Er mogen dan in juli flink wat heerlijke romans uitkomen, maar de thrillerliefhebbers laat ik ook niet in de steek. Ik las onlangs het spannende boek ‘Dicht bij jou’ van Karen Cleveland (uiteraard niet te verwarren met ‘Dicht bij jou’ van Jojo Moyes). Ben je benieuwd wat ik daarvan vond? Lees dan snel verder.
Een rare sensatie maakt zich van me meester: een gevoel dat ik de persoon die voor me staat niet ken, ook al betekent hij meer voor me dan wie ook. Je gaat de slaapkamer van je zoon binnen. Het is een rotzooi, zoals altijd. Je ruimt wat vieze borden op, pakt wat kleren van de grond en doet de kast open om ze terug te hangen. En dan zie je het. Iets dat je zo schokt dat het bijna niet echt bij je binnenkomt. Je realiseert je iets verschrikkelijks. Je eigen zoon is gevaarlijk.
A.W. Bruna ~ 384 pagina’s ~ januari 2020 ~ ISBN: 9789400511590
Stephanie Maddox ruimt nietsvermoedend de was van haar 17-jarige zoon Zachary op als ze een papieren zak in zijn kledingkast tegenkomt. Ze weet direct dat het foute boel is: er zit een (geladen) pistool in. Alleen waarom heeft hij er één? Plus welke geheimen houdt hij nog meer voor haar verborgen? Zachary zegt van niets te weten, maar het is te toevallig dat precies op dat moment de politie hem op het oog heeft. Hij wordt verdacht van mogelijke betrokkenheid bij een anarchistische groepering die een aanslag plant, omdat er vanuit hun IP-adres en op Zacharys naam een e-mail is gestuurd om deel te nemen. De vraag is: Kent Stephanie haar 17-jarige zoon wel echt of is ze ergens in zijn leven de band met hem verloren? Stephanie wil – net als alle ouders in diezelfde situatie – koste wat het kost haar zoons onschuld bewijzen. Kun je alleen wel iets bewijzen dat misschien helemaal niet waar is?
Ik heb dit boek gekregen van de uitgeverij. Dit beïnvloedt mijn mening niet.
Enorm nieuwsgierig
Direct na het lezen van de beschrijving van ‘Dicht bij jou’ van Karen Cleveland rinkelde ergens in mij de alarmbellen. Laat ik het zo zeggen: ik raakte geïntrigeerd door de verhaallijn. Wat vindt Stephanie, hoe gevaarlijk is Zachary nu echt en wat staat er nu meer te gebeuren? De vraagtekens stapelden zich op en toen had ik nog geen woord gelezen. Ik ben blij te kunnen vertellen dat deze spanning ook aanwezig is in het verhaal zelf. Je voelt gewoon helemaal mee met Stephanie, die eerst het pistool vindt, vervolgens door een collega wordt geattendeerd dat haar zoon wordt verdacht van bepaalde praktijken om vervolgens in een soort achtbaan te worden gezet van allerlei gevoelens. Je voelt haar twijfels, haar angst en haar onmacht. Net als Steph wil je zo graag geloven dat hij onschuldig is, maar kan dat wel? De bewijzen stapelen zich op, dus de kans is klein. En op een gegeven moment is de druk zo hoog dat je het zelf ook even niet meer weet!
Boven op een van de stapels ligt iets. Een bruine papieren zak, zoals voor fastfood, of kleiner misschien, van het type waarin ik ooit zijn lunch heb verpakt, in het jaar waarin hij geen broodtrommel mee wilde. Hij is naar achteren geschoven, ligt bijna tegen de muur, bijna uit het zicht. Ik buig om hem beter te kunnen zien.
Verrassende wending
Totdat ‘Dicht bij jou’ – en vrij vroeg nog eigenlijk – een bepaalde twist maakt. Ik kan er weinig over zeggen zonder spoilers te geven, maar de vraag verandert. Het is van ondergeschikt belang of Zachary schuldig is of niet, want de focus komt ergens anders te liggen. Het verhaal focust zich dan namelijk vooral op wat er aan de hand is. En dat heeft allemaal te maken met Russische praktijken, machtsmisbruik, een anarchistische groepering die een aanslag plant en mannen in de top die moeten vrezen voor hun leven. Als ik van tevoren alleen hierover had gelezen, had het goed mogelijk geweest dat ik dit boek had overgeslagen. Het zijn namelijk niet de thema’s waar ik de voorkeur aan zou geven. Alleen juist door de schuld of onschuld van de zoon gaf ik dit boek een kans. Achteraf ben ik daar best blij om. Karen Cleveland heeft mij namelijk vooral met haar schrijfstijl weten te verrassen. Naast de snelheid die ze meegeeft, zijn de hoofdstukken heerlijk kort. Je kunt je dus wel voorstellen dat ik dit boek in korte tijd alweer uit had.
Rommelig slot
Over het einde heb ik gemengde gevoelens. Er zitten hier en daar verrassende elementen in en spannende wendingen, maar overtuigd ben ik net niet. Ik vond het namelijk over het algemeen een beetje een rommeltje. Het kan uiteraard aan mij liggen, maar ik moest op het einde een aantal pagina’s vaker lezen. Ik snapte gewoon niet wat ik nu las. Ik durf je daarom ook na het lezen niet direct te vertellen wie nu schuldig was en wie niet. Was dit direct een afknapper? Nee, dat ook weer niet. Ik heb er nog altijd van genoten om eens weer ouderwets meegesleurd te worden door een heerlijke thriller! Plus de verhaallijn waar het om draait – de moeder-zoon-band – was krachtig genoeg. Aan de ene kant voel je met Stephanie mee als ze erachter komt dat de band met haar zoon veranderd is, maar aan de andere kant wil je haar soms ook door elkaar schudden. Haar moeder heeft namelijk gelijk wanneer ze opmerkt dat Steph haar zoon in de steek heeft gelaten door haar werk. En dat allemaal omdat ze haar verleden niet kon accepteren. Daarom is het mooi om al die twijfels, schuldgevoelens, maar ook die liefde van de één naar de ander te voelen in ‘Dicht bij jou’.
‘Zachary, ik moet met je praten.’ Hij kijkt me aan, met een uitgestreken gezicht. Wacht tot ik verderga. ‘Waarover, mam?’ vraagt hij ten slotte. ‘Wat denk je?’ Ik hoor het sarcasme in mijn stem. Ik ben zo ongerust en band dat ik niet kan nadenken. Weer een pauze. Hij kijkt me angstig aan. Achterdochtig bijna. Hij heeft de ogen van zijn vader.
Conclusie
‘Dicht bij jou’ van Karen Cleveland brengt een achtbaan aan gevoelens te weeg. Door de ogen van hoofdpersonage Stephanie voel je verbazing wanneer ze het pistool in de kamer van haar zoon vindt, twijfel omdat ze niet weet wie ze moet geloven en vooral onmacht. Stephanie weet dat de politie haar zoon in de gaten houdt, maar zij wil – zoals een goede moeder betaamt – geloven in zijn onschuld. En ze gaat ver om dat te bewijzen. Je wil daar als lezer echt wel in meegaan, maar de bewijzen tegen hem stapelen zich op en eigenlijk weet je daardoor zelf niet meer wat je nu moet denken.. Je kunt je wel voorstellen dat door de intrige die ik voelde bij dit verhaal in combinatie met de toegankelijke schrijfstijl van Karen plus korte hoofdstukken ik dit boek binnen no time alweer uit had. Ik moest gewoon weten hoe het afliep. Een bepaalde wending – die al vrij vroeg in het verhaal zat – gaf dit verhaal een hele andere lading dan ik had verwacht en die niet helemaal passend is bij mijn leesvoorkeuren, maar ik ben alsnog blij dat ik ‘Dicht bij jou’ een kans heb gegeven. Het einde had wat sterker geweest als het niet zo’n rommeltje was, maar al met al ben ik tevreden.
Juni 2020 was ‘de maand van het spannende boek’. Heb jij op de valreep nog een spannende tips voor de lezers van deze recensie? Laat het dan gerust achter in de comments hieronder.
