Het is vrijdag en je weet (hopelijk) wat dat betekent: een nieuwe blogpost! Vandaag recenseer ik ‘Waterland’, een nog geen 200 pagina’s tellend boek, van Suzanne Vermeer. Lees hieronder wat ik van dit boek vond.
Claudette heeft haar hectische leventje in Amsterdam achter zich gelaten en is met haar man een bed and breakfast begonnen in Umbrië. Onder de Italiaanse zon geeft ze kookcursussen aan toeristen en van het begin af aan is het een groot succes. Het leven lacht haar toe, maar wat vrijwel niemand weet is dat ze niet vrijwillig uit Nederland is vertrokken. Al meer dan tien jaar draagt ze een geheim met zich mee en door de komst van een jonge Nederlandse vrouw en haar moeder dreigt het verleden haar nu in te halen. Tijdens een etentje valt een naam. Claudette dacht dat ze voorgoed afscheid had genomen, maar nu blijkt dat sommige zaken niet weggaan. Dat fouten niet zomaar verdwijnen. En dus zal ze moeten terugkeren naar waar het ooit allemaal begon…
A.W. Bruna Uitgevers ~ 192 pagina’s ~ juli 2020 ~ ISBN: 9789400512498
Op het eerste gezicht zou je niets merken aan Claudette, de Nederlandse vrouw die samen met haar Italiaanse man een B&B runt in Umbrië. Ze is gelukkig, lekker druk en kan goed overweg met de veelzijdige gasten die ze maandelijks weer van een kookcursus mag voorzien. Wat die gasten niet weten en haar man evenmin, is dat deze vrouw al tien jaar een groot geheim met zich meedraagt. En dat het geheim op het punt staat haar in te halen. Ze denkt als ze een mail krijgt met een wel heel bekende naam er nog vanaf te komen met een antwoord ‘dat ze vast niet de persoon is die hij denkt dat ze is’, maar helaas! Daar trapt de afzender niet in. Als hij haar vervolgens ook nog opzoekt, bedreigt en dwingt om naar Nederland te komen, weet Claudette dat ze geen kant meer op kan. Ze moet terug naar het verleden om haar toekomst en dat van haar geliefden veilig te stellen.
Ik heb dit boek gekregen van de uitgeverij. Dit beïnvloedt mijn mening niet.
Hoge verwachtingen
Suzanne Vermeer is al jaren een terugkerende auteur op mijn blog. Met boeken als Bella Italia, Het paradijs, Lawinegevaar en IJskoud (plus nog zoveel andere) heeft ze mij niet alleen meegesleept naar de meest bijzondere plekjes, maar is het haar ook gelukt om mij keer op keer weten te overtuigen. Maar de vraag is: is haar dat ook gelukt met het korte verhaal ‘Waterland’? Nu ik dit boek heb gelezen, kan ik zeggen: gedeeltelijk wel, maar ik ben toch een klein beetje teleurgesteld. Dat laatste heeft er vooral mee te maken dat ik vooraf vrij hoge verwachtingen had. Ik vond namelijk het vorige boek ‘Souvenir’ (waar ‘Waterland’ op voortborduurt) echt geweldig. Het had een bijzonder verhaal, ging diep in op een problematiek (dementie), had een goede mate spanning en ik zei zelfs in mijn recensie dat het bijna leek of er een andere auteur achter dit pseudoniem schuilging. Echter, dit gevoel had ik bij ‘Waterland’ helemaal niet.
Als iemand je zou vragen: ‘Kun je jezelf recht in de spiegel aankijken?’, wat zou dan je antwoord zijn? Mijn antwoord op die vraag is: nee. Met dikke vette hoofdletters. Soms sta je op een tweesprong in je leven, een keerpunt. Ik wist diep vanbinnen dat de weg die ik koos, de afslag die ik nam, doodlopend was. Ik kon niet verder, maar er was ook geen weg meer terug.
Opstartproblemen
Maar deze ’teleurstelling’ kwam absoluut niet door de schrijfstijl. De zinnen in dit verhaal zijn nog altijd heerlijk kort net als de hoofdstukken. En voordat je het weet, ben je alweer aan het einde door de snelheid die het verhaal met zich meebrengt. Tot zover ook niets meer dan complimenten! Maar als ik mijn vinger erop moet leggen waarom ik dan toch een ‘jammer’-gevoel heb, denk ik dat het probleem ‘m in drie dingen zat. Het eerste was dat ik niet volledig kon meeleven met de karakters. Ik snapte wel waar ze mee zaten, maar ik voelde het niet. Het tweede was dat er geen echte spanning was en – voor mij het grootste en daarmee derde probleem – was het gebrek aan verrassing. Ik zag van mijlenver aankomen hoe ‘Waterland’ ging eindigen. En dat vind ik zo’n gemiste kans! Ik zat namelijk te wachten op een ontknoping die maar niet kwam en daar baalde ik stiekem van.
Puur vermaak
Toch is het gelukkig niet zo dat ik eraan dacht om ‘Waterland’ vroegtijdig aan de kant te leggen. Ik kan er immers lang of kort over zijn, maar het plot staat gewoon als een huis! Zo roept de afwissing tussen twee karakters toch behoorlijk wat vragen op. Wat heeft Lotte met Claudette te maken en welke rol spelen personages als Rick, Sven, Amy en Danny in het leven van beide dames? Hoofdstuk na hoofdstuk krijg je daar meer informatie over en op een gegeven moment moet je daarom wel doorlezen. Je wil immers weten wat Claudettes geheim is en wie het nog altijd op haar gemunt heeft. Je ziet het antwoord daarop dan misschien wel van mijlenver aankomen en ergens vraag ik me wel af of dit ‘losse vervolg’ nu echt nodig was (al vond ik het wel leuk om het gevoel van dat verhaal weer even te herbeleven), maar ergens is het ook gewoon vermaak. Of je dit boek nu leest bij het zwembad, op het strand of gewoon thuis met een dekentje op de bank: voor een paar uur ben je toch weer even anders met je gedachtes. En dat is soms ook lekker.
Ik heb alles wat er is gebeurd zo veel mogelijk achter me gelaten. Ik dacht dat ik ervoor kon vluchten, mijn geheimen zo diep kon wegstoppen dat ik het bijna zou vergeten. Dat het makkelijker zou zijn om ermee te leven door weg te gaan uit die verstikkende omgeving waar ik nauwelijks adem kon halen en die me vrijwel dagelijks confronteerde met wat ik had gedaan. Niets was minder waar en na vandaag weet ik dat al helemaal zeker.
Conclusie
‘Waterland’ van Suzanne Vermeer is met zijn 192 pagina’s een ideaal boek voor tussendoor! Je hoeft er namelijk even niet bij na te denken, je wordt voor even weer meegesleept naar het zonnige Italië en er staat je een plot te wachten die echt wel als een huis stond. In sneltreinvaart leer je diverse personages kennen (gelukkig zonder in verwarring te raken) en kom je erachter wat er nu precies aan de hand is met zowel Claudette als de jonge Lotte. Maar als je mij vraagt: ben je voor 100% overtuigd van dit verhaal? Dan moet ik toch helaas ontkennend antwoorden. Dat komt vooral omdat ik haar vorige boek ‘Souvenir’ zo goed, verrassend en bijzonder vond, dat ik eigenlijk niets anders dan met een teleurgesteld gevoel kan achterblijven. Dat heeft mede te maken met het feit dat ik mij niet voor de volle honderd procent kon geven aan deze karakters en daarnaast op een verrassing zat te wachten die niet kwam. Een gemiste kans, want anders had ik ‘Waterland’ echt wel met vier sterren kunnen beoordelen. In dit geval blijft het bij drie.
Heb jij eigenlijk een favoriet boek van Suzanne Vermeer? Deel dan vooral de titel hieronder in de comments. Ik zou er niet specifiek één kunnen aanwijzen, maar ‘Souvenir’ was wel een enorme kanshebber.
