Zeik niet zo – Anouk Kemper, Lianne Marije Sanders, Suzette Hermsen

Zeik niet zo: het echte leven van de millennials (iemand die geboren is tussen 1980 en 2000)  is geschreven door drie journalisten Anouk Kemper, Lianne Marije Sanders en Suzette Hermsen. Over – je raadt het misschien al – hun echte leven. Benieuwd wat ik van dit boek vond? Je leest het in deze recensie.

Over millennials wordt van alles gezegd. We zouden maar verwend zijn. Niet kunnen omgaan met ook maar de kleinste tegenslag. Uber te laat? Huilen. Geen vast contract? Nog meer huilen. Dus gaan we onszelf maar zoeken in Azië, met geld van papa en mama. Toch? Helemaal niet, zeggen journalisten en medemillennials Anouk Kemper, Suzette Hermsen en Lianne Marije Sanders. Zij herkennen hun generatie niet in het aanstellerige beeld dat alsmaar wordt geschetst. Het leven van de millennial is namelijk niet zo ingewikkeld. Sterker nog, dat leven is soms gewoon saai (afvalstoffenheffingbelasting betalen), soms buitengewoon pijnlijk (dood en ander verlies), zo nu en dan fantastisch (seks, vakantie, drugs!), maar meestal gewoon prima (op tijd wakker worden, niemand beledigen).

Uitgeverij Brandt ~ 272 pagina’s ~ augustus 2017 ~ ISBN: 9789492037640

Het echte leven gaat zelfs bij een millennial niet over rozen. Banen liggen niet voor het oprapen en het werk is echt niet altijd leuk, liefdesleven zijn alleen maar lastig (of saai) en er gaan mensen om je heen dood. Maar gelukkig zijn er ook hoogtepunten te vinden op verschillende gebieden zoals vakanties en feestjes. De drie journalisten Lianne Marije Sanders, Suzette Hermsen en Anouk Kemper zijn in de pen gekropen op hun echte leven te beschrijven. Op een herkenbare, ontroerende en soms hele grappige manier. Met als motto ‘Zeik niet zo’, wat tevens een verwijzing is voor al die mensen die millennials maar zeurderige personen vinden bij wie alles komt aanwaaien en die alleen lui op hun bed liggen. Deze drie journalisten zijn het daar niet mee eens – millennials creëren hun eigen banen als er even geen vaste banen zijn, klagen alleen als het echt even nodig is en gaan dan weer door met het leven. En geef ze eens ongelijk.

Ik heb dit boek gekregen van de uitgeverij. Dit beïnvloedt mijn mening niet.

Totaal geen spijt

Zeik niet zo: het echte leven van de millennial schepte van tevoren geen hele hoge verwachtingen. Maar doordat ik het boek steeds vaker voorbij zag komen (onder andere bij de positieve recensie van Paula) en doordat ik toch ook nog net een millennial ben – geboren in 1996 – was ik toch nieuwsgierig. En ik ben blij dat ik dit boek heb gelezen, want wat schrijven deze drie journalisten Lianne, Suzette en Anouk fijn! Ze nemen je echt mee naar hun persoonlijke levens, gênante momenten en soms herkenbare situaties. Met een grote diversiteit aan onderwerpen goed verdeeld onder meerdere categorieën zoals Dealen met jezelf, Love (actually), Geld, Aan de arbeid en Let’s get digital. Allemaal heel overzichtelijk door middel van de inhoudsopgave aan het begin.

Laat je niet misleiden door de titel van het boek. Wij zeiken wat af. Onze appgroep heet niet voor niets ‘Zeikers’. Zo klaagt Lianne regelmatig over dat ‘gehorige kuthuis’ waar ze woont, heeft Suzette een grove hekel aan haar te kleine supermarkt en vindt Anouk het elke keer weer schandalig als ze €2,75 voor een cappuccino moet afrekenen. Zonder koekje! Dat haten we alle drie.

Herkenbaarheid

De kracht van Zeik niet zo zit hem in de eerlijkheid van Lianne Marije Sanders, Anouk Kemper en Suzette Hermsen. Ze maken diverse onderwerpen uit hun eigen leven bespreekbaar zoals rouwverwerking, van tandartsen tot doktoren die stukjes schrijven terwijl dat jouw baan is, drugsgebruik, zweten, praten als een kind van vijftien, daten, seks en samenwonen in een studentenhuis. Plus nog zoveel meer – voor ieder wat wils en zelfs voor elke millennial zit er wel iets herkenbaars in. Nu geldt dat in mijn geval niet voor alles – gelukkig maar. Hoewel ik vergeleken met de schrijvers nog een paar jaar jonger ben, dus er kan nog van alles in mijn leven in het verschiet liggen zoals alles op dategebied en het werken als (mogelijk) freelance journalist. Om sommige hoofdstukken moest ik echt hardop lachen en soms alleen een glimlach. Maar daar is ook alle ruimte voor – het is met genoeg zelfspot geschreven.

Verdrietige momenten

Maar ook de verdrietige momenten uit het leven van een millennial komen aan bod. Zo schrijven Anouk en Lianne over hun eetstoornis, terwijl Suzette laat weten daar tijdens haar middelbare schoolperiode helemaal niet mee bezig te zijn geweest. En weet Lianne de lezers te raken met haar brief aan haar (inmiddels vier jaar geleden) overleden vader. Door de diversiteit aan onderwerpen en de (voor het oog) makkelijke manier van schrijven van alle drie de dames vlogen de bladzijdes aan mij voorbij. Voor ik het weet, las ik ‘nog een hoofdstukje’ en kwam ik op het einde van het verhaal.  De journalisten wisselen elkaar af en op een gegeven moment had ik niets eens meer door (is wel aangegeven boven het hoofdstuk) vanuit wie ik nu las. Pluspunt, als drie journalisten toch niet veel afwijken qua schrijfstijl.

Toch denk ik dat je echt kun leren om je minder aan te trekken van wat een ander van je vindt en waardering in jezelf te vinden. Ontdekken dat je mag voelen wat je voelt en dat jouw keuzes, ook gewoon juist zijn. En dat je goed genoeg bent, zoals je bent. Hoe je dat precies doet? Geen idee. Volgens mij gewoon door ouder worden. Shit meemaken. – Lianne

Conclusie

Zeik niet zo: het echte leven van de millennial is een must read, geschreven door drie veelbelovende journalisten. Het leven gaat niet over rozen. Dat weet iedereen. Maar soms moet je gewoon eens terugkijken en lachen om de gekke momenten en stilstaan bij de moeilijke momenten. Dit boek deed mij beseffen dat je echt niet de enige bent die kriebels krijgt van taalfouten, soms zweet als een otter, iedereen een carrière heeft en ik maar stukjes schrijf en zelfs als twintiger/dertig een hoop mankementen kunt hebben. Heerlijk herkenbaar, een prettige openheid en grappig. Zeik niet zo: het echte leven van de millennial leest net alsof je drie dagboeken van vriendinnen mag openslaan (met toestemming). De hoofdstukken zijn kort en wisselen af per perspectief. Terwijl het op een gegeven moment bijna niet meer opvalt vanuit wie je nu precies lees. Niet gek ook dat ik dit boek binnen een dag alweer kon dichtslaan. En ik totaal geen spijt heb dat ik dit boek in huis heb.

Een recensie van een non-fictie boek, maar Zeik niet zo is op zo’n heerlijke manier geschreven dat je het amper merkt. Wat is het laatste non-fictie boek dat jij hebt opengeslagen en wat heb je ervan geleerd? Laat het weten in de comments.