Deze week vlogen de recensies je op mijn blog misschien om de oren, maar je hebt vast geen probleem met nog eentje. Dus ben je benieuwd wat ik van ‘Door het sleutelgat’ van Ruth Ware vond? Dan ben je hier aan het juiste adres.
Wanneer Rowan online een vacature tegenkomt, lijkt het bijna te mooi om waar te zijn: een betrekking als inwonend oppas met een onthutsend riant salaris. Als ze arriveert bij Heatherbrae House, valt ze meteen als een blok voor deze luxueuze slimme woning en de perfecte familie die er woont. Wat ze niet weet is dat ze in een regelrechte nachtmerrie terechtkomt – een die eindigt met een dood kind en met Rowan in de cel, beschuldigd van moord. Ze weet dat ze fouten heeft gemaakt. Maar ze is niet schuldig – zeker niet aan moord. Wat betekent dat iemand anders dat wel is…
Luitingh-Sijthoff ~ 312 pagina’s ~ mei 2020 ~ ISBN: 9789024588596 ~ fragment
Kinderdagverblijfleidster Rowan was niet zozeer op zoek naar een nieuwe baan tot ze plots oog in oog kwam te staan met een wel hele bijzondere vacature. ‘Groot gezin zoekt inwonende nanny. In ruil bieden wij je een zeer competitief jaarsalaris van 55.000 pon (bruto, inclusief bonussen), het gebruik van een auto en acht weken vakantie per jaar’. Ze twijfelt geen moment en stuurt direct haar belangrijkste papieren op én met succes. Na een goed gesprek in het Schotse Carn Bridge krijgt ze de baan om een presenteerblaadje aangereikt. Maar doet ze er wel slim aan om ‘m ook te accepteren? Nou, nee. Als ze bijna direct voor langere tijd alleen wordt gelaten met de baby en twee kleuters van het gezin wordt de situatie steeds grimmiger. De kinderen lijken niets van haar aan te trekken en ’s nachts gebeuren er mysterieuze dingen die niet te verklaren zijn. Eén ding is duidelijk: deze situatie eindigt met Rowan in de cel en een kind dat het er niet levend vanaf brengt. De vraag is: wat is er in de tussentijd gebeurd?
Ik heb dit boek gekregen van de uitgeverij. Dit beïnvloedt mijn mening niet.
Sterke opening
Ruth Ware had mij ooit zó in haar greep met ‘In een donker donker bos’ dat ik niet kon wachten om meer boeken van haar te ontdekken. Met ‘Door het sleutelgat’ kreeg ik eindelijk die kans. Maar de vraag is natuurlijk: is het haar opnieuw gelukt om mij op het puntje van de stoel te krijgen? Ik moet zeggen: gedeeltelijk. In het begin val je er direct in door bepaalde brieven die Rowan schrijft naar een nieuwe advocaat. Haar wanhoop spat van de pagina’s af en je moet en zal weten hoe zij uiteindelijk in die cel is beland, beschuldigd van moord op een klein meisje. Uiteindelijk leer je stapje voor stapje hoe het voor Rowan begonnen is: van een vacature die ze per ongeluk tegenkwam, haar sollicitatiegesprek tot de dagen dat ze alleen is achtergelaten met de kids. Maar hoe loopt het af? Die vraag houd je als lezer tot het einde in zijn greep. Is Rowan namelijk wel echt onschuldig als ze op het eerste gezicht lijkt?
Wat u waarschijnlijk niet weet is dat ik in voorarrest zit. En wat u ook niet weet is dat ik onschuldig ben. Ik weet het, dat zeggen ze natuurlijk allemaal. Iedereen die ik hier spreek is onschuldig – tenminste, volgens eigen zeggen. Maar in mijn geval is het waar.
Opgebouwde spanning
Je zit – ondanks de beschrijvingen – wel echt in het verhaal. Ook jij bent op een gegeven moment benieuwd wie haar bang probeert te maken. Is het de mysterieuze huishoudster die Rowan geen blik waardig gunt, is het die aardige klusjesman Jack, is er gewoon iets mis met de behoorlijk over-de-top apparatuur van architecten Sandra en Bill of zijn er echt spoken zoals de kleine Maddy haar er al voor waarschuwde? De spanning stijgt en het lijkt wel of Rowan niet eens één rustige nacht tegemoet kan gaan. Iedere keer wordt ze in het holst van de nacht weer ergens door gewekt. Maar hoe dan en waar komt het vandaan? Ik zou het zelf misschien helemaal niet zo lang hebben volgehouden. Maar Rowan laat zich niet zomaar uit het veld slaan. Tot de puberdochter weer thuiskomt en haar eens goed duidelijk maakt wat er aan de hand. Daar komt een wending uit die je vol verbazing achterlaat en ervoor zorgt dat ‘Door het sleutelgat’ nog wel even nasuddert. Want echt niet dat ik dat had verwacht.
Toch wat kritische punten
Toch zei ik op het begin ‘gedeeltelijk’ op de vraag of ik op het puntje van mijn stoel ben beland. Gedeeltelijk leefde ik mee en wilde ik ook weten wat er aan de hand was. Maar het is ook weer niet dat ik ‘Door het sleutelgat’ een ware pageturner kan noemen. Daarvoor miste het snelheid (net als ‘Het veilige huis’ waar dit boek mij aan deed denken) en een band met de personages. Rowan komt niet altijd even levendig binnen, waardoor het meer was dat ik wilde weten wat er aan de hand was dan dat ik haar die rust gunde. Ook wat andere bij-personages blijven gewoon te vaag om echt te spreken van een band. En dat noem ik nu echt een gemiste kans! Ik denk als Rowan iets sympathieker was geweest ik misschien nóg wel meer van dit boek zou hebben genoten. Ook over het einde heb ik twijfels. Ik kon namelijk alleen maar denken: wat nu? Helaas bleef een vette epiloog of extra hoofdstuk uit.
Ik zei… Jezus, ik weet niet meer wat ik allemaal heb gezegd. Het spijt me dat ik nu huil. En het spijt me dat er vlekken komen op deze brief. Ik hoop dat mijn handschrift nog te lezen heb. Wat ik toen heb gezegd kan ik niet meer terugnemen. Ze hebben alles opgenomen. En dat is een ramp, echt waar. Het kwam er allemaal verkeerd uit.
Conclusie
‘Door het sleutelgat’ van Ruth Ware heeft een onderhuidse spanning waar vele thrillerauteurs alleen maar van kunnen dromen. Je raakt namelijk – bewust of onbewust – in de ban van dit spannende verhaal. Want waar komen die mysterieuze geluiden van? Wie heeft het op Rowan voorzien? En wie kan je vertrouwen en wie niet? Deze vragen maken gewoon dat je naar het einde toe wil, al kan ik het dan geen echte ‘pageturner’ noemen. De vele beschrijvingen van de omgeving en wat Rowan nu wel of niet ziet, maken namelijk dat je wat uit het verhaal wordt gehaald. Ook het feit dat je niet helemaal een band op kan bouwen met de personage en het (voor mij) niet afgeronde einde maken dat ik ‘Door het sleutelgat’ niet zou bestempelen als ‘de beste thriller die ik ooit heb gelezen’. En dat is best een gemiste kans. Juist omdat dit boek echt wel sterke elementen, zoals de toegankelijke schrijfstijl van Ruth Ware, de spannende onderliggende vragen en onderschat de wendingen ook zeker niet. Dus dit is absoluut geen zwak boek van Ruth Ware, maar ze heeft me weleens meer overtuigd.
Wie is jouw favoriete thrillerauteur en vooral waarom? Ik hoor het graag in de reacties hieronder. Wie weet haal ik er nog wel een hele goede tip uit en die is altijd welkom.
