Het huis zonder einde – Daniëlle Bakhuis

Leg je romans, thrillers en Young Adults even aan de kant, want vandaag heb ik een recensie van een ware jeugdhorror. Ben je benieuwd of het Daniëlle Bakhuis opnieuw is gelukt om mij op dat puntje van de stoel te krijgen? Lees dan snel wat ik van ‘Het huis zonder einde’ vond.

‘Wat kijk je bang,’ zegt het meisje. ‘Je ziet eruit alsof je een geest ziet.’ Voor de derde keer vraag ik het en nu zonder te stotteren. ‘Wie ben jij?’ Ik kijk in haar donkere, lege oogkassen. Ze houdt haar hoofd schuin en schenkt me een lieve glimlach. ‘Je weet wie ik ben,’ zegt het meisje. Haar stem is slepend, alsof de woorden aan elkaar plakken. ‘Je hebt me drie keer opgeroepen.’ Iedereen in Westerdam weet het: het Woud van Westerdam moet je mijden zodra het donker is. ’s Nachts schijnen er vreemde, onverklaarbare dingen te gebeuren. Maar wanneer Samira en haar vrienden met Halloween de unieke kans krijgen om in het verlaten landhuis te kijken, wint de nieuwsgierigheid het van de angst. Ze zijn gewaarschuwd: wie te lang in het huis blijft, begint dingen te zien die er niet zijn…

Best of YA ~ oktober 2020 ~ 136 pagina’s ~ ISBN: 9789000374830 

Samira, Karlijn en Mert gaan met het zweet in hun handen de ultieme uitdaging aan: ze bezoeken tijdens Halloween het mysterieuze en verlaten landhuis. Niemand weet wat zich daar afspeelt, alleen dat het door de lokale bevolking flink wordt afgeraden om het Woud te bezoeken. ’s Nachts zouden er vreemde en onverklaarbare dingen te gebeuren wat dit natuurlijk de ultieme plek maakt voor stiekeme feestgangers. Bij hun aankomst is al duidelijk dat er niemand ze dan ook wat gaat vertellen behalve: ‘als je te lang in het huis blijft, zul je dingen gaan zien er die niet zijn’. De telefoontjes worden ingeleverd en met een flinke duw en een stopwatch in haar hand wordt Samira er uiteindelijk ingegooid. Maar ze had nooit kunnen verwachten wat ze daar tegen zou komen. Van enge poppen, mysterieuze pilletjes tot een eng meisje dat beweert Bloody Mary te zijn. Weet Samira binnen de aangegeven 15 minuten de uitgang te vinden of zal ze voor eeuwig lijden in dit huis zonder einde? Dat is natuurlijk de belangrijkste vraag.

Ik heb dit boek gekregen van de uitgeverij. Dit beïnvloedt mijn mening niet.

Wat een boek!

Daniëlle Bakhuis wist mij vorig jaar met haar jeugdhorror ‘Clowsnacht’ oprecht bang te maken. Ik snapte daarvoor de angst voor clowns niet, maar die enge poppen in dat boek hadden het direct voor elkaar. Ik kon daarom ook niet wachten om hopelijk opnieuw zo’n ervaring te krijgen door haar nieuwste boek ‘Het huis zonder einde’. Of dat is gelukt? Meer dan zelfs! Sommige boeken zetten je als lezer op het puntje van je stoel, maar bij ‘Het huis zonder einde’ gleed ik zelfs daar vanaf. Wat een boek! Ik leefde zo mee met Samira die dat huis binnen gaat. Net als haar weet je namelijk totaal niet wat er staat te gebeuren en wat nu echt is en wat niet. Kamer voor kamer bouwt de spanning zich op en het is nog maar de vraag hoe en óf ze hier daadwerkelijk uit gaat komen. Is er namelijk wel een deur die naar de uitgang leidt? Serieus, dit mag dan een horror voor de ‘jeugd’ zijn, maar ze heeft mij – als vierentwintig jarige – ook letterlijk en figuurlijk de stuipen op het lijf gejaagd.

Ik kruip dieper weg in mijn jas en houd Karlijn steviger vast. Ik weet zeker dat ik zou verdwalen als ik de weg in mijn eentje zou moeten terugvinden. ‘AAAAAAWH!” Met een knal beuk ik tegen Karlijns rug op. Het volgende moment smak ik op de grond. Kleine takjes prikken venijnig in mijn handpalmen.

Horror in je hoofd

Ik denk dat we allemaal weleens van Bloody Mary hebben gehoord (en dan bedoel ik niet het drankje) of de urban legend van de bezeten begraafplaats, maar dat blijven dan ‘gewoon’ verhalen. In dit boek komen ze tot leven en dat maakt dit boek gewoon een echte page turner. Daniëlle speelt er op zo’n geniale manier mee en geeft er een draai aan die je niet zo snel verwacht.  Of je het nu wil of niet, maar ook na het lezen heb je dit nog in je hoofd. Wedden dat jij niet zomaar een snoepje in je mond doet en nog eens om je heen kijkt als je langs een begraafplaats komt? ‘Het huis zonder einde’ gaat met je spelen, je gaat erover nadenken en het is de vraag: slaap je er ook minder om? Ik had er gelukkig geen dromen over, maar ik kan me best voorstellen dat een iets jonger publiek dat wel heeft. Let daar dus maar goed op! Daniëlle weet namelijk alles zo levensecht (en toegankelijk) te beschrijven dat je er hoe dan ook in gaat geloven.

Kleine inzakking

Wel moet ik eerlijk toegeven dat er een kleine inzakking in dit verhaal zat. Ik wil niet teveel spoilers geven over het verloop van het verhaal, maar daarmee bedoel ik meer te zeggen dat je als lezer denkt dat het klaar. Het is – tot op zekere hoogte – opgelost, maar je ziet ook dat er nog wat pagina’s zijn. Wat kan daar nog gebeuren? De spanning neemt dan wel wat af, aangezien je denkt dat alles goed en wel is. Maar dat wordt zeker goed gemaakt met een wending die ik niet zag aankomen. Het einde maakte namelijk weer dat ik stukken terug wil lezen om te begrijpen wat ik nu daadwerkelijk heb gelezen. Ik kan er zelfs dagen na het lezen van dit boek nu nog niet helemaal mijn vinger erop leggen wat er nu precies is gebeurd, maar ergens past dat vagere einde wel een beetje bij het verhaal. Je weet namelijk nooit wat er nog rest na zulke intense momenten.

Er hangen zwarte plastic stroken in de deuropening, maar veel belangrijker: daarachter zie ik licht. Ik ben zo opgelucht, dat ik bijna de boodschap die op de deur verschijnt niet zie. Ongeduldig laat ik de woorden tot me doordringen: ‘Weet je zeker dat je verder wilt? Dit is de tweede en laatste waarschuwing. Hierna is er geen weg meer terug.’

Conclusie

‘Het huis zonder einde’ van Daniëlle Bakhuis leest als een trein, maar wel eentje die zomaar eens zou kunnen ontsporen. Eén ding is zeker: je weet namelijk nooit wat je in dit boek aantreft. Het voelt door de schrijfstijl van Daniëlle Bakhuis aan of je samen met Samira dat huis instapt en kamer voor kamer ontdekt wat er allemaal schuilgaat. Je wil gillen, om hulp roepen en hebt bijna de tranen in je ogen staan door de spanning in dit boek. De Of je nu jong of oud bent, dat maakt niet uit. Iedereen zal worden meegesleept en de pagina’s zullen voorbij vliegen. Tot het zekere moment dat je denkt dat het allemaal voorbij is. Maar is dat wel zo? Ik voelde het verhaal een beetje inzakken en legde het boek op dat moment ook iets vaker weg. Maar een verhaal is pas over als je ‘m echt kan dichtslaan of ‘m uit je gedachte kan wissen. En dat duurt toch nog wel even. Daniëlle Bakhuis weet er namelijk op het einde weer een wending aan te geven waar je mond van open valt. Wat een boek! Halloween 2020 mag dan voorbij zijn, maar wie van horror houdt, mag dit boek zeker niet missen.

Ben jij een horrorfan of sla je dit genre liever over? Laat het me weten in de comments hieronder. Ik kan in ieder geval nu al helemaal niet wachten tot een nieuw boek van Daniëlle. Wat een talent!