Het is tijd om één voor één de boeken te bespreken die ik las tijdens de ‘7 boeken in 7’-challenge! Op maandag begon ik met goede moed aan ‘Zij ging dood en ik bleef leven’ van Mary Crockett. Alleen bleef dat goede gevoel? Dat lees je hieronder.
Ik was een van de vijf. De vijf meisjes die Kyle die dag appte. De meisjes die het geweest hadden kunnen zijn. Jamie was de enige die antwoordde. En nu is ze er niet meer. Een jaar geleden ben ik ternauwernood aan de dood ontsnapt. Als ik met Kyle had afgesproken, had míjn gezicht op de herdenkingsposters gestaan. Maar ik leef nog. Ik kan dansen, verliefd worden, nadenken over de toekomst. En Jamie niet. Hoe moet ik verder leven, nu ik weet dat ík het had kunnen zijn? En hoe kan ik nu uitgerekend verliefd zijn op Jamies vriendje Charlie?
Uitgeverij Young & Awesome ~ 328 pagina’s ~ februari 2020 ~ ISBN: 9789025877231
Het had niet veel gescheeld of de ik-persoon had een jaar geleden gereageerd op het berichtje van Kyle om af te spreken. Bíjna, maar net voordat ze antwoordde kreeg ze een berichtje van haar toenmalige vriendje. En precies dat moment heeft haar leven gered. Kyle bleek namelijk naar vijf diverse meisjes een berichtje te hebben gestuurd: vier meiden negeerden hem, Jamie reageerde én zij is nu dood. Bruut vermoord en dat alleen maar omdat hij wilde ontsnappen met haar auto. Sinds de ik-persoon weet dat zij het had kunnen zijn die op alle herdenkingsposters had kunnen staan, voelt ze zich verscheurd, schuldig en helemaal niet blij. ‘Hoe moet ik verder met leven, nu ik weet dat ik het had kunnen zijn?’ Met die vraag in haar hoofd staat ze iedere dag op wetende dat ze binnenkort moet getuigen in de rechtszaak. Alleen het ik-personage heeft nog iets wat haar twijfels doet aanwakkeren: waarom moet ze per se verliefd zijn op Jamies vriendje Charlie? Ook hij wordt verscheurd door twijfel: op het moment dat Jamie hem het hardst nodig had, was hij er niet om haar te beschermen. Kunnen ze ondanks al hun schuldgevoelens en verdriet elkaar vinden of hebben ze te maken met een enorm verkeerde timing?
Ik heb dit boek gekregen van de uitgeverij. Dit beïnvloedt mijn mening niet.
Een enorme warboel
Er was iets in de beschrijving van ‘Zij ging dood en ik bleef leven’ van Mary Crockett dat mij aantrok om dit boek te willen lezen. Het was een combinatie van de spanning (wat is er precies gebeurd met Jamie?), de schuldgevoelens en de invloed die de gevoelens voor Charlie (Jamies vriendje) hebben, die mij nieuwsgierig maakte naar dit verhaal. Nu weet ik dat ik soms enorm onder de indruk ben van de boeken van Young & Awesome (zoals Donkerblauwe woorden bijv.), maar dat ik bij sommige boeken mijn wenkbrauwen frons (als ‘Dit is allemaal waar’). Het zit er eigenlijk nooit tussenin en dat is bij dit boek ook weer duidelijk. Ik noemde ‘Zij ging dood en ik bleef leven’ halverwege namelijk niets voor niets een ‘raar boek’. Het leek er namelijk op alsof de auteur het globale idee van de schuldgevoelens, de moord en de personages in haar hoofd had, maar niet wist hoe ze het precies voor elkaar moest krijgen. Daardoor werd het een warboel: er leek geen richting in te zitten waardoor er onderwerpen werden aangestipt, maar niet werden uitgewerkt. Ik wilde bijna om de routekaart vragen. Waar wilde de auteur naartoe en wist ze dat zelf wel? Ik twijfel er een beetje over.
Terwijl hij haar verstikte. Terwijl hij haar in het tafelkleed wikkelde. Op haar hoofd stompte. Was ik. Was ik levend en wel in de vochtige kelderlucht, met Sanders zweet en dennengeur op mijn huid. Ik was aan het kussen, aan het knabbelen, dacht aan die scène uit een oude tijdreisfilm die ik ooit had gezien, waarin een gast rommelt met het verleden en de gezinsfoto in zijn portefeuille.
Geen band met het hoofdkarakter
Ik ben niet iemand die zomaar een boek niet uitleest, maar heel eerlijk? Ik kan me voorstellen als je dit boek op het begin aan de kant legt. Dat komt ook omdat de schrijfstijl soms wat poëtisch is, maar dan weer plots recht voor zijn raap. Opnieuw: weinig richting en vaag én als klap op de vuurpijl: een vlak hoofdpersonage. Je gaat begrijpen dat ze zich schuldig voelt, dat ze gevoelens heeft voor Charlie en dat ze zich – ondanks dat Kyle achter slot en grendel zit – nog steeds niet echt veilig voelt. Ook kijkt ze tegen de naderende rechtszaak op net als haar beste vriendin Lindsey. Allemaal leuk en aardig, maar wie is dit ik-personage nu echt en waarom krijgen we geen naam te horen? Dit maakt het moeilijk om een band met haar op te bouwen. Achteraf wil ik niet zeggen dat ik blij ben dat ik heb doorgezet, maar het trekt wel iets bij. Laat ik het zo zeggen: je gaat het hoofdpersonage en haar keuzes iets meer begrijpen én kan meeleven. Inleven is echter een ander verhaal.
Traumaverwerking
Het laatste gedeelte las ik logischerwijs dan ook een stuk sneller uit dan het eerste gedeelte. Ik had verwacht dat ik dit boek binnen een paar uurtjes wel kon uitlezen – en dat had prima gekund als ik echt een band zou hebben met het verhaal – maar dat gebeurde helaas niet. Begrijp me overigens niet verkeerd: ik vind het mooi dat er voor dit vaak jonge publiek is geschreven over de verwerking (en gevolgen) van een trauma. Dat gaat niet na een paar dagen, weken of maanden voorbij: een trauma kan je soms wel je hele leven achtervolgen én iedereen gaat er anders mee om. Zo besluit het hoofdpersonage om Kyle op een gegeven moment te vergeven. Dit doet ze niet voor hem, maar voor zichzelf. Charlie kan dat niet begrijpen, maar zo zie je dus maar: iedereen is daar verschillend in. Ik vind het mooi als het verhaal zich hier meer op had gefocust en minder van de hak op de tak was gegaan. Wie weet had ik dan overtuigend kunnen zeggen: lees ‘Zij ging dood en ik bleef leven’. Helaas ontbrak die overtuiging bij mij zelf misschien wel het meest.
Ik leefde en er was niemand die míj schopte. Niemand die mijn hals dichtkneep tot mijn keel rauw en ademloos was en tot het braaksel dat uit mijn maag omhoogschoot door mijn slokdarm terug sijpelde omdat het nergens anders naartoe kon. Ik leefde en streelde Sanders schouders, streelde hem over zijn gespierde borst. Ik leefde en ademde hete lucht in zijn hals.
Conclusie
‘Zij ging dood en ik bleef leven’ van Mary Crockett heeft me helaas niet weten te overtuigen. Ik vond het begin enorm van de hak op de tak gaan, waardoor ik niet helemaal mijn vinger kon leggen wat de auteur mij precies wilde vertellen. De hoofdstukken zijn aan de korte kant – wat ik altijd fijn vind – maar iedere keer werd je weer meegenomen naar een hele andere situatie. En dacht ik alleen maar: wat komt er nu dan weer? Het is dus dat er geen richting is en dat terwijl de basis helemaal niet zo verkeerd is. Het gaat over het verwerken van trauma’s (wat iedereen anders doet), schuldgevoelens die misschien niet terecht zijn maar wel aanwezig en hier en daar wat mysterie om de spanning erin te houden. ‘Zij ging dood en ik bleef leven’ is dus zeker geen slecht boek (en verbetert gaandeweg). Het was gewoon een combinatie van soms wat te poëtische zinnen die niet overkwamen, van de hak op de tak gaan en een vlak hoofdpersonage dat ervoor zorgden dat ik dit boek met slechts twee sterren heb beoordeeld. Overigens is het wel knap dat een auteur meer dan 300 pagina’s vult zonder het ik-personage een naam te geven. Voor het vormen van een band was het alleen minder praktisch.
Helaas was dit niet een al te positieve recensie, maar ik hoop wel dat ik duidelijkheid heb kunnen geven. Heb jij ‘Zij ging dood en ik bleef leven’ anders ervaren of wel hetzelfde? Laat het dan vooral achter in de reacties hieronder. Wie weet kunnen we het er over hebben!
