinnen verraden elkaar niet, zelfs niet als er een moord wordt gepleegd…
Uitgeverij de Fontein ~ december 2020 ~ 213 pagina’s ~ ISBN: 9789026153693
De jonge Kayla had het liefst lekker thuis gezeten met een goed boek, veel slaap en een goede airco, maar helaas. Dat is niet de zomer die haar ouders voor zich zien voor haar. Ze sturen haar naar Camp Cavanick, de plek voor jongeren om te genieten van de zon, een prachtig meer en diverse sportieve activiteiten. Het lijkt op het eerste gezicht een hel, tot ze de spontane Lainie ontmoet. De twee groeien in korte tijd naar elkaar toe, delen hun geheimen en zijn er echt voor elkaar. Het wordt een zomer om nooit meer te vergeten, helaas letterlijk. Lainie raakt op een gegeven moment bijna verslaafd aan haar kamplid Jackson waar ze een knipperlichtrelatie mee ontwikkelt en het is Kayla die constant de scherven moet opruimen als het weer is misloopt tussen die twee. Tot ze er een keer niet bij is en het onomkeerbaar misgaat. Uiteindelijk is het duidelijk: één iemand zit vast en één iemand is dood. En nummer drie? Die schrijft brieven om nogmaals terug te blikken op wat er die zomer nu echt is gebeurd. Want: wie spreekt de waarheid en wie leeft er in een leugen?
Ik heb een e-book gekregen van de uitgeverij. Dit beïnvloedt mijn mening niet.
Ultieme aantrekkingskracht
Sommige boeken laat ik weleens staan om het een paar weken (of maanden) later pas op te pakken, maar dat was duidelijk niet aan de orde bij ‘Niemand behalve jij’ van Anica Mrose Rissi. Ik was na het lezen van de flaptekst namelijk direct nieuwsgierig of het verhaal net zo spannend zou zijn als wordt beloofd. Je begrijpt vast dat ik dan ook zeker niet heb gewacht. Nu is alleen nog de vraag is of dit boek aan mijn verwachtingen heeft voldaan. Laat ik maar direct met de deur in huis vallen: Nee, totaal niet. ‘Niemand behalve jij’ was namelijk totaal anders dan ik had verwacht. Ik had echt het idee op basis van de flaptekst dat ik zou worden meegesleept naar het zomerkamp, dat je zou zien en voelen hoe Kayla en Lainie naar elkaar toegroeien en er dan plots iemand tussen hen komt. Niets van dit alles is alleen waar.
‘Lieve Lainie, ik heb gezworen dat we altijd contact zouden houden, dat ik je zou bellen en sms’en, dat ik je zou opzoeken en schrijven, dus hier komt-ie, al hadden we geen van beiden kunnen vermoeden dat het zo zou gaan. Ik wist dit natuurlijk zodra ik het geschreven heb. Vernietig altijd het bewijs, zoals je me geleerd hebt, haha.’
Langdradig geheel
Al vanaf het begin weet je dat er een moord is gepleegd en dat er nu iemand vastzit. Gaandeweg krijg je door brieven/e-mails van Kayla naar Lainie (die ze overigens nooit verstuurt), nieuwsberichten, online reacties en rechtbankverslagen een idee wat er nu in die dagen precies is gebeurd en hoe die moord zo is gekomen. Hoewel deze manier van schrijven er wel voor zorgt dat je echt even in het hoofd van Kayla kruipt en voor even met haar meeleeft, zorgde het er ook voor dat het geheel langdradig aanvoelt. Het werd voor mijn gevoel ook helemaal niet spannend en kabbelt maar een beetje voort. Je krijgt te weten dat Kayla meer gevoelens had jegens Lainie dan andersom en dat de relatie tussen Lainie en Jackson helemaal niet van een leien dakje gaat. Leuk voor een ‘jeugdboek’ over een zomerkamp, maar van een jeugdthriller had ik toch iets meer verwacht.
Geen spannende wending
Ik durf daarom wel te bekennen dat ik echt moeite moest doen om tot dat einde te komen. En dat terwijl ‘Niemand behalve jij’ ‘slechts’ 215 pagina’s heeft. Op een gegeven moment viel die aantrekkingskracht die ik op het begin had weg. En dat vind ik zo jammer! Ik kon namelijk niets anders dan mezelf haast dwingen om dat einde alsnog te bereiken. De enige redding van dit ‘mindere’ boek had nog een vette cliffhanger of ultieme wending kunnen zijn. Maar ook die ontbrak. Ik ga natuurlijk logischerwijs niets verklappen over wat dat einde nu precies is, maar wat ik wel kan zeggen is dat je (vooral als je vaker boeken in dit genre hebt gelezen) gaandeweg wel een idee krijgt wat er nu precies is voorgevallen tussen Kayla, Lainie, Jackson en alle andere karakters. Helaas blijkt de auteur van dat verwachtingspatroon ook niet te zijn afgeweken.
Dr. Rita, de therapeut naar wie ik van mijn ouders toe moet zodat ze me hier niet zelf doorheen hoeven te slepen, zegt dat ik mezelf niet de schuld kan geven van wat er gebeurd is, en dat doe ik ook niet. Ik geef Jackson de schuld. Duh. En soms, een heel klein beetje, op de allerergste momenten geef ik jou de schuld, of vraag ik me op zijn minst af hoe ik jou had kunnen overtuigen.
Conclusie
Van Mel Wallis de Vries, Chinouk Thijssen, Cis Meijer, Eva Burgers tot Sophie McKenzie. Deze auteurs hebben mij al eens positief verrast met een jeugdthriller en ik had dan ook de hoop dat ik daar een nieuwe auteur bij kon voegen. Maar helaas! Anica Mrose Rissi heeft mijn verwachtingen van haar boek ‘Niemand behalve jij’ helaas niet waar gemaakt. Ik had op basis van de flaptekst al een totaalplaatje in mijn hoofd, wilde me laten meeslepen naar dat zomerkamp en had zo de hoop dat ik op dat puntje van mijn stoel zou belanden. Maar achteraf blijkt het verhaal totaal anders in elkaar te zitten. De spanning ontbreekt totaal, de onverwachte wendingen blijven uit en ook de schrijfwijze kan me niet bekoren. Van nogal verwarrende brieven in combinatie met ‘serieuze’ krantenberichten en totaal uiteenlopende forumberichten: het werkt hier gewoon niet. Het enige positieve is dan nog het feit dat je door de brieven ergens nog in het hoofd van Kayla kruipt. Hierdoor leest het geheel vrij makkelijk weg, al zorgde de langdradigheid weer voor een tegenstelling. Dit zal dan helaas ook geen jeugdthriller zijn die mij nog lang zal bijblijven.
Welk boek stelde jou onlangs teleur en belangrijker nog: waar lag dat aan? Ik hoor het graag in de comments hieronder, want zoals altijd ben ik weer erg nieuwsgierig.
