Dit jaar houd ik voor het eerst echt bij welke films en series ik heb gezien. Zo liet ik jullie in januari 2020 al in het kort weten wat ik van de films ‘Charlie’s Angels’, ‘April, May en June’, ‘Huisvrouwen bestaan niet’ en ‘Holiday in the wild’ vond. Benieuwd wat ik te zeggen heb over de films die ik in februari 2020 keek? Kijk dan snel verder.
To All The Boys: P.S. I Still Love You
Lara Jean is officieel Peters vriendin, dus zou alles perfect moeten zijn. Van hun relatie, de leuke dates tot aan de positieve reacties van hun omgeving. Maar gevoelens worden gecompliceerd als een oude vlam van Lara Jean opduikt. Hij heeft geen idee dat ze naar meer mensen brieven heeft gestuurd en dat ze nu een relatie heeft met Peter. En waarom zou ze hem dat vertellen?
Het is vast geen verrassing dat ik film – die in februari 2020 misschien wel het meest is gehypet – ‘To All The Boys: P.S. I Still Love You’ heb gekeken, de boekverfilming van dit boek van Jenny Han. En ik moet zeggen dat ik na het zien van de film een beetje hetzelfde gevoel overhoud als na het zien van de eerste film: lief, schattig, romantisch (en daardoor uiterst geschikt voor Valentijnsdag), maar net niet pakkend genoeg. Zoals ik tegen een vriendin zei: ‘lief, maar niet spectaculair’. Ik raakte afgeleid tijdens het kijken van deze film. En nee, niet door Noah Centineo, maar eerder door externe factoren. Hierdoor merkte ik dat er blijkbaar iets in de film was dat niet helemaal mijn ding was.
Ik zie uiteraard wel dat Lana Condor (Lara Jean) en Noah Centineo hun rol aantrekken alsof het een jas is en dat hun connectie er wel degelijk is. Maar daar is nieuwkomer John, die net als in de boeken ook behoorlijk wat indruk maakt: hij is grappig, heeft een zachte kant en hem sloot ik dus echt direct in mijn hart. Of Lara Jean ook voor hem koos of kiest voor haar liefde met Peter, ga ik natuurlijk niet zeggen. Maar ik had stiekem wel een voorkeur… Al zei ik dat in de vorige film ook over Josh, de ex van haar zus Margot. Over die laatste trouwens gesproken: jammer dat Margot slechts één scène voorkomt. Hopelijk wordt dat meer in de derde film, want ook al vond ik de film dan maar matig (en ben ik dus niemand in die meehypet) kijk ik er wel naar uit.
Een mysterieuze film
Ik ben in februari 2020 slechts eenmaal naar de bioscoop geweest! En dat was voor een bijzondere voorstelling: ik mocht als allereerste in Nederland (samen met een bioscoopzaal vol mensen) een nog niet verschenen film zien. Dit doet de organisatie eens in de zoveel tijd om de eerste reacties te peilen. Welke scènes zijn sterk en aan welke scènes kunnen nog bijgeschaafd worden? Je geeft dan als kijker ook na het zien van de film direct je mening in de vorm van een enquête. Leuk om deze eer te krijgen. Maar aangezien ik dus niet weet wat ik wel en wat ik niet mag zeggen, houd ik het voor nu even vaag. Wat ik wel kan zeggen: het is een Nederlandse film, de styling van de karakters is echt top en ik heb me prima vermaakt. De rest houd ik nog even voor mezelf… Spannend!
.@E3NN en ik zagen vanavond iets waar vele vrouwen en sommige mannen vast heel jaloers op zijn…. wacht maar tot september 🥰
— Judith (@judithblogtsolo) February 17, 2020
After
Tessa Young (Josephine Langford) is een leergierige studente, lieve dochter en een trouwe vriendin. Vol grote ambities voor haar toekomst begint ze aan haar eerste semester op de universiteit waar een hele nieuwe wereld voor haar open gaat. Maar haar kamergenoot Steph heeft hele andere plannen. Zij wil Tessa ook de andere kant van de universiteit laten ontdekken en neemt haar mee naar wilde feesten. In de vriendengroep van Steph ontmoet Tessa de mysterieuze Hardin Scott (Hero Fiennes Tiffin). Ze weet niet goed wat ze met zijn flirterige houding aan moet en is vastbesloten zich niet door hem te laten verleiden. Maar wanneer hij ook zijn kwetsbare kant aan haar laat zien valt ze toch voor hem en beginnen ze aan een stormachtige relatie. Hardin laat haar twijfelen aan alles wat ze dacht te weten over zichzelf en over het leven. Maar als blijkt dat hij een geheim met zich mee draagt dat hun liefde wel eens kapot zou kunnen maken groeit bij Tessa ook de twijfel over hun relatie. (Filmdepot.nl)
‘After’ stond al even op mijn lijstje: zowel om het eerste boek te lezen als om de film te bekijken. Dat eerste laat nog even op zich wachten, maar deze maand kwam – heel verrassend eigenlijk – de film op Netflix. En dat liet ik mij natuurlijk geen tweede keer zeggen. Er wordt veel gezegd en geschreven over de film. Zo zou het een jongere versie is van ‘Fifty Shades of Grey’ zijn. Nu heb ik die film nooit gezien, maar ik vermoed dat ‘After’ daarvoor te braaf is. Maar hoe dan ook, was dit wel de leukste film die ik in februari 2020 heb gezien.
Ik raakte betrokken bij het lot van Tessa, snap hoe ze valt voor de charmes van badboy Hardin (want zó knap) en voelde bij deze film weer even hoe de chemistry van twee acteurs een film echt kan versterken. Je moedigt ze als kijker aan om net dat stapje verder te gaan, hoopt dat ze samen eindigen en voelt gewoon helemaal hoe ze in elkaar opgaan. De enige reactie die ik na de film dan ook kon uitbrengen was: ik wil een tweede film, want het einde… Uiteraard wil ik geen spoilers weggeven, maar dit heeft gewoon een vervolg nodig. En gelukkig kunnen er nog heel wat boeken van Anna Todd verfilmd worden, dus kom maar op! De teaser van de tweede film is overigens ook al uit, dus bekijk hem snel hier.
Ik heb net ‘After’ gekeken. Ik wil deel 2…. NU! @IF_NL ❤😍😍
— Judith (@judithblogtsolo) February 19, 2020
All The Bright Places
Op de valreep van februari 2020 keek ik ‘All The Bright Places’ via Netflix. Opnieuw een boekverfilming, dit keer van het boek van Jennifer Niven. Deze film met in de hoofdrol Ellen Fanning en Justice Smith stond al op mijn lijstje – zo schreef ik eind december al en daarom zorgde ik er de eerste gelegenheid voor dat ik de film bekeek. Het is me trouwens niet gelukt om eerst het boek te lezen, maar stiekem vind ik dat ook niet erg. Ik weet namelijk nu al dat de film en het boek met elkaar verschillen. Dus dat wordt straks toch een andere belevenis. Genoeg daarover: wat vond ik van de film?
‘All the Bright Places’ heeft sterke momenten: als je merkt hoe diep Violet in een dip zit na het overlijden van haar zus, hoe Theodore haar weer een grote glimlach bezorgt, maar ook hoe hij langzaam wegkwijnt door zijn eigen problemen. Al blijkt dat laatste niet altijd even duidelijk naar voren te komen. Maar zo overtuigend als After was qua gevoel van de personages, hoe minder ik dat bij deze film voelde. Ik vind Elle Fanning wel degelijk een goede actrice, maar ik kon in deze film geen band met haar vormen. En eigenlijk geldt datzelfde voor haar tegenspeler Justice Smith: ik zou hem uiterst geschikt vinden voor een rol als gangmaker, maar de diepere laag voelde ik hier niet.
Dat maakte dat ik – net als bij ‘To All The Boys’ – niet lekker in het verhaal zat en werd afgeleid door andere dingen. Tot het einde. Het einde zag ik niet aankomen, was verbazingwekkend en zorgde dat de film memorabel werd. Wie weet moet ik de film nog een keer kijken om nu echt te zien of het qua gevoelens aan mij lag of aan de verfilming. Er zit namelijk wel degelijk iets interessants in dit verhaal, maar was het genoeg? Dat is de vraag.
Net All the Bright Places gezien. De film wist me niet alle momenten te boeien, maar de momenten die dat wel deden (inclusief DAT EINDE)… wow! 😍 Lees wel reacties dat de film niet helemaal klopt met het boek.
— Judith (@judithblogtsolo) February 29, 2020
Dit waren alweer de films die ik in februari 2020 heb gekeken. Maar naar welke films in maart kijk ik nu uit? Ik weet dat ‘De Belofte van Pisa’ en ‘Wat is dan liefde’ (samen met ‘F*ck de liefde, al heb ik die wel gezien) op Videoland komen en ik daar wel naar uitkijk en de bioscoopfilm Suriname staat ook nog wel op mijn lijstje. Laat vooral hieronder weten naar welke titel jij uitkijkt.
