Nieuwe dag, nieuw boek en daarom een nieuwe recensie! Vandaag recenseer ik het boek ‘Veel liefs’ van Beth O’Leary! Ik kan je alvast verklappen: dit boek heeft mij positief verrast. Benieuwd op welke manier en waar dit boek over gaat? Check het dan snel hieronder.
Tiffy is 27, onverwacht vrijgezel, niet heel rijk en heeft snel een flat nodig. Leon is 27, draait nachtdiensten als verpleger en heeft geld nodig voor een advocaat voor zijn broer, die onschuldig vastzit. De oplossing: ze delen Leons flat. (Of eigenlijk – Leons bed.) Leon slaapt er overdag, als Tiffy op haar werk is, en de rest van de tijd woont Tiffy er. Ze houden zich aan de huisregels, komen elkaar nooit tegen, en deze situatie bevalt hen prima. Terwijl Tiffy’s ex enge, stalkerachtige trekjes lijkt te vertonen en het hoger beroep van Leons broer niet wil vlotten, begint wat een zakelijke (en vooral tijdelijke!) overeenkomst had moeten zijn langzaam als thuis te voelen. Maar hoeveel kun je écht over iemand weten als je elkaar nog nooit ontmoet hebt…?
Uitgeverij de Fontein ~ augustus 2019 ~ 336 pagina’s ~ ISBN: 9789026145926
Als de 27-jarige Tiffy door haar ex-vriend op straat wordt gezet, moet ze al snel op zoek naar iets nieuws. Maar met haar baan als Junior Redacteur bij een uitgeverij voor doe-het-zelf boeken (terwijl ze er al jaren werkt), verdient ze te weinig om zelf een huis te kopen in het populaire Londen. Het wordt óf een bouwval óf reageren op de advertentie van de 27-jarige Leon. Deze verpleger zoekt namelijk iemand met wie hij een huis kan delen. Hoe dan? Hij werkt ’s nachts en wil dus overdag in het huis (als zij aan het werk is), terwijl de persoon die hij zoekt ’s avonds en ’s nachts het huis volledig tot zijn of haar beschikking heeft. Voor Tiffy klinkt dit best als een goede deal. Alleen is het niet raar dat je jouw huisgenoot nooit ziet? Aangezien Leons vriendin de eerste afspraak heeft geregeld, heeft Tiffy Leon nooit gezien. En hun enige contact loopt via plakbriefjes die door het hele huis worden gepakt. Al snel hebben ze op papier een vriendschappelijke relatie, maar hoelang kan dit zo doorgaan? Zou er ooit een moment komen dat de twee elkaar in het echt ontmoeten en hoe zal dat gaan?
Ik heb een e-book gekregen van de uitgeverij. Dit beïnvloedt mijn mening niet.
Eén huis en één bed
‘Veel liefs’ van Beth O’Leary heeft wel een beetje mijn hart gestolen. Dat komt voornamelijk door het hele leuke plot, waar ik al met een aantal mensen over heb gepraat. Tiffy en Leon delen een huis én zelfs een bed, maar hebben elkaar nog nooit ontmoet. Voor hoelang kan dat goed gaan, zou je denken? Nou, best lang. Aangezien zij ’s ochtends en ’s middags werkt en hij dan juist thuis is, lopen de personages volledig langs elkaar heen. Behalve dan door één ding: de hilarische briefjes die ze aan elkaar schrijven. Op deze manier leren ze elkaar kennen en ontstaat er een vriendschappelijke band. Maar er gebeurt in beide levens nog zoveel meer, wat het verhaal op geen punt saai maakt. Zo heeft Tiffy te maken met een behoorlijk wispelturig ex-vriendje, die haar eerst liever kwijt dan rijk is om vervolgens van gedachte te veranderen, terwijl Leon zich zorgen maakt om zijn broer Richie. En dan hebben ze het allebei nog druk op het werk: zij met een auteur die schrijft over haken en breien (en door influencers in populariteit stijgt) en hij met zijn dankbare werk in het hospice.
Natuurlijk word ik nieuwsgierig en googel ik hem. De naam Leon Twomey komt niet zo vaak voor en ik vind hem op Facebook zonder de griezelige stalkingstechnieken te moeten toepassen die ik gebruik wanneer ik auteurs van andere uitgeverijen probeer weg te kapen. Tot mijn opluchting zie ik dat hij totaal niet mijn type is, wat de zaak absoluut eenvoudiger zal maken – als Justin Leon ooit zou ontmoeten, bijvoorbeeld, denk ik niet dat hij hem als een bedreiging zou zien.
Tegenpolen
Zo heb je weer een lach op je gezicht. terwijl je op een ander moment weer zoveel emotie voelt bij de heftige dingen die gebeuren met de personages. Het is bijna een achtbaan aan gevoelens die je door ‘Veel liefs’ voelt. Maar het zijn de karakters die dit verhaal maken. Je sluit ze allemaal in je hart: uiteraard Tiffy en Leon, maar ook Tiffy’s vrienden Mo, Gery en Rachel en Leon’s broer Richie. Ieder brengt weer een eigen verhaal mee en dat houdt dit verhaal op gang. Hoofdpersonen Tiffy en Leon (vanuit wie je het verhaal leest) lijken op het eerste gezicht elkaars tegenpolen, maar dat maakt het juist zo leuk. Zij is uitgesproken (in haar kledingstijl en spullen), praat veel als ze zenuwachtig is en gaat een ontmoeting niet uit de weg. Terwijl hij dat laatste juist wel doet, af en toe een beetje verlegen uit de hoek kan komen en soms gewoon even de tijd nodig heeft om te reageren. Het voelt bijna echt aan alsof je vanuit twee mensen leest (ondanks dat ‘Veel liefs’ door één iemand is geschreven). Maar daar zit gelijk de valkuil.
Andere schrijfstijl
Ik weet namelijk niet waarom, maar Beth O’Leary heeft ervoor gekozen om in ‘Veel liefs’ van schrijfstijl te wisselen. Dat merk je vooral vanuit het oogpunt van Leon. Ik snap dat hij weinig woorden gebruikt (vooral in tegenstelling tot zijn huisgenoot Tiffy). Maar, om nou alle ‘ik/hij/zij’s’ in zinnen weg te laten en geen aanhalingstekens te gebruiken als hij met iemand praat, is niet een keuze die ik zelf zou maken. Dit maakt het verhaal namelijk – vooral op het begin – heel verwarrend. Het is wel iets wat je kunt accepteren en wat weinig invloed heeft op het leesplezier, maar je moet er wel echt even aan wennen. En belangrijker nog: goed blijven opletten om het verhaal te begrijpen. Maar ik snap wel wat de auteur probeerde én weet je: het werkt grotendeels. Je begrijpt wel steeds meer de verschillen tussen de twee. Je kunt overigens alleen maar hopen dat er iets ontstaat als die twee ooit oog in oog komen te staan. Gaat de klik er dan net zo zijn? Ik ga daar niets over verklappen. Maar wat ik wel kan zeggen is dat ik oprecht heb genoten van dit verhaal, de personages en het einde.
Ze spreekt haar nummer in. Denk er net op tijd aan om het op te schrijven. Echt een irritant mens. En een vrouw, wat Kay misschien niet aanstaat. Maar er hebben maar twee anderen gebeld. De een vroeg of ik iets tegen egels heb (antwoord: nee, tenzij ze in mijn huis wonen) en de ander was zeker weten een drugsdealer (geen vooroordeel – hij bood drugs aan tijdens het gesprek).
Conclusie
‘Veel liefs’ van Beth O’Leary heeft mij positief verrast. Ik was al enthousiast toen ik alleen al de flaptekst las – wie verzint het dan ook om twee personages een huis én een bed te laten delen, terwijl ze elkaar niet kennen? Je denkt al meteen te weten welke kant op het verhaal opgaat, maar ik moet zeggen dat ‘Veel liefs’ daar nog een stapje bovenop heeft gegooid. Heftige thema’s als mishandeling worden op een hele fijne manier afgewisseld met luchtigheid. Zo brengt ‘Veel liefs’ dus aan de ene kant een glimlach op je gezicht, terwijl je op een ander moment weer op het puntje van je stoel zit. En het zijn de personages als Tiffy, Leon en haar vrienden die dit verhaal echt tot een succes maken. Je leeft met iedereen mee en sluit iedereen in je hart. Maar, ik snap eigenlijk nog steeds niet helemaal de keuze van Beth O’Leary om ook in de schrijfstijl te wisselen. Het voelt wel aan alsof je nu echt vanuit twee mensen leest (en er dus twee auteurs zijn in plaats van twee). Maar ik moest er zelf heel erg aan wennen. Ik snap dat ze wilde tonen dat Leon van weinig woorden was, maar dan nog verklaart het niet waarom het onderwerp in een zin plots weg is én er geen aanhalingstekens worden gebruikt in zijn quotes. Dat had ik persoonlijk anders opgelost, maar het doet op een gegeven moment niets af aan het verhaal én het plezier dat je eraan beleeft.
Welk boek heeft jou voor het laatst positief verrast? Laat het – zoals altijd – weer weten in de comments of via social media. Ik ben namelijk heel erg benieuwd of jij nog een boekentip voor mij hebt. Ik hoor het graag.
