Na de recensie van een boek vol romantiek mag ik ook weer eens een thriller recenseren! Dit weekend las ik ‘Drie uur’ van Rosamund Lupton uit en ik kan niet wachten om mijn mening te delen. Dus ben je benieuwd? Lees dan maar snel door.
Drie uur is 180 minuten of 10.800 seconden. Het kan een ochtend werken zijn, een bezoek aan het theater, een wandeling door een besneeuwd bos. Of een eeuwigheid wachten op nieuws, terwijl de seconden aftellen naar iets verschrikkelijks… Op een koude winterdag wordt een vooruitstrevende Engelse school opgeschrikt door een brute gijzeling. De dader heeft aangekondigd dat drie uur na het eerste schot een bloedbad zal volgen. Wie is hij? Is hij alleen? En waarom heeft hij het juist op deze school gemunt? Terwijl de angstaanjagende waarheid stukje bij beetje aan het licht komt, tikt de klok meedogenloos door…
Boekerij ~ 364 pagina’s ~ februari 2020 ~ ISBN: 9789022586228
Wanneer de jonge vluchteling Rafi samen met zijn vriendin Hannah door het bos huppelt, begint het te sneeuwen. Nu is daar niet zo veel mis mee, maar zijn kleine broertje Basi is na hun tocht uit Syrië doodsbang voor sneeuw. Om te voorkomen dat hij overspoeld wordt door zijn PTSS rent Rafi voor zijn leven naar de basisschool. Maar voordat hij daar aankomt, gebeurt er iets heftigs: er lijkt een bom af te gaan in het bos, vlakbij de school. Hoewel Rafi niet honderd procent zeker weet of hij wel op zijn eigen denkbeelden kan geloven vanwege zijn PTSS waarschuwt hij de directeur nadat hij zijn broertje heeft geholpen. Ze willen hem niet direct geloven, maar na flink wat aandringen besluit de directeur code oranje af te geven. De leerlingen worden gewaarschuwd, de deuren gaan op slot en de basisschoolleerlingen vluchten met hun leraren naar het strand. Mocht het dan niets zijn, zien ze het vanzelf wel weer. Maar Rafi had gelijk! In de drie uren die volgen, zitten de kinderen en leraren opgesloten in hun eigen ruimte: van de bibliotheek waar de deur wordt gebarricadeerd met alle boeken die er zijn terwijl er iemand vecht voor zijn leven, in de Engelse les proberen ze met gedichten te tijd te doden tot het theater, waar de repetities van MacBeth gewoon doorgaan. Ondertussen probeert de politie er buiten alles aan te doen om de daders tot rede te brengen, maar zijn ze wel op tijd?
Ik heb dit boek gekregen van de uitgeverij. Dit beïnvloedt mijn mening niet.
Levendig geschreven
Ik moet eerlijk bekennen dat ‘Drie uur’ van Rosamund Lupton al vanaf februari in mijn kast staat, maar dat ik nog altijd niet de kans heb gewaagd om dit boek te lezen. Tot nu! Ik moest weten of het spannende van de beschrijving – wat mijn aandacht in eerste instantie had getrokken – ook in het boek zat. Dat kan ik je gelukkig nu uitgebreid vertellen. Vanaf het begin tot ergens in het midden voel je zeker een bepaalde mate van onderhuidse spanning die je doet huiveren: diverse mensen zitten vast op diverse plekken in de school in afwachting van de schutter(s). Wat gaan ze doen, met hoeveel zijn ze, wie zijn er veilig en blijft het bij dat ene schot of gaat er meer gebeuren? Je waant je op school, leeft met de leerlingen mee (tot zover je kan) en krijgt bijna de rillingen als je beseft dat dit in het dagelijkse leven zo makkelijk kan gebeuren. En dat is ook tevens de kracht van ‘Drie uur’: het realistische. Het is allemaal heel levendig geschreven en ergens blijf je constant die dreiging voelen. Misschien wel juist omdat je niet weet wat de daders van plan zijn. Het lijkt bijna of ze alleen maar wat rondlopen en niet worden tegengehouden door de politie. Met tweets, krantenkoppen, berichtjes heen en weer en telefoongesprekken spat de angst van de leerlingen en docenten van de pagina’s.
‘Er is een explosie geweest in het bos, dicht bij het pad,’ zei hij zo volwassen en kalm als hij kon. ‘Wil je zeggen dat het een soort bom was?’ vroeg mevrouw Kowalski, maar ze maakte zich zorgen om hem, niet om een bom; ze geloofde hem niet. ‘Het zullen wel rotjes zijn geweest of zoiets,’ zei meneer Lorrimer. ‘Iemand die aan het kloten was.’
Opgerekte spanningsboog
De auteur wisselt heel vaak van perspectief. Dan lees je weer over Rafi die de eerste was die de school heeft gealarmeerd over de knal in het bos; dan word je weer meegesleept naar de bibliotheek waar leerling Hannah het eerste slachtoffer zo goed mogelijk probeert te helpen totdat er een ambulance kan komen terwijl ze ondertussen de voetstappen van de dader heen en weer hoort lopen. Tot slot sta je bijna letterlijk in het theater waar docent Daphne in tweestrijd is: moet ze doorgaan met de repetitie van MacBeth of moet ze wachten tot dit allemaal voorbij is? Het houdt het boek wel op gang, maar een spanningsboog kan op een gegeven moment ook iets teveel uitgerekt worden. En ik moet eerlijk bekennen dat dit een beetje met dit boek gebeurde. Op een gegeven moment ben je toe aan wat actie, maar op wat verrassende ontwikkelingen na blijft dat uit. En dan duurt ‘Drie uur’ net iets te lang om je aandacht vast te houden. Gelukkig maar voor de leerlingen, maar het blijft maar bij één schot op het begin van de dag. Voor de rest zitten de leerlingen vast: vast in hun ruimtes, hun denkbeelden en hun angst. Maar de daders? Daar lees je helemaal niets uit.
Menselijkheid
Ik denk dat die spanningsboog nog wat sterker gekund had als je ook vanuit de dader(s) leest. Wat doet die persoon op de gang, wat denkt hij of zij en wat is zijn bedoeling? Op een gegeven moment probeert de politie er wel achter te komen – door nummers na te trekken en de kentekens te scannen – wie erachter zitten en als ze later de laptops checken ook wat hun bedoeling precies was. Maar het had nog ‘leuker’ geweest als we het uit hun mond hadden gehoord. Dat had het boek direct nog wat spanning en sensatie opgeleverd. Al weet ik ook dat je in het echte leven in zo’n situatie ook niet precies weet wat de daders denken (al helemaal niet als ze geradicaliseerd zijn en er met de daders niet te praten valt). Dat betekent echter niet dat het einde slecht is of verwarrend. Zeker niet. Alle lijntjes worden goed afgemaakt en je krijgt de antwoorden die je nodig hebt. Ondanks de heftige acties (en het gebrek aan een perspectief van de dader) wordt het door bepaalde personages nog wel echt menselijk. Je leert het mens achter de dader kennen en dat geeft dit boek een hele andere wending. Dat maakt het goed dat de echte ontknoping niet meer enorm verrassend is (op één klein dingetje na). Al met al dus zeker een prima thriller ondanks de punten die ik had!
Een schot. Het geluid doorkliefde de ijzige lucht. De politiewagen was uitgeweken naar de berm en draaide stationair. Hij herinnerde zich niet dat hij op zijn knieën was gevallen. Daarom kroop hij naar de lage muur aan een kant van het gazon en dook eronder weg. Hij dacht dat het schot uit het bos was gekomen, ergens bij het poorthuis.
Conclusie
‘Drie uur’ van Rosamund Lupton heeft een onderhuidse spanning die niet te negeren valt. Vanaf het begin waan je je in het bos en de school en waarschuw je samen met Rafi de basisschool. Je kunt als lezer alleen maar hopen dat de plannen die de dader(s) hebben niet tot uitvoering worden gebracht. Je wilt het liefst zelfs in dit boek stappen om de heldhaftige, lieve en angstige kinderen te redden van het lot. Tot zover is er echt helemaal niets mis met dit boek en had ik ‘Drie uur’ als het zeg 50 tot 100 pagina’s korter was geweest misschien wel beoordeeld met vier sterren. Helaas blijft het nu bij drie. Vooral omdat de spanningsboog naar mijn gevoel net iets te lang werd opgerekt om mijn aandacht vast te houden. Op een gegeven moment weet je wel dat MacBeth doorgaat, dat de kinderen in de bibliotheek bang worden van de voetstappen en dat die arme adjunct directeur alles alleen moet doen. Ik wil actie! Dat komt er gelukkig wel, maar net iets te laat om nog overtuigend te zijn. Dat betekent echter niet dat ‘Drie uur’ slecht te noemen is, zeker niet. Alles wordt goed uitgewerkt en het einde is misschien niet verrassend maar wel realistisch en acceptabel. Schrijf ‘m dus zeker niet af alleen op basis van de langdradigheid.
Heb jij al weleens een boek van Rosamund Lupton gelezen? Ik ben misschien niet mega-enthousiast, maar dat betekent niet dat ik nooit meer een boek van deze auteur zou oppakken. Laat vooral weten als je nog een aanrader hebt.
