Zomer in het Duincafé – Debbie Johnson

De regen mag dan druppel voor druppel naar beneden vallen, maar het is toch echt tijd voor zomerse boeken. Eerder las ik ‘Zomer in het Duincafé’ van Debbie Johnson en vandaag vertel ik je er alles over. Lees je mee?

In het Duincafé, gelegen op een winderige heuvel, wordt het heerlijkste eten geserveerd, zoals prachtig gebakken broden, kleurrijke salades en zorgvuldig bereide cupcakes. Voor zowel toeristen als locals is het bouwvallige café met uitzicht op het strand een baken van vrolijkheid, goed gezelschap en geborgenheid. Een plek als geen ander, een plek die vriendschap serveert en waar een hartelijk welkom altijd op de kaart staat. Voor Laura Walker, weduwe en moeder van Lizzy en Nate, is de beslissing om haar tienerkinderen uit hun vertrouwde omgeving weg te rukken en een hele zomer lang in een klein kustplaatsje in Dorset te gaan wonen, niet makkelijk. Haar besluit valt bepaald niet goed bij haar kinderen, en ook haar eigen ouders denken dat ze gek is geworden. Maar haar nieuwe baan in het café, en de mensen die ze daar ontmoet, geven Laura de mogelijkheid weer zichzelf te leren zijn – en heel misschien ook weer lief te hebben.

Boekerij ~ 368 pagina’s ~ april 2019 ~ ISBN: 9789022586198 

Laura Walker verloor jaren geleden haar hart aan haar jeugdliefde David. Ze trouwden vroeg en begonnen ook snel aan een gezin. Ze dachten dat ze samen nog hun hele leven voor zich hadden totdat David plots overleed aan een hartstilstand. Sinds dat moment staat ze er samen met haar twee puberkinderen Lizzy en Nate alleen voor. Na een heftige periode waarin ze moest bouwen op de steun van haar ouders, vindt ze het nu wel weer tijd worden om langzaam het leven op te pakken. Wanneer ze een bijzondere advertentie tegenkomt voor een kok in het Duincafé in Dorset, waarbij je echt niet de sterren van de hemel hoeft te koken en mag solliciteren aan de hand van een persoonlijke brief, trekt Laura voor het eerst sinds de dood van David de stoute schoenen aan. Wat ze alleen niet had verwacht, is dat zij ook daadwerkelijk wordt uitgekozen. Dat betekent dus dat ze samen met haar kinderen Manchester moet achterlaten om zes weken door te brengen in Dorset. Haar dochter Lizzy neemt dat haar alleen niet in dank af. Maar wat ze allemaal niet hadden kunnen voorspellen, is dat hun leven door deze keuze voorgoed verandert. Ze worden omarmd door de plaatselijke bevolking, voelen zich weer vrij en er is altijd wel iemand om even van gedachte te wisselen in het Duincafé. Is dit nu echt wat ze nodig hebben?

Ik heb dit boek geleend bij de bibliotheek.

Onder je huid kruipen

Sommige boeken lees je maar zal je ook snel weer vergeten, maar dat is hier absoluut niet aan de orde. ‘Zomer in het Duincafé’ van Debbie Johnson kruipt onder je huid en maakt diepe indruk. Vanaf de allereerste pagina waande ik mij in het leven van Laura en haar kinderen. Ik kon alleen maar hopen dat hun frisse start goed zou verlopen. Het is namelijk niet niets wat Laura, maar ook haar kinderen hebben meegemaakt. Zij verloor haar grote liefde en zij hun liefhebbende vader en nu moeten ze zich herpakken. Het breekt bijna je hart om daar aan te denken en je kunt alleen maar hopen dat ze weer iets van hun ‘oude’ zelf kunnen terugvinden. Hun reisje voor de zomer naar Dorset had daarom niet beter getimed kunnen worden, al weten ze dat op het begin zelf natuurlijk nog niet. Het voelt door de schrijfstijl van Debbie Johnson – of je samen met Laura, de creatieve Instagrammer Lizzy, de grappige Nate en hun lieve oude hond – dit avontuur met ze mag aangaan, samen met hen het café mag binnenstappen, omarmd mag worden door alle karakters die het café rijk is en zelf een hele nieuwe belevenis mag meemaken. En ik kan je vertellen: dit is een ervaring om nooit meer te vergeten.

Om eerlijk te zijn, is mijn hele leven een tikje chaotisch. Dat is het twee jaar geleden geworden, sinds David, mijn man, gestorven is. Hij was even oud als ik – ik ben nu vijfendertig – en hij was de liefde van mijn leven. Ik kan je geen romantisch verhaal vertellen over hoe we elkaar op een bruiloft hebben ontmoet of vrienden ons hebben gekoppeld (…). Onze blikken vonden elkaar namelijk in een drukke speeltuin toen we zeven jaar oud waren.

Eerdere kennismaking

Wie mijn blog al langer leest, weet misschien al dat ik eerder ‘Kerstmis in het Duincafé’ las. Na het lezen van dat boek wist ik direct: ik moet en zal ‘Zomer in het Duincafé’ lezen. Daar heb ik absoluut geen spijt van. De personages die tijdens mijn eerste kennismaking met het Duincafé en al zijn bezoekers nog wat op afstand bleven, heb ik nu omarmd. Iedereen heeft zo zijn eigenaardigheden (verbrande spek bij het ontbijt, iets meenemen voor je verloofde die er niet is en zo kunnen we nog wel even doorgaan), maar dit maakt het boek zo uniek. Je blijft namelijk niet hangen in het verdriet van Laura, Lizzy en Nate, maar gaat op avontuur. Geen moment of personage is hetzelfde en hun verhalen dus ook niet. Dit zorgt er voor dat je je geen moment verveelt als je dit boek openslaat. En toch is het geen overkill. Het is vooral heel realistisch (want: geen mens is hetzelfde) en dat maakt dit boek zo krachtig.

Koesteren

Ik weet dat tegenwoordig boeken die plaatsvinden in een winderig dorpje met personages die even moeten vluchten je bijna om de oren vliegen, maar dit boek heeft gewoon iets waardoor ik dit boek eerder zou aanraden dan bijvoorbeeld het onlangs verschenen ‘Het winkeltje in Cockleberry Bay’ (en de vervolgdelen). ‘Zomer in het Duincafé’ voelt namelijk niet of je een verhaal aan het lezen bent: het voelt als een avontuur. Het is allemaal zo levendig dat je je één voelt met de karakters en het dorp. En ja, ik moet bekennen: ik moest op het einde een traantje wegpinken. Dan weet je zeker dat je echt in het verhaal zat. En mede daarom – ondanks dat het makkelijk is door de schrijfstijl – wil je dit boek koesteren. Het was verleidelijk om dit boek snel uit te lezen, maar dat heb ik geprobeerd niet te doen. Het is maar goed dat er nog twee delen zijn verschenen, want ik wil meer! Wedden dat jij ook verslaafd raakt aan alle facetten die het Duincafé rijk is en alle personages (plus de oude en lieve hond van Laura) in je hart sluit?

Maar ik moet mezelf eraan herinneren hoeveel we hebben gehad. We hebben zielsveel van elkaar gehouden en zoveel gelachen en met elkaar gedeeld. En het was allemaal perfect, zelfs onze ruzies. Vooral onze ruzies – of tenminste, het goed maken erna.

Conclusie

‘Zomer in het Duincafé’ van Debbie Johnson heeft mijn hart gestolen! Ik waande mij met Laura en haar kinderen in Dorset, voelde mee met alle karakters die je stuk voor stuk in je hart sluit en kon alleen maar toejuichen als ik zag hoe Laura, Nate en Lizzy opleven in het Duincafé. Je weet waar ze vandaan komen en gunt ze dan ook met heel je hart die nieuwe start, al is het dan alleen maar voor de zomer. ‘Zomer in het Duincafé’ is echt een boek dat een grote glimlach en op het einde een kleine traan oplevert. Dat laatste is nog best bijzonder, want ik huil eigenlijk nooit bij boeken (op ‘Duet met jou’ na). ‘Zomer in het Duincafé’ liet me daardoor iets voelen dat ik nog niet vaak heb ervaren in een boek. Het voelt gewoon of je daar zelf rondloopt en mag toezien hoe ze daar stukje bij beetje opleven. Daar zorgt de prettige schrijfstijl van Debbie Johnson wel voor. Eigenlijk kan ik nog maar één ding zeggen: als je dit boek nog niet hebt gelezen, doe het! Het zal je niet teleurstellen.

Heb jij dit boek van Debbie Johnson al eens gelezen? Laat dan gerust hieronder weten wat jij ervan vond. Ik kan in ieder geval niet meer wachten tot ‘Thuis in het Duincafé’ verschijnt.