Langzaam maar zeker komen de beloofde recensies online, zoals vandaag! Ik las onlangs namelijk het spannende boek ‘Carmens Kookpunt’ van Carmen Prins. Vandaag lees je uitgebreid wat ik daarvan vond. Kijk je mee?
Ik ben Carmen Prins, foodvlogger en moeder van een tweeling. Mijn moeder, die op Terschelling woont, had me met klem gevraagd om deze voorjaarsvakantie naar haar toe te komen. Ze moest mij en mijn broer iets vertellen. Maar toen ik arriveerde bij mijn ouderlijk huis, was mijn moeder niet meer in leven. Haar dood is met allerlei geheimen omgeven en ik kan niet van het eiland weg voordat ik heb uitgedokterd wat er aan de hand is. Dit is mijn verhaal.
Crime Compagnie ~ 299 pagina’s ~ februari 2020 ~ ISBN: 9789461093998
De 35-jarige Carmen Prins vertrekt nietsvermoedend met haar twee zoontjes Mick en Luuk naar Terschelling als ze op de boot een bijzondere gast tegenkomt: haar eigen broer. Ze heeft hem vanwege een gebeurtenis in het verleden al zes jaar niet meer gezien en had niet verwacht dat hij ook naar het eiland zou komen. Blijkbaar vond haar moeder het nodig om hen allebei ergens over te spreken. Maar waarover? Dat antwoord blijft voor hen verborgen, want als ze daar aankomen, vinden ze hun bloedeigen moeder met een zak over haar hoofd en pillen om haar heen bij de verwarming liggen. Mede door het briefje met de tekst ‘Vergeef me’ trekt de politie al snel de conclusie dat hun moeder zelfmoord heeft gepleegd. Maar waarom? En waarom zou ze dat doen met de wetenschap dat haar kinderen en haar kleinkinderen haar dan zouden vinden? Carmen vertrouwt het niet helemaal en dat gevoel wordt alleen maar bevestigd wanneer de politie het lichaam van hun moeder maar niet wil vrijgeven. Wat is er echt gebeurd en wie weet hier vanaf? Carmen gaat op onderzoek uit.
Ik heb dit boek gekregen van de uitgeverij. Dit beïnvloedt mijn mening niet.
Uitje naar Terschelling
De laatste tijd ben ik wat kritischer geworden als het aankomt op welke thrillers ik wel én welke ik niet lees. Ik heb soms het gevoel dat boeken in dit genre erg veel op elkaar gaan lijken, dus er moet iets in de beschrijving zijn dat me aantrekt. Nou, dat was bij ‘Carmens Kookpunt’ van Carmen Prins wel het geval. Naast alle vraagtekens wat die moeder dan wilde vertellen en wat er met haar gebeurd is, vond ik het ook wel fascinerend dat een schrijfster (al dan niet onder pseudoniem) schrijft over een gebeurtenis dat blijkbaar uit haar eigen leven gegrepen is. Gelukkig komen al deze vraagstukken in een toegankelijk jasje aan bod. Het verhaal is namelijk prima geschreven en je waant je echt even op het winderige Terschelling waar Carmen en haar broer hun moeder voor dood aantreffen. Lang blijft voor de lezers de vraag of het hier nu gewoon om zelfmoord gaat (en waarom dan?) of dat er echt een moord is gepleegd. Als dat laatste het geval is, rijst natuurlijk de vraag: door wie dan en waarom? Er zijn dus zeker hier en daar wat draadjes die je geboeid houden, maar was het genoeg om mij volledig te overtuigen?
Achter ons klonk een kreet, gerinkel van brekend glas, een vloek en toen kindergehuil. Ik keek om. En opeens zag ik hem. Of eigenlijk moet ik zeggen: herkende ik hem, want hij was al eerder mijn blikveld gepasseerd. Onze blikken botsten, ik forceerde een glimlach. ‘Jongens, ik moet even ergens naartoe.’
Teveel afleiding
Helaas kan ik daar niet met volle overtuiging ‘ja’ op zeggen. Het boek heeft namelijk niet meer dan drie sterren van mij gekregen. En heel eerlijk: ik had gewoon meer van ‘Carmens Kookpunt’ verwacht. Ik hoopte met deze mysterieuze moordzaak op het puntje van mijn stoel te worden gezet of in ieder geval 300 pagina’s lang de onderhuidse spanning te voelen, maar helaas bleef dat beide uit. En dat komt – naar mijn idee – vooral omdat er teveel verteld wordt. Zo krijg je dingen te weten over de dood van haar moeder; haar gezinsleven (inclusief een allergie van een zoontje, die nergens meer wordt uitgewerkt); een vader met Alzheimer; de zaken met haar ex die later de kinderen opvangt; zeecontainers die aanspoelen en jutters die erop afgaan; een kookvlog (leuk, maar heel boeiend nu niet); een mysterieuze tiener die het leven van vooral Carmen zuur maakt door aan te pappen met haar vader; een broer die vastzat en zo kan ik nog wel even doorgaan. ‘Carmens Kookpunt’ mist focus, waardoor het afleidt van waar het echt om gaat: de dood van hun moeder.
Losse eindjes
Ik wil hiermee niet zeggen dat alle bij-onderwerpen slechts zijn; allesbehalve zelfs. Ik vind het origineel om te zien hoe Carmen haar passie voor koken inzet (door kookvlogs te maken en juist ook die verbinding met haar volgers te zoeken) en Alzheimer is altijd een onderwerp waar meer aandacht aan besteed mag worden. En daarnaast wordt vaders ook heel uitgebreid beschreven, waardoor je niets anders kan dan meeleven met hem. Maar het is voor dit boek in combinatie met alle andere dingen die niet van belang zijn teveel. Hierdoor kabbelt het verhaal wat mij betreft maar wat aan. Ik verwachtte spanning en juist het gevoel dat je meer wil weten over de moordzaak, maar helaas. Dat spanningslevel wordt in ‘Carmens kookpunt’ niet bereikt. Daardoor was de aantrekkingskracht om dit boek weg te leggen in plaats van op te pakken een stuk groter. Ik bleef natuurlijk wel doorlezen en de ontknoping was prima, maar toch merk je aan het einde teveel losse eindjes. Juist omdat er teveel wordt besproken.
Als de wind de andere kant op had geblazen, dan hadden we het misschien niet gehoord, maar de wind blies onze kant wel op. Ik zag niet wie het was, toen ik een mannenstem hoorde roepen. ‘Moordenaars zijn hier niet welkom.’
Conclusie
‘Carmens Kookpunt’ is het debuut van schrijfster Carmen Prins. Voor de eerste keer is het best een prima geschreven boek. Je waant je als lezer op Terschelling, leeft mee met het hoofdpersonage (en met haar vader Bert) en hoopt dat ze de antwoorden rondom haar moeders dood krijgt die ze zo nodig heeft. Ik had het boek – als ik alleen kijk naar hoe het is geschreven – snel uit kunnen hebben, maar helaas werd dat verstoord door iets wat mij op een gegeven moment teveel ging tegenstaan. Laat ik vooropstellen dat ik snap dat je zo’n verhaal over de mysterie rondom de dood van je moeder kunt verwerken in een thriller. De uitvoering laat wat mij betreft alleen te wensen over. ‘Kill your darlings’ zeggen ze vaak, maar hier had best nog een schrappoging overheen gekund. Er zijn teveel bij-verhaallijnen om de spanning over te brengen. Dat doet afbreuk: aan het verhaal, de wel sterke verhaallijnen en het leesplezier. En dat vind ik zo jammer. Ik had er meer van verwacht.
Heb jij dit boek ook gelezen? Laat dan vooral in de reacties weten hoe jij dit hebt ervaren. Meer mensen en meer meningen, dus laat van je horen. Ik ben heel benieuwd.
