Na Brieven aan de Duisternis is het opnieuw de beurt aan een boek over rouw genaamd ‘Voor je weggaat’ van Clare Swatman. Ik weet niet of het toevallig is, maar dat onderwerp komt steeds vaker naar voren. Benieuwd of dit boek mij net zo heeft weten te raken als de vorige? Lees snel verder.
Je vindt je soulmate…
Zoe en Ed worden met vallen en opstaan volwassen, allebei volgen ze hun eigen pad. Maar dan, na jaren vol uitzichtloze baantjes en chaotische huisgenoten, vinden ze elkaar. De toekomst lacht hun toe… En dan gebeurt het ondenkbare. Op een ochtend, op weg naar zijn werk, komt Ed om bij een verkeersongeluk. Zoe moet leren leven zonder hem. Maar ze kan de herinneringen niet loslaten. Hoe kan ze de gelukkige momenten, hun eerste kus, alles wat ze samen hebben opgebouwd, achter zich laten? Ze moet Ed iets vertellen. Alles wat ze nog nooit eerder heeft gezegd. Nu is het te laat. Of toch niet…?
A.W. Bruna ~ juni 2017 ~ 336 pagina’s ~ ISBN: 9789400507609
Zoe en Ed hebben een relatie vol met ups en downs. En dat al een aantal jaar. Ze leerden elkaar kennen tijdens hun studentenleven, maar het was geen liefde op het eerste gezicht. Pas na jaren zonder contact, waarin ze allebei meerdere relatie achter de rug hebben, vinden ze hun weg naar elkaar. Het zijn soulmates, maar een groeiende kinderwens en de hoop om ooit te trouwen breken hun relatie langzaam in stukken. Maar de hardste klap moet Zoe alleen verwerken: het verlies van deze grootste liefde. Op de bewuste dag hebben ze net een ruzie achter de rug en zeggen ze bij vertrek geen woord tegen elkaar. En dan slaat het noodlot toe. Zoe kan maar één ding denken: ‘Had ik maar wat liever gedaan en had ik maar meer gevochten voor ons huwelijk.’ Maar daar heeft ze niets aan.. of toch wel?
Ik heb dit boek gekregen van de uitgeverij. Dit beïnvloedt mijn mening niet.
Enorme wending
‘Voor je weggaat’ van Clare Swatman mag dan alweer over rouwen gaan, maar lijkt in niets op de andere boeken die ik onlangs heb gelezen. En dat vind ik helemaal niet erg. Het laat weer een heel ander beeld zien en dat op een hele originele manier. Ik wil niet te veel over het verhaal verklappen, maar op het begin komt er een enorme wending die je heel anders laat kijken naar de bovenstaande beschrijving. Het lijkt in niets op wat ik had verwacht. Ik zat echt even met open mond te lezen toen ik las welke richting Clare Swatman op ging met dit verhaal. Maar dat betekent zeker niet dat ik het slecht vond. Integendeel zelfs, het laat je nadenken over je eigen leven. Zelfs over dingen waar je misschien ooit wel aan hebt gedacht, maar nu gebeurt het dus hoofdpersonage Zoe en schijnt er weer een heel ander licht op.
Achter hen klinkt het geschuifel, gesnotter, en gemompel van de andere begrafenisgasten die hun plaats innemen, maar hun aandacht is volledig naar voren gericht, naar de kist met het lichaam van Ed, die geen enkele twijfel laat bestaan over de reden van de samenkomst.
Rouwende Zoe
Hoewel de eerste paar hoofdstukken geschreven zijn in de derde persoon gaat de rest over in de ik-persoon. Daardoor leefde ik goed mee met Zoe en de dingen die haar overkwamen. Je wilt haar gedachtes volgen, haar kunnen bijstaan als dat nodig is en haar steunen in haar rouwperiode. Nu blijf je een lezer en geen actieve deelnemer in het spel. Maar feit is wel dat de pagina’s aan je voorbij vliegen door de hele fijne schrijfstijl en je dus steeds meer te weten komt over de relatie tussen Zoe en Ed en hoe die is geworden zoals die was. Het verhaal draait echt om de leefwereld van Zoe waardoor je bij-personages zoals haar beste vriendin Jane, haar ouders of haar zus Becky (met dochtertje Grace) alleen oppervlakkig leert kennen. Ook weer eens wat anders dan tientallen personages die je moet onthouden.
Tot het einde
Het is moeilijk om geen spoilers te geven door die enorme wending op het begin, maar ik doe mijn best. Wel kan ik verklappen dat je echt wilt weten hoe dit verhaal af zal lopen. Niet omdat er nog ergens een moordenaar rondloopt van Ed (het is immers geen thriller, gelukkig maar), maar omdat er iets in het verhaal gebeurt dat het einde nog steeds spannend houdt. Je staat op een scheidslijn van realistisch tot redelijk onrealistisch. Maar beide einde zou je kunnen accepteren. En met het gekozen einde ben ik zeker tevreden en zorgt bijna voor tranen in mijn ogen. Ik huil eigenlijk niet snel bij boeken en dat had ik dus ook niet bij dit boek. Maar ik zou kunnen begrijpen als je een traantje zou moeten wegpinken bij de laatste pagina’s. Waardoor ik de vergelijking met de boeken van Jojo Moyes zeker begrijp.
Zoe kon geen woord uitbrengen. Er ontsnapte slechts een gesmoorde snik uit haar keel. Ze probeerde op te staan, maar haar benen weigerden dienst. Haar handen begonnen nog heviger te trillen, en terwijl de vrouwelijke agent de kamer binnenkwam, keek Zoe smekend naar Olive, alsof ze hoopte dat die zou zeggen dat er een afschuwelijke vergissing was gemaakt. Maar Olive ontweek haar blik.
Conclusie
‘Voor je weggaat’ van Clare Swatman heeft mij echt versteld doen staan. Nooit eerder werd ik zo verrast door de plotselinge wending die een boek nam. Ik moest er echt even over nadenken, maar dat gebeurt zelfs tijdens het lezen. Je denkt na over het leven wat je achter de rug hebt – zelfs als je geen rouwperiode hebt gekend. En Zoe sleept je helemaal mee met haar verhaal, haar verdriet en haar gedachtes. Je gunt haar het allerbeste en je hoopt dat ze slaagt in wat ze doet. Soms probeer je haar sturing te geven, maar dat gaat natuurlijk niet. Concluderend kan ik dus wel zeggen dat als je echt verrast wilt worden, je een creatief boek over het rouwproces en echt over één persoon wilt lezen je ‘Voor je weggaat’ aan je TBR-lijstje moet toevoegen. Het is en blijft een bijzonder boek, dat mij nog lang zal bijblijven.
Ben jij weleens verrast door hoe een verhaal loopt op basis van de informatie die je hebt gelezen op de achterflap? Als je nog een titel weet, laat het dan vooral achter in de comments. Ook als je nu – naar aanleiding van deze recensie – dit boek wil gaan lezen, want ik raad het je zeer zeker aan.
